Wyzwolenie Puław przez Wojsko Polskie korpusu gen. Dwernickiego w dniu 2 marca 1831 r.
Apolinary Nyko, od 9.12.1830 i jeszcze 7 marca 1831 - podporucznik 1 pułku liniowego,
kapitan od 7 lipca 1831, za zdobycie Puław odznaczony krzyżem złotym (Virtuti Militari) nr 25
(numer kolejny po por. Adamie Plewako)
za Robert Bielecki, Słownik Oficerów Powstania Listopadowego
zob: http://www.stankiewicze.com/vm/vm_n.htm
Apolinary Nyko - ur. 06.07.1804, zm. 20.11.1852r
Urodził się w Bujanach (Bojanach) w guberni wołyńskiej, pochodzenia szlacheckiego. Syn Wojciecha i Magdaleny z Dubieckich. W 1821 ukończył korpus kadetów w Kaliszu i został podoficerem 1 ppl. W 1822 został zdegradowany za niesubordynację. W tym samym roku przywrócony do stopnia. Skierowany do szkoły Podchorążych Piechoty, członek Sprzysiężenia Wysockiego. W powstaniu aktywny uczestnik Nocy Listopadowej. Awansował do stopnia ppor. w dniu 09.12.1830 a 16 tegoż miesiąca został skierowany do 1 ppl. Kolejne awanse to porucznik - brak daty awansu, 08.07.1831 - kapitan, 01.09.1831 - major. Dwukrotnie ranny w czasie walk, otrzymał Krzyż Złoty Virtuti Militari nr 25. Przez cały okres powstania służył w 1 ppl i przeszedł wszystkie koleje losu tego pułku. 16.09.1831 w raz z II Korpusem gen. Ramorino przekroczył granice austriacką i został internowany. W lutym 1832 przybył do Francji i znalazł się w obozie Bourges. Skierowany przez Czartoryskiego do Galicji celem zapobieżenia wyprawie Zaliwskiego, został aresztowany przez Austriaków. Odbył w 1834 roku podróż do Nowego Jorku, w bliżej nieznanych celach służbowych. W latach 1835 - 40 poszukiwał pracy i pracował w rożnych regionach Francji, w hucie, przy budowie dróg i mostów. Po pewnych długich staraniach, spowodowanych niemożnością udowodnienia posiadania stopnia majora, został 7 kwietnia 1841 przyjęty do Legii Cudzoziemskiej w stopniu kapitana do 2 pułku. W latach 1841 - 52 odbył kampanie w Afryce. Ranny 6.7.1849 w lewy bok i 25.10.1849 w głowę pod Zaatcha, gdzie dowodził 3 batalionem w oblężeniu tego miasta. Pomimo deklaracji powrotu do Polski w 1848 i udziału w Wiośnie Ludów nie opuścił szeregów Legii. Służył jeszcze do 29.08.1852, ze względu na zły stan zdrowia skierowany do szpitala w Montpellier, gdzie zmarł. Naturalizowany od 29.08.1849. Odznaczony Legią Honorową dekretem prezydenta Ludwika Napoleona 9.1.1850.
Za udział w powstaniu listopadowym 13.2.1832 skazany zaocznie na karę śmierci przez NSK, zamieniony przez cara Mikołaja 16.02.1834 na wieczna banicję. w 1834 jego majątek uległ konfiskacie.