Gawroński Józef syn Kacpra i Katarzyny

Ja już nie pamiętam wielu nazwisk. Od strony podstawówki (byłej) patrząc to byłoby 4 zabudowanie, na drodze zjazdowej do nie istniejącej już wsi Ostrowo. Po Ostrowie została tylko dziura w ziemi.

Udało ci się nawiązać jakiś kontakt z Gienkiem? Znowu zamilkł.

Za moich czasów w tamtych okolicach były trzy różne luźno spokrewnione ze sobą rodziny Szklarskich Zatem i tak nie wiem o którą działkę i miejsce chodzić może.

Jako punkt odniesienia przyjmijmy szkołę podstawową (byłą). Tuż za szkołą 20 metrów od ogrodzenia, patrząc w kierunku Kryszkowic jest droga w prawo i tam po jakichś 500 metrach dawniej mieszkały dwie rodziny. Pierwsza z tego co pamiętam z racji wżenienia się zmieniła nazwisko na Chabecki*, druga? nie wiem co się z nią stało. Trzecia mieszkała i zdaje się mieszka do dziś za parą zakrętów, jakieś 300 metrów w kierunku Kryszkowic po lewej stronie.

Pisząc o pałacu, czy tzw "dworze" miałem miejsce oddalone od szkoły o około kilometr. Tam szosa po łuku skręca w prawo i tam była gminna chata, w której przez ostatnie 40 lat mieszkało chyba z 15 rodzin. Zmieniali się co rok co dwa.

*Teraz po tych Chabeckich, albo obok - nie wiem dokładnie, mieszka Twój w 4, mój w piątym pokoleniu, kuzyn Piotrek Krygier - najmłodszy syn Antoniego, brata tego co się z naszą rodziną skoligacił.

Przez Lotkę tj ciotkę Leokadię Krygier córkę Marianny Gawrońskiej. To zdaje się szwagierka Antoniego. Przyznam, że to najsłabiej "rozpykana" przeze mnie gałąź rodziny. W żaden sposób nie potrafiłem umiejscowić Marianny w drzewie i do dziś nie potrafię. Nawet nie wiem czy to była stryjna czy stryjenka - babka.

No dobra. To co tam robiła i skąd się wzięła Marianna Gawrońska? Szczerze mówiąc dalej nie rozumiem.

Czyli Lotka, żona Józefa to była Gawrońszczanka z domu, córka Jana. A ta babka Marianna Gawrońska, która dożyła najmniej połowy lat siedemdziesiątych, a chyba i ich końcówki to była wdowa po Janie??? bracie Walentego. Ona mieszkała do śmierci w domu u Józefa.

Swoją drogą, to była naprawdę ciekawa kobieta. Pamiętam kilka anegdot z naszych tj. mojego z nią spotkań. Z mowy to ona byłą niesamowicie szorstka, ale z serca... nieprawdopodobnie szczera, gotowa by tym swoim wnukom u Józwa i Lotki i mnie przy okazji tam bywającemu, nieba przychylić, a już na pewno obdarować choćby świeżuteńko obranym kartoflem wyciągniętym z parnika i posypanym solą, choćby jakąś wisienką czy truskawką, choćby naprędce omaszczoną kanapką z chleba, czy kawałem drożdżaka wciśniętym w nasze umorusane łapki.

Przez przypadek prawdę innąś napisał. Owszem jestem spokrewniony z żoną Piotrka i to z dwóch stron. Jest to kuzynka, nie dojdę jak, moja, przez Szczepańskich z nieistniejących Galczyczek i... również przez Szczepańskich z moją piękniejszą połową Agnieszką z d. Racinowską.

Potwierdź mi tę ścieżkę z Lotką.

A z Piotrkiem mamy jeszcze jedną pętlę rodzinną. Jego Jego siostra "hajtła" się z Jasińskim z Teodorowa (Albo na odwrót, że brat Piotra hajtnął się z Jasińszczanką). Stary Jasiński, mąż Klary to był stryjeczny albo rodzony brat Jasińskich z Ziemięcina. Jasińska z kolei to była chyba Stanisławska. W każdym razie mój ojciec u niej w domu się urodził.

To jeszcze nie koniec, ponieważ Klara była spokrewniona - bij zabij nie powiem jak z Kozłowskimi. A moja babka z matki strony to Kozłoszczanka z Karska/Krogulca/Bycza.
Poplątane z pochlastanym.
Pozdrawiam pięknie.

Khm... może jakiś grillik z żeberkiem albo karkówką skombinujemy w jakiejś przewidywalnej przyszłości?

Cały problem w tym że ty pomyliłeś imiona . Lotki matka ta babcia którą Ty u nich pamiętasz to Stanisława a nie Marianna

To aż niemożliwe!!! Zbyńku. Wielokrotnie listonosz mylił korespondencję zanosząc tę adresowaną dla mojej mamy z tą adresowaną dla tej babci u Krygrów. Obydwie Marianny i obydwie Marianny Gawrońskie. Mówimy z pewnością o tej samej osobie. Coś mi o tej rentce świta w pamięci. Tylko dlaczego taka rozbieżność imion? Nie mam pojęcia. Z faktami jednak się nie dyskutuje. Ma być babka Stenia, będzie babka Stenia. Babka była fajna i już. Mówiła takim głosem jak byś kogoś ze studni słyszał marudnym głosem, ale serce złote, jak już opisałem ją wcześniej.

