Stanisław Briganti (właśc. Briganty, zapisywany też Bryganty) h. Jastrzębiec, ur. ok. 1820, zm. 21.2.1886. Syn Wincentego Ferreriusz i Wiktorii Kunegundy Anastazji Trzebińskiej (rodzice pobrali się w 1818 w Trzebini). Miał brata Władysława Wincentego Pawła (prawd. zmarł w dzieciństwie), oraz dwie siostry: Julię Eugenię Olimpię (zam. z Ferdynandem Tarczewskim), oraz Antoninę Eufemię Krystynę (zam. z Pawłem Karolem Franciszkiem Salezym Rogawskim - jednym z czołowych organizatorów Powstania 1846, również aktywnym w Powstaniu Styczniowym)
Pochodził z rodziny mającej od XVII wieku polski indygenat, osiadłej we wsi Przebieczany pod Wieliczką. Ojciec był oficerem wojsk polskich w kampanii napoleońskiej (odznaczony), który po bitwie pod Berezyną dostał się do niewoli rosyjskiej i kilka lat spędził na Syberii.
W 1846 więzień stanu przez 2 lata w Sączu i Krakowie. W 1848 oficer 1. Pułku Ułanów Legii Polskiej. W Bitwie pod Temeszwarem należał do eskorty gen. Dembińskiego, który był przyjaciele jego ojca. Internowany w Kutahji a następnie wyjechał do Francji. Tam imał się prostych prac, zostając na posadzie urzędnika kolei zachodniej.
W 1863 pośpieszył do Powstania, gdzie brał udział w partii Wysockiego w bitwie pod Radziwiłłowem.
Po powstaniu pracował jako urzędnik w magistracie krakowskim. Pochowany 22.2.1886 w Krakowie, cm. Rakowicki, w kwaterze Ra na wsch. od pomnika poległych.[4] Jego pogrzeb był dużą manifestacją. Towarzysze broni nieśli trumnę ze szpitala św. Łazarza na cmentarz. Na pogrzebie byli obecni rektor Łepkowski, rodzina Lucjana Siemińskiego, rodzina senatora Hoszowskiego, poseł Weigel i in. Msza żałobna z udziałem ks. biskupa, miała miejsce w kościele oo. Kapucynów.
