Julian Mańkowski

Julian Mańkowski h. Jastrzębiec. ur. 1813, zm. 7.1890 Sokal[4]. Syn Stanisława i Barbary Terleckiej. Miał barci: Jana, Józefa i Ignacego.

Powstaniec listopadowy. Walczył pod Ostrołęką, gdzie otrzymał ciężką ranę. Ocalił życie generałowi Kamińskiemu. Otrzymał dyplom honorowego uznania od generała Dwernickiego.[1]
W 1855 pracował jako chirurg miejski w Sokalu[2] Był czytelnikiem Biblioteki Poturzyckiej.[7]

W czasie Powstania Styczniowego poświęcił "cały swój majątek" na rzecz wspierania Powstania. Wyprawił do boju boju dwóch synów, z których jeden zginął pod Korytnicą w oddziale Leszka Wiśniowskiego.[1] Leczył rannych powstańców w szpitalu sokalskim u oo. Bernardynów.

Po powstaniu dalej był lekarzem i chirurgiem miejskim w Sokalu. Zmarł w Sokalu i tam został pochowany w pobliżu Kopca Powstańców.[1][4]

Żona: Józefa Richter
Dzieci:
1. Wacław (ok. 1844, zm. 1847) [6]
2. Teodor (1845) [5]
3. Kazimiera (1847) [5]
4. Włodzimierz Władysław (1849, sekretarz rady Sądu Krajowego, poch. Łyczaków, żona Jadwiga Łozińska, syn: Tadeusz, prawnik, historyk, muzealnik, m.in. dyr. zbiorów wawelskich) [5]
5. Bolesław Ferdynand (1853, żona: Leonia Maria Szyszkowska) [5]