Imię męskie wywodzące się od starożytnego rodu rzymskich plebejuszów Antonii, lub gens Antonia. Najsłynniejszą postacią z tego rodu był Marcus Antonius, czyli Marek Antoniusz, najpierw współpracownik, a potem przeciwnik Augusta Oktawiana. Skąd się wzięła nazwa tego rodu, nie wiemy; pod koniec republiki rzymskiej greccy literaci poczęli ją wywodzić od syna Herkulesa, Antona.
W Polsce imię Antoni poświadczone jest od połowy XIII w. w postaciach: Antoni, Jantoni, a także Anton i Janton (to ostatnie z Rusi Czerwonej) oraz w formach zdrobniałych: Antonek, Antoniec, Antosz i Jantosz, Antusz. Od tego imienia pochodzą nazwiska typu Antonowicz, Antoniewicz, Antosiewicz. Antoni w Polsce używany jest tylko jako imię chrześcijańskie; dla określenia członków wspomnianego rodu rzymskiego Antonii używamy późniejszego (XVI-wiecznego-) przyswojenia Antoniusz, w którym łac. -ius oddano przez polskie -iusz. Antoni zdominował u nas podobne imię Antonin, które się nie przyjęło. Warto wspomnieć, że odwrotny proces nastąpił u Czechów, gdzie imieniem podstawowym jest Antonin.