"Natrzaśninto" - zaczypiste określenie. Znalazł bym jeszcze kilku w mojej rodzinie takich "natrzaśnintych"

Pierwsze podejście moje i babki Steni. To był rok 74. Skądinąd pamiętny to był rok i przeszedł chyba jako najważniejszy w całej ponad tysiącletniej historii Piotrkowa Kujawskiego, ale o tym w innym wpisie. Dla mnie rok ważny również za sprawą mojego pierwszego rowera "pierwszkomunijnego" który mnie uwolnił z domu i pozwolił migrować tam i tu, już to jeździć po kolegach i znajomych. Do jednej klasy ze mną chodziła Basia, córka Lotki, a rok niżej Dziunia, druga jej córka. To już był wystarczający powód by ich odwiedzić i "polotać". Takie pojechanie do kogoś, do jakiegoś kolegi, koleżanki to się nazywało "polotanie". Pojechałem zatem do nich. W podwórzu przywitał mnie groźny pies, odpędzony i uwiązany zaraz po tym by mnie nie "uchloł". Musiało to być w pierwszych tygodniach wakacji. Zastałem oto taki widok. W tzw "letniej kuchni" rozstawione były chyba ze cztery wielaśkie wanny, sporo większe od największej jaką mieliśmy w domu. Zrobiły na mnie potężne wrażenie, jako dzieciak natychmiast skojarzyłem jakie fajne łódki by z nich były... . Nie to jest jednak istotą. Wanny były czubate pierza na ławkach wokół tychże wanien siedziały starsze córki ciotki Lotki i babka Stenia i zaciekle dłubały pióro za piórem z jednej, wydzierały z nich stosinkę i wrzucały do drugiej. Ja taki onieśmielon stanąłem na progu wyglądając tych których znałem Dziuni i Baśki aż tu nagle słyszę głos babki: "a ty to Gawrunsiu, siadej tutej zaro, dum ci ze dwie pantołki i coś pić bo na pewno chcesz!" Zero pytań zero komentarza, pytań kto ja jestem. "Dziób" musiałem mieć wybitnie "gawronowaty" skoro rozpoznała mnie bez pytania. Co to u licha były te pantołki? Nie zapomnę ich do końca życia, ani słowa ani smaku! Sama babka ubrana w grubą, prawie do ziemi, chyba wełnopodobną spódnicę i jakiś nie mniej gruby serdako-sweter, wszystko kolorowe, ale jak to przy pracy , brudne zręcznymi rękoma dziabnęła widelcem w otwartym parniku wyciągając z niej ugotowaną pyrę i zręcznie manipulując nożem, nie dotykając ziemniaka obrała go z łupiny i takiego podała na tym samym widelcu posypujac solą: "mosz, jic", po chwili podała w kubku mleka "z kany": "mosz pij". "A tero jićta se polotać, bo tutej num ji tak nie pumożeta".

Babka była bardzo dyskretna. To czego najbardziej nienawidziłem chodząc na tzw "polotanie" to idiotyczne pytania, paraliżujące mnie za każdym razem o sytuację u nas w domu w związku z chorobą matki. Tak jak bym ja , ledwo co od ziemi odrosły był od takich opinii. Babka Stenia nie pytała o dziś ale opowiadała o przeszłości moich rodziców, o przeszłości poprzednich mieszkańców "Łulanowa". Niewiele rozumiałem z tych jej opowiadań, ale bardzo szanowałem za tę dyskrecję. W 83 wyjechałem w szeroki świat, a powróciłem w 99, po to by po kilku miesiącach znów wyjechać jeszcze w szerszy świat i już poza kilkumiesięcznym epizodem nie pojawić się w domu rodzinnym wcale. I tak się skończyły moje z Krygrami historie.

Miałem jeszcze jeden epizod, spotkanie z Wiechem. Na "Warschau-platz" w Geldern w 2003. Basię widziałem przypadkiem na ulicy gdzies w okolicach 2007-8: nie poznała mnie. Piotrka też widziałem raz w okolicach 2005. "Tempora mutantur et nos mutamur in illis": czasy się zmieniają i my zmieniamy się w nich.

Tych spotkań z babką Stenią było najmniej setka. Wszystkie w latach do 82 roku. Babka miała swój zadbany, ukwiecony i słoneczny pokój. Pod koniec jednak ciężko już mi tam się jeździło, alkoholizm zniszczył rodzinę.... .

Edit: Jak widzisz otwierają mi się "szufladki" pamięci. Eczoraj wspomniałem, że znałem i coś tam pamiętam, a dziś pojawiają całe sceny i obrazy

Babci nie jestem w stanie rozpoznać. Mogę jedynie obstawiać, że najbardziej ekscentryczna na tym zdjęciu.

