Tyszkiewicz i Maria Landowska z Warszawy

Być może wszyscy wzięli się od Tadeusza Tyszkiewicza? Na wszelki wypadek podrzucam garść danych.

Tadeusz hr. Tyszkiewicz (1774–1852), generał, senator Królestwa Polskiego. Dowódca gwardii honorowej Napoleona (1806), dowódca 2 pułku ułanów w bitwach pod Raszynem, Sandomierzem i Krakowem (1809), uczestnik bitwy pod Smoleńskiem (1812). Członek sądu sejmowego rozpatrującego sprawę członków Towarzystwa Patriotycznego, od 1831 r. na emigracji.

Grób generała Tyszkiewicza (Powązki, kw. 25 – 4 – 1)
Tadeusz Tyszkiewicz, jenerał – senator 1774–1852. Walczył w Litwie pod Jasińskim, w Prusiech pod Napoleonem, w Galicyi i Rossyi pod Poniatowskim. Po trzykroć wygnaniec, żywot cały za krajem w wojnie i pokoju ojczyźnie poświęcił.
Józefa z hr. Sołłohubów hrabina Tyszkiewiczowa, małżonka generała Wojsk Polskich, zmarła w Świsłoczy 16 grudnia 1828 r., złożona w tym grobie 20 grudnia 1867 przez własną córkę.
Józefa z hr. Tyszkiewiczów Wodzyńska, zmarła 24 czerwca 1900 r. , żyła lat 79

(Oryginalny tekst inskrypcji nagrobkowej; wg Cmentarz Powązkowski w Warszawie. Materiały Inwentaryzacyjne, tom III, W-wa 1994)

A tu jeszcze trochę nekrologów Kuriera Warszawskiego z połowy XIX wieku. Widać były powody, dla których opublikowano je w prasie warszawskiej. Też mogą się do czegoś przydać.

Michał hr. Tyszkiewicz, syn Henryka hr. Tyszkiewicza, dwukrotnie zięć hr. Benedykta Tyszkiewicza; zm. w pocz. maja 1854 r. w Paryżu, gdzie dla poratowania zdrowia przebywał. Pozostawił w Żałobie wdowę i dziecię. (Kur. Warsz 1854, nr 145)

Henryk hr. Tyszkiewicz, ojciec Michała hr. Tyszkiewicza, radca tajny, marsz. szlachty gub. Kijowskiej kilkakrotnych ponownych wyborów, szambelan dworu JCK Mosci, kawaler Orderu Orła Białego, Orderu Św. Anny I kl. Z koroną cesarską. Orderu Św. Stanisława kl. I, Krzyża Wojskowego Polskiego, Orderu Dannenborga, Orderu Św. Jana Jerozolimskiego (Maltański) i Bawarskiego Wielkiego Krzyża Orderu Św. Huberta. W Warszawie gościł przed dwu laty i dawniej, jako oficer b. Wojsk Polskich. Zmarł w maju 1854. Informacja z Kijowa. (Kur. Warsz. 1854, nr 161)

Anastazja Tyszkiewiczowa, siostra miłosierdzia przeznaczona od swych przełożonych do szpitala dzieciątka Jezus w Warszawie, gdzie pracowała w różnych jego oddziałach jako to w aptece, w kuchni, u matek, u dzieci starszych. Opatrzona Św. Sakramentami zm. 10 października 1854 r. w wieku życia 75, powołania 51. Nabożeństwo żałobne dnia następnego w kościele parafialnym św. Krzyża. Pochowana w grobach tegoż kościoła. (Kur. Warsz. 1854, nr 267)

Eustachy hr. Tyszkiewicz, autor, wydawca wielu dzieł, gorliwy badacz starożytności narodowych, założyciel Muzeum Archeologicznego oraz połączonej z nim Komisji Naukowej, członek wielu towarzystw naukowych. Zmarł w sierpniu w Wilnie przeżywszy lat czterdzieści kilka. (Kur. Warsz. 1856, nr 213, 224)

Pius hr. Tyszkiewicz, b. marszałek powiatu borysławskiego, członek rzeczywisty Komisji Archeologicznej Wileńskiej, patriarcha znakomitej rodziny litewskiej, ojciec hr. Konstantego Tyszkiewicza, znakomitego archeologa Eustachego, założyciela Muzeum Archeologicznego w Wilnie i Celiny hr. Szadurskiej. Zmarł 25 maja 1858 r. w dziedzicznych dobrach swoich Łohojsku przeżywszy lat przeszło 100. (Kur. Warsz. 1858, nr 158)

