Kazimierz Ignacy Woliński

Ur. 1830 Dąbrowa, gub. radomska, zm. 17.7.1914 Kraków
W 1844 służył w kadetach w wojsku rosyjskim w tzw "Małoletnich Krakusach". Właściciel majątku Marcinkowice Poduchowne w pow. opatowskim..
W Powstaniu służył z początku pod Langiewiczem. Walczył pod Słupią, Wąchockiem, Suchedniowem, Grochowiskami i Pieskową Skałą. Po rozbiciu partii Langiewicza i tygodniowym pobycie w Krakowie, przedostał się do Krukowieckiego, po którego porażce został zaaresztowany i wysłany do Ołomuńca, skąd uciekł z trzema kolegami. Następnie udał się do partii Czachowskiego, gdzie wziął udział w 4 mniejszych bitwach. Przebywając u córki Czachowskiego, otoczony przez Kozaków był świadkiem śmierci dowódcy. Przyłączył się do Chmielińskiego pod Bodzechowem, lecz gdy dowódca został wzięty do niewoli wrócił w sandomierskie przyłączając się do Topora. Ostatni jego bitwa miała miejsce przed Wielkanocą w Opatowie. Po schwytaniu dowódcy dostał się do niewoli. Współtowarzyszem Wolińskiego był m.in. Koroszczenko (później nawrócony Kozak).

Zesłany na Sybir, do gub. Wołogodzkiej. Majątek został skonfiskowany. Do kraju powrócił w 1900 roku, za wstawiennictwem Orłowa.

Zatrudniony przy sypaniu wałów kolejowych. Następnie zarządca majątku Maleckiego w Odrowążu, Wilkońskiego w Roszkowej Woli i w Małych Strzelcach. Mieszkał we wsi Wierzbica pow. Noworadomsk. Pod koniec życia pozostający w biedzie. Przyjęty do Przytuliska w Krakowie w 1912 - przyjechał w 1913 po zakończeniu przez 17-letnią córkę kursu kroju. Poświadczenie uzyskał od Leszka Grabowskiego, Ludwika Sikorskiego i ks. Józefa Komorowskiego proboszcza z Krempej.

Pochowany na Rakowicach w kwaterze Ra rz. 3, gr. 14

Córka: Barbara