Tajkury, wieś położona w okolicy czarnoziemnej, z pokładami kredy i wapienia. Są to dawne dobra Kierdejów-Tajkurskich, potem Czapliców, Wiśniowieckich, Sapiehów, następnie Czołhańskich, od których drogą wiana przez Barbarę Czołhańską zamężna za Danielem Jełowickim z Ożenina przechodzą na własność tej rodziny. Na początku XVIII stulecia przechodzą do Pepłowskich, od r. 1822 Ilińskich, którym je sprzedał rząd rosyjski. W r. 1650 należały do Tajkary wraz z Mylskiem do Sapiehów. 3 lipca 1757 urodził się tu poeta Jan Paweł Woronicz, późniejszy arcybiskup warszawski (+ 1829). We dworze tutejszym przebywał przez pewien czas Kraszewski i pisał swe powieści. Na wzgórzu stał czworoboczny zamek ks. Wiśniowieckich, z basztami, który w r. 1825 spłonął. W r. 1876 hr. Aleksander Iliński sprzedał ruiny żydom na rozbiórkę. Zachowały się jedynie niewielkie reszki, do niedawna własność Hulanickich, obecnie państwowa. U stóp góry zamkowej barokowy kościół z r. 1710, fundacji wojewody podolskiego Wawrzyńca Pepłowskiego, którego portret znajduje się w kościele. Jest tu też portret biskupa Czołhańskiego. Ciekawe starożytne probostwo za XVI i XVII w. Na drugiem wzgórzu murowana cerkiew, również fundacji Pepłowskich z r. 1731. 1 km. na północ od wsi około 200 mogił, zarosłych sosnami i brzozami, gdzie wedle podania rozgromiono Tatarów. Na wschód od wsi lasy dębowe. Przy okolicznych drogach kilka starych figur, jak np. figura św. Antoniego przy drodze do Nowomylska, św. Wojciecha przy drodze do Posialiwy, św. Jana przy drodze do Nowosiółek i św. Stanisława przy drodze do Równego.