Pius Altdorfer

Pius Klaudiusz Fryderyk Altdorfer, ur. 8 listopada 1841 r. w Poznaniu zm. 29 grudnia 1904 w Warszawie, syn Juliana i Elżbiety z d. Otto, żonaty z Anielą z d. Federowicz [1]. Absolwent roku 1860 Gimnazjum Realnego w Warszawie. Uczestnik Powstania Styczniowego w oddziałach Langiewicza wraz z bratem Stanisławem.
Po upadku powstania przedostał się do Belgii, gdzie ukończył studia techniczne z dyplomem inżyniera na politechnice w Liège. Pracował następnie przez szereg lat jako inżynier konstruktor w firmach belgijskich zajmujących się budową maszyn, zwłaszcza budową lokomotyw i taboru kolejowego. Po powrocie do Warszawy w roku 1879 został inżynierem mechanikiem Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, następnie członkiem jej dyrekcji i naczelnikiem wydziału mechanicznego; pełnił te stanowiska aż do przejścia w stan spoczynku ze względu na stan zdrowia w 1903 roku. [2]
Prowadził ożywioną działalność społeczną, był współzałożycielem, członkiem rady gospodarczej i pierwszym prezesem Rady Stowarzyszenia Techników Polskich [3][4]. W 1897 roku zasiadał w komisji wnioskującej o utworzenie pod zaborem rosyjskim wyższej szkoły technicznej w Warszawie, powstałej rok później pod nazwą Warszawskiego Instytutu Politechnicznego Cesarza Mikołaja II. Instytut stał się prekursorem powstałej w roku 1915 Politechniki Warszawskiej [5] .
Został pochowany w rodzinnym grobie Altdorferów na Warszawskich Powązkach. [6]

Dzieci: Stanisław, Bolesław, Wacław, Jadwiga, Aniela. [2]