GHICA (bądź GHIKA) - osoby o tym nazwisku

A "Leukoteę" mości Avigdorze'ście przeglądali. Tam Ghiców znalazłem przynajmniej kilku.

Tytuł książki dostępnej on-line w góglach książki:
"Leukothea ; Eine Sammlung von Briefen eines geborenen Griechen über Staatswesen, Literatur und Dichtkunst des neueren Griechenlands ; Aus der griechischen Handschrift verdeutscht, nebst Beilagen des Herausgebers, Auszügen aus dem Logios Hermes, Gedic"

Przykłady:

Michael Ghika in Bukarest, aus fürstlicher Familie: Geographisches Wörterbuch von Vosgien, aus dem Französ. ins Neugr. übersetzt mit Hinzufügung der alten Namen (angekündigt).

Georg,os Asaki, Sohn des vorigen, Mitglied der Akademie in "Rom, Professor der theoret. und prakt. Mathematik in Jassy: Handbuch der Mathematik (<?ktß« st«^c^«rt«eüv) im moldauischen Dialekt. Der Verfasser studirte fünfzehn Jahr auf deutsche» «nd ital. Universitäten, besonders Philologie, und ist Kenner vieler fremden Sprachen: er zeichnete auch das Bildmß des Fürsten Gregor Ghika, des Vaters des schon bekannten Skarlatos Ghika, und schenkte es der Schulbibliothek zu Jassy. Seine Familie ist eine der vornehmsten in Jassv.

Spyridon Asani, Bürger von Kephalonia, und Leibarzt des Fürsten der Moldau, (Gregor Ghika?): Schreiben an den Staatsrath Theodor Negri über Marinos Karburi, im L, H», , .

Natomiast w książce pt: "Teodora Wagi historya książąt i królów polskich krótko zebrana dla lepszego użytku wydaniem wileńskiem 1824 znacznie przerobiona i pomnożona" od 53 strony następuje szczegółowy wykaz rodów Wołoskich a wśród nich najmniej dziesięcioro tego nazwiska.

Jeszcze więcej w książce pt:"Dzieje księztw nad-dunajskich to jest: Multan i Wołoszczyzny, podług dzieł Cogalniceana, Vaillanta, Ubiciniego i Pałauzowa, ułożone przez Leona Rogalskiego". Tam od strony 639 czytamy takie coś:

Gnika albo Ghyka.
Dom książęcy Multańsko-Wołoski, pierwotnie pochodzący z Albanii, otrzymał indygenat w księztwach, w pierwszej połowie XVII wieku. W roku 1657, naczelnik tego domu Jerzy Ghika, mianowany hospodarem, za łaską spółziomka swego wielkiego wezyra Mohammeda Kupruli. Syn jego Grzegorz Ghika II-gi podwakroć był hospodarem Wołoskim i otrzymał od cesarza Leopolda I-go tytuł księcia świętego państwa Rzymskiego. Ośmiu innych książąt nazwiska Ghika byli hospodarami, bądź Wołoszczyzny, bądź Multan; gdy jeden z nich, Grzegorz Ghika VII ścięty został z rozkazu Porty Ottomańskiéj, że protestował przeciw odstąpieniu Bukowiny dla Austryi, dwaj jego synowcowie przenieśli się z Bukarestu do Jass, i tu stali się szczepem domu Ghików mołdawskich czyli multańskich. Z pomiędzy ostatnich potomków dwojga tych gałęzi, zasługują na szczególną wzmiankę książęta Alexander na Wołoszczyznie, a Grzegorz w Multanach.

Alexander Ghika, albo Ghika IX, były hospodar i kaimakam wołoski, młodszy brat Grzegorza Ghika VIII, który panował nad Wołoszczyzną od r. 1822 do 1828. Poprzednio gubernator Małej Wołoszczyzny, był wielkim spatharem czyli naczelnym dowódzcą milicyi, podczas wkroczenia wojsk rossyjskich na Wołoszczyzaę (1828 r.). W ciągu sześcioletniego ich tutaj pobytu, umiał zyskać względy hrabiego Kisielewa, jego zaleceniu winien był wywyższenie swe na księztwo Wołoskie (21 marca 1834 r.). Nowy hospodar, od samego początku okazywał dążność dosyć liberalną; pozakładał szkoły elementarne w każdej wsi, zmniejszył ciężary przygniatające włościan, opiekował się Towarzystwem filharmoniczném, założoném przez półkownika Campineano, zaczął dzieło usamowolnienia Cyganów, sam przykładał się do zawiązania stronnictwa narodowego tak nazwanej Młodéj Rumunii Ale powoli utworzyła się podwójna oppozycya przeciw hospodarowi: jedna, składająca się z liberalistów, względem których zaczął działać odpornie; druga, ze starych bojarów, jego nieprzyjaciół osobistych. Wówczas książe zaczął się wahać, a przerażony postępem oppozycyi w Zgromadzeniu Ogólném, odwołał się do Petersburga r 1837. Zamieszczenie artykułu dodatkowego w Regulaminie Organicznym, wygnanie naczelnika stronnictwa liberalnego Campineano (roku 1840), process wytoczony przeciw sprawcom ruchu, który spełzł na niczêm w r. 1840, uczyniły położenie księcia coraz trudniejszém, i sprzyjały widokom stronnictwa ultra-reakcyjnego. W roku 1842, w miesiącu październiku, Porta złożyła Alexandra Ghikę z godności księcia, i oddałają Jerzemu Bibesco, jednemu z najnieprzyjaźniejszych jemu bojarów. Ghika wyjechał do Wiednia i gościł tam do r. 1853. Wtedy wrócił na Wołoszczyznę, gdzie zmiana opinii skierowała się na jego stronę, zwłaszcza gdy odmówił w r. 1854 wypłaty zaległości podatku postanowionego przez księcia Stirbeya na wynagrodzenie kosztów okkupacyi. W lipcu 1856 roku, gdy Stirbey opuścił hospodarstwo, Ghika mianowany został...

Na następnych stronach czytamy dalszą historię rodu.
Nie wiem czy pomogłem. Mnie samego to zainteresowało i czytam z zapartym tchem. Rzadko wszak zdarza się, by ktoś na forum szukał swej książęcej krwi!!!