Żerniki Górne, pow. stopnicki

Żerniki Górne, wś, pow. stopnicki, gm. Pęczelice, par. Szczaworyż, odl. 12 w. na zach. od Stopnicy, niedaleko Buska. W r. 1827 wś Ż. w par. Solec, miała 28 dm., 206 mk. Ż., leża w małej dolinie śród gór wapiennych. Nad wsią wznosi się kopiec uważany za grobowisko aryanów. Wedle tradyeyi zaszła tu kiedyś wielka bitwa. Prawdopodobnie są to te same Ż., które r. 1430 sprzedaje w Opatowie Andrzej ze Strachocina Mateuszowi z Bielaw, kaszt, brzezińskiemu, za 300 grzyw., koni wartości 20 grzyw, i postaw sukna mechimskiego (Kod. dypl. pol, III, 395). Długosz podaje dwie niezgodne w części wiadomości o tej wsi. Raz opowiada, że dziedzicem wsi był Roszpąda (Rospanth) h. Koźlerogi. Dziesięcinę dawano z 4 łan. km. kościołowi w Busku, z innych w części do Daleszyc, w części do Janiny. Folw. zaś dawał pleb. w Szczawo-ryżu. Według drugiej relaeyi łany km. dawały pleb. w Daleszycach, fol. i karczma pleb. w Janinie (Długosz, L. B>, II, 38i i III, 85, 96J. Według reg. pob. pow. wiślickiego z r. 1579 wś Ż. miała 8 osad., 4 łan., 3 zagr. z rolą, 3 biednych (Paw., Małop., 211). Ż. Górne były własnością Ożarowskiego, kasztelana wojnickiego i hetmana pol.
[SGKP]