Nie męstwo w walce, nie osiągnięcia naukowe, ale chyba najsilniej w odbiorze społecznym odcisnęły się czyny artystyczne rodziny Tyszkiewiczów. A oto i...
Maria Anna Tyszkiewicz, z Pietruszyńskich, małżonka Michała hr. Tyszkiewicza, artystka dramatyczna i pieśniarka – Wielka HANKA ORDONÓWNA.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Hanka_Ordon%C3%B3wna


Hanka Ordonówna (fot. z Emcyklopedii Internautica)

A tu jeszcze dla wielbicieli talentu Hanki Ordonówny piosenka z filmu „Szpieg w masce”.
http://www.youtube.com/watch?v=JYD4tTfXb-Q

I jeszcze młodsze pokolenie Tyszkiewiczów. Oto Beata Tyszkiewicz, popularna artystka filmowa i telewizyjna. Niezapomniana Izabela Łęcka z „Lalki” Prusa i Ewelina Hańska z „Wielkiej Miłości Balzaka”
http://pl.wikipedia.org/wiki/Beata_Tyszkiewicz


Beata Tyszkiewicz w roli Izabeli Łęckiej i Mariusz Dmochowski, jako Stanisław Wokulski, w adaptacji filmowej „Lalki” Prusa – 1968 r. (fot. z portalu Plejada)

Do pokolenia Marii Klementyny Tyszkiewicz urodzonej w Warszawie i Hanki Ordonówny należał tez Stefan Tyszkiewicz (1894 – 1976), konstruktor samochodów, pionier przemysłu motoryzacyjnego w Polsce. Jak oni, ur. się w Warszawie, jako syn hr. Władysława i Marii Krystyny ks. Lubomirskiej. Ukończył gimnazjum im. Jana Zamoyskiego (Smolna 30). W 1913 wyjechał na studia do Oxfordu, które przerwał mu wybuch wojny. W 1915 wstąpił do Korpusu Paziów w Petersburgu a po ukończeniu został adiutantem Wielkiego Księcia Mikołaja Mikołajewicza, głównodowodzącego armią rosyjską podczas I wojny. Wówczas ożenił się z Heleną ks. Leuchtenberską, pasierbicą Wielkiego Księcia. Po przewrocie bolszewickim w 1917 r. wszyscy znaleźli się na Krymie. Tyszkiewicz pomagał rodakom, którzy podobnie jak on przypadkowo tam przebywali. Wraz z cesarzową-matką Marią Teodorówną i rodziną Wielkiego Księcia, w krytycznym momencie wszyscy opuścili Krym na pokładzie brytyjskiego krążownika. Przez Włochy i Paryż, w 1919 r. wrócił do Warszawy. W 1921-23 kontynuował studia w Paryżu i tam postanowił zbudować samochód osobowy, którego nazwał „Stetyszem” (od swego imienia i nazwiska). Pierwsze sukcesy auta zachęciły go do przeniesienia produkcji do Warszawy. Pieniądze na uruchomienie produkcji zdobył sprzedając za 100 tys. USD piękną broszę ze szmaragdem, stanowiącą posag żony – spadek po carycy Katarzynie Wielkiej.
Samochód był udaną konstrukcją, wypróbowaną w Rajdzie Monte Carlo i rajdach krajowych, pokazany z sukcesem na I Wystawie Krajowej w Poznaniu (1928). Niestety pożar fabryki przy ul. Przemysłowej 3, przerwał dobrą passę.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ralf-Stetysz
Zniechęcony brakiem entuzjazmu wspólników do odbudowy fabryki, zrezygnował z kontynuacji przedsięwzięcia. Został przedstawicielem w Warszawie Fiata, Lancii i Mercedesa. Po klęsce wrześniowej znalazł się na Litwie Kowieńskiej. Kiedy próbował wrócić do Warszawy został aresztowany przez władze sowieckie i osadzony na Łubiance. Dzięki amnestii dołączył do tworzącej się armii Andersa. Jako szef parku samochodowego odbył całą kampanię II Korpusu. Po zakończeniu wojny krótko przebywał w Londynie, wyjechawszy następnie do Turynu, gdzie podjął pracę u Fiata. Zmarł w Londynie i został pochowany na Cmentarzu Brompton. W małżeństwie ze wspomnianą Heleną Leuchtenberską miał córkę Natalię Różę Marię (1921).
(wg J. Piłatowicz: [w] Słownik Biograficzny Techników Polskich, tom 3, Warszawa 2003)

Samochód „Stetysz” przed Rajdem Gwiaździstym do Łodzi – rok 1928. Na pierwszym planie Stefan hr. Tyszkiewicz, konstruktor auta (fot. z książki: A. Rostocki, J. Tarczyński: Automobilizm w Warszawie do roku 1939, Warszawa 1988)