Urodził się w 1846 r. w Pniewie, jako syn Ignacego i Marianny z Wolskich. Miał cztery siostry:
1. Katarzyna wyszła za mąż za Piotra Skłuckiego, ślub w 1880 r. w Pniewie,
2. Marianna wyszła za mąż za Stanisława Jakubiaka, ślub w 1884 r. w Pniewie,
3. Józefa wyszła za mąż za Adama Brejniaka, ślub w 1886 r. w Pniewie,
4. Ewa wyszła za mąż za Franciszka Kmiołka, ślub w 1886 r. w Pniewie
Jego żoną była Józefa z domu Maliszewska (pojawia się też nazwisko Szczubełek), córka Józefa i Marianny z d. Gamkowska. Ich ślub odbył się w 1906 r. w kościele parafialnym w Pniewie. W chwili ślubu Jan miał 60 lat. Nie wiadomo, czy było to jego pierwsze małżeństwo. Nie wiele też wiemy o jego powstańczej działalności.
Pewne jest, że Jan Salwin jako weteran powstania styczniowego w 1919 r. zwrócił się do Komisji Powiatowej w Pułtusku (nazwa???) o zapomogę i otrzymał ją w wysokości 150 zł.
Dzięki decyzji Józefa Piłsudskiego, naczelnika państwa polskiego, uzyskał tak jak wszyscy żyjący (3644 osób) weterani powstania styczniowego uprawnienia oficerskie żołnierza Wojska Polskiego. Został mianowany na oficera WP w stopniu podporucznika i otrzymał prawo dożywotniej stałej pensji, prawo do bezpłatnej opieki medycznej, zniżkę na przejazdy koleją oraz prawo do noszenia specjalnego fioletowego munduru. Prawdopodobnie posiadał także wysokie odznaczenia państwowe. Dnia 5 sierpnia 1921r. naczelnik państwa Józefa Piłsudski, na stokach Cytadeli Warszawskiej, nadał żyjącym weteranom powstania styczniowego Order Virtuti Militari. Rozkazem ministra spraw wewnętrznych z dnia 7 listopada 1922 r., szeregowi i oficerowie Wojska Polskiego zobowiązani zostali do oddawania honorów weteranom równego i wyższego stopnia. Byli zapraszani na oficjalne uroczystości państwowe, byli obecni na trybunach podczas defilad, zapraszani na spotkania do szkół, pozdrawiani przez przechodniów na ulicach, czuli się potrzebni i szanowani. Z tych wszystkich przywilejów mógł korzystać również uczestnik powstania styczniowego, ppror. Jan Salwin z Pniewa. Zmarł w Pniewie 19.10