Bruron Openkowski (1887 – 1952), dr prawa, radca prawny Związku Polaków w Niemczech, publicysta. Rodzina jego pochodziła ze szlachty polskiej, związanej z Warmią. Ur. się 11 września w Nerwiku k. Olsztyna, był synem Wojciecha (1855 – 1906) nauczyciela i Franciszki z Sadrynów. Uczęszczał do gimnazjum w Braniewie (1901 – 1909), następnie do tamtejszego Hosianum, przemianowanego w 1912 w akademię. Ukończył ja w 1910 i kontynuował studia na Uniwersytecie w Królewcu. W 1916 uzyskał stopień dr prawa na uniwersytecie w Würzburgu. W czasie I wojny został powołany do armii niemieckiej. Po wojnie pracował w Braniewie, a od 1920 w Berlinie, od 1924 jako syndyk w Związku Polaków w Niemczech. Do zadań jego należała opieka nad Polakami-obywatelami państwa niemieckiego. W związku z tym, wielokrotnie z ramienia Rady Naczelnej był członkiem delegacji składających władzom petycje i memoriały. We wrześniu 1937 r. uczestniczył w delegacji Związku na audiencji u Hitlera, podczas której proklamowano deklarację obu rządów w sprawie mniejszości narodowych. W czasie okupacji potajemnie udzielał porad Polakom, których rodziny poddane były represjom hitlerowskim. Interesował się losami Polaków wysyłanych na roboty przymusowe do Niemiec. Dwukrotnie był aresztowany (1940 i 1944) i więziony. Po 1945 r. pracował jako prezes Komitetu ds. Repatriacji Polaków z Niemiec. Po 1948 przybył do Polski i zamieszkał w Szczecinie. Do końca życia pracowało jako radca prawny Wydziału Zdrowia. Zmarł 22 stycznia 1952 i został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.