Garść informacji z "regionu".
W roku 1828 właścicielem Galczyc, mieszkającym - jak już wspomniałem w dworku oddalonym od folwarku o jakieś 300 metrów na wspomnianym zakręcie był urodzony Antoni Rynarzewski z Rynarzewskich z tak starego rodu, że aż strach . Na miejsce gdzie był dwór potocznie mówi się do dziś: "po Loryncu". Folwark natomiast był na zakręcie tam gdzie mieszkają Szklarscy i Brzezińscy. Stary, nieistniejący już od ok 30 lat dom Brzezińskich to był fragment czworaków przyfolwarcznych.

O czym innym jednak chciałem pisać i złożyć pewnego rodzaju świadectwo złożone z urwistków pamięci:
W grudniu 1939 roku w jednym dniu wspólnie wywiezieni na roboty przymusowe pod Hamburg zostali:
Stasiak z Dębołęki
Stasiak z Bytonia - syn rzeźnika
Jan Gawroński - mój ojciec
Marianna Gawrońska - ciotka
Szklarska z Galczyc - to chyba twoja jakaś "boczna" babka
Kociński z Piotrkowa.

Spośród tych osób w punkcie zbornym w Inowrocławiu do Buxtehude zakwalifikowano Gawrońskich, Szklarską i Kocińskiego. Z Inowrocławia grupa ta via Poznań, Berlin, Hamburg trafiła do stacji końcowej Neue Kloster w gminie Ladekopf, powiecie Burg i stamtąd ostatecznie wszyscy trafili do Buxtehude.

Przyczyną wysiedlenia mojego dziadka Walentego z rozdzioby na Nowej Wsi były tzw "listopadówki". Jak wiesz osiedlili się w latach trzydziestym tam właśnie. W nocy z 10 na 11 listopada 39 roku do domu wdarła się grupa miejscowych Niemców i wywlokła dziadka na dwór. Temu udało się założyć na siebie gruby wełniany kożuch i to mu uratowało życie. Został spałowany przez całą grupę. Po tym zdarzeniu za cytuję: " Nimiec im się zachciało?" wypowiedzianych przypadkiem gdzieś na Dębołęce w tamtejszej szkole przez dziadka, miejscowy nauczyciel - mam na końcu języka nazwisko - został zapałowany na śmierć, mój dziadek jak wspomniałem obity, a Janek i Marycha aresztowani i wywiezieni na roboty.
Dziadek Walenty prześladowany uciekł z Nowej Wsi najpierw do domu rodzinnego na Hełmiczki, stamtąd dalej prześladowany,najpierw na Gradowo i potem na Stawiska. Mieszkając na Stawiskach dostał się do pracy na kolei i pracował normalnie jako kolejarz gdzieś na trasie Inowrocław Poznań. Zmarł śmiercią nagłą w czasie jednego z powrotów z pracy. W relacji ojca wyglądało to mniej więcej tak: oto wysiadł na Zborowcu, a tam czekała na niego żona. Walenty z jakiegoś powodu był radosny i czymś pobudzony, miał mówić że jak to on się dzisiaj dobrze czuje, jak fajnie, że jest w domu itd itp.. Zatrzymali się po drodze aby coś zjeść z tłumoczka jaki z jedzeniem miała przy sobie babka. Usiadł i uśmiechnął się i już nie żył....

Przyczyną zamieszania jakie pojawiło się i skłóciło całe pokolenie "Hełmiczaków" był list napisany przez Szczepaniakową ze Świesza.... Reszty możesz się domyślić, jak tylko dojdziesz kto to ta Szczepaniakowa była.... .

Pozdrawiam pięknie.

Coś się zmieniło. Mój ojciec nareszcie dopiero mając 91 lat zaczyna mówić. Wcześniej chętnie opowiadał o Niemczech ale o rodzinie bardzo rzadko i zawsze zasłaniał się wyrażeniem: "nie warto sobie tym psuć głowy", a teraz po prostu opowiada. ciekaw jestem co z niego wyciągnę przy następnym spotkaniu.

Dobre pytanie. Nie mam pojęcia. Ponieważ urodził się w Ziemięcinie w siedzibie rodowej Stanisławski obstawiam kogoś z tej rodziny. Niemniej zapytam 24 tego miesiąca.

Tymczasem pytanie z innej beczki.

Moja znajoma pisze przyczynek do historii miasteczka. Zbiera wszelkie informacje nt szlachty 19 wieku z terenu Izbicy i najbliższych okolic. Gdybyś przypadkiem coś zauważył przeglądając metrykalia, jakiegoś chrzestnego, chrzestną stąd (a bywają i owszem) to bardzo się polecamy!

Podaj dokładniejszy tytuł. Może w sieci też już wisi. Takie rzeczy najczęściej już są. Jeśli nie ma to oczywiście - polecam się przy pierwszym kontakcie ustalimy szczegóły.