Tytus Dalewski, syn Dominika i Dominiki z Narkiewiczów; ur. w Kunkułce (gub. wileńskiej, pow. Mdzkiego) 1841. W r. 1863, po wybuchu powstania, jeździł do Petersburga dla porozumienia się co do udziału młodzieży tamtejszej w ruchu zbrojnym i w ogóle odtąd miał pośredniczyć między Wydziałem zarządzającym prowincjami Litwy w Wilnie, a Petersburgiem. Wraz z Łopacińskim i Kalinowskim umówili się z towarzyszami, iż każdy z nich, w razie aresztowania, ma przed Komisją zeznać, że był dyktatorem-uzurpatorem i zmuszał do udziału w organizacji wszystkich przez środki terrorystyczne, że szlachty nie używał, bo jej nienawidzi i gardzi nią (na postanowienie to wpłynęło pragnienie osłonięcia szlachty i ocalenia stanu posiadania w rękach polskich ziemi). Tytus Dalewski przemieszkiwał za cudzym paszportem, wydany wreszcie — został aresztowany i, jako sekretarz Rządu powstańczego rozstrzelany w Wilnie na Łukiszkach 30 grudnia 1863 roku.