Mikołaj Judycki herbu Judycki (zm. 1670) – kasztelan nowogródzki od 1660, regimentarz wojsk litewskich, generał polski, kawaler maltański.
Był dworzaninem króla Zygmunta III Wazy. W latach 1627-1629 był w czasie wojny ze Szwecją starszym nad armatą (generałem artylerii). W 1636 został skarbnikiem, a w 1640 stolnikiem rzeczyckim. W tym też roku wyjechał na studia do Padwy. Przebywał na dworze papieża Urbana VIII w Rzymie. Tam też wstąpił do Zakonu Kawalerów Maltańskich. W ich szeregach walczył z Turkami w Algierze, Tunezji i na Krecie.
Po powrocie do kraju wziął udział w tłumieniu powstania Chmielnickiego. 11 kwietnia 1654 oficjalnie mianowany przez króla Jana Kazimierza generałem artylerii i wojsk cudzoziemskiego autoramentu. Otrzymał wówczas starostwo skirstymońskie. W tym też roku wziął udział pod dowództwem hetmana wielkiego litewskiego Janusza Radziwiłła w wojnie polsko rosyjskiej 1654-1667.
Józef Judycki herbu własnego (ur. 1719 - zm. 1797) – wódz naczelny armii litewskiej w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792, marszałek rzeczycki (1771), marszałek Trybunału Litewskiego (w 1777), strażnik wielki litewski (od 1776-1789), oboźny wielki litewski (od 1774), starosta bohiński, strzałkowski (od 1767) i rzeczycki (od 1773), poseł rzeczycki (1786), generał lejtnant (1790).
Był wnukiem Antoniego Judyckiego, synem Michała Judyckiego (kasztelana mińskiego) oraz mężem kolejno Mariannny Ogińskiej i Alojzy z Radziwiłłów , ojcem: Jana Judyckiego i por. Stanisława Judyckiego (zm.1828) .
Nauki pobierał w jezuickim Collegium Nobilium w Wilnie, potem w pijarskim Collegium Nobilium w Warszawie. W 1767 przystąpił do konfederacji radomskiej i został marszałkem konfederackim powiatu lidzkiego. We wrześniu 1771 został marszałkiem powiatu mozyrskiego, został też pułkownikiem petyhorców.
W 1777 otrzymał Order Świętego Stanisława.