Krościenko, pow. dobromilski

Krościenko (po rus. Korosno al. Kor osino), wieś, w pow. dobromilskim, 15 kil. na płd. zach. od sądu powiat, w Dobromilu, poczta, stacya kol. i telegr. w miejscu (tak zwana ,,K. koło Chyrowa", między przyst. Starzawą a stacyą Ustrzyki, o 53 kil. od Przemyśla). Na płn. zachód leży niem. kolonia Obersdorf, na płn. wsch. Łopuszanka, na wschód Smolnica, na płd. wschód Nanowa i niem. kol. Steinfels, na płd. zachód Berehy dolne (w pow. liskim). Przez północną część obszaru płynie Strwiąż od płd. zach. na płn. wsch. krętym biegiem i przyjmuje od praw. brzegu ze znaczniejszych dopływów i potoków Stebnik (płynący z Steinfelsu na płn. a zasilony potokiem krośnickim od praw. brzegu) i potok. Maksyraów (płynący wzdłuż granicy wsch.). Od lew. boku wpada do Strwiąża w obrębie wsi również kilka potoków, z których najznaczniejszy potok Łodyna. W płd. lesistej części obszaru, wznosi się na lew. brzegu Stebnika, na granicy Steinfelsu i Berehów punkt jeden do 632 m. a na płn. zach. od niego, na granicy Berehów Kuszmień do 624 m. Na płn. zach. opada obszar ku dolinie Strwiąża, dolnego Stebnika i pot. krosniękiego. Na krańcu płd. wsch. leży na granicy Steinfelsu grupa domów Huta. Doliną Strwiąża idzie gościniec wiodący z Przemyśla do Sanoka i kolej galicyjsko-węgierska, wiodąca do Łupkowa. Własn. więk. (tutaj a oraz w Obersdorfie i Wolicy, rządowa) ma roli or. 27, łąk i ogr. 13, pastw. 16, lasu 1530 mr.; własn. mniej, roli or. 954, łąk i ogr. 147, pastw. 363, lasu 73 mr. Według spisu z r. 1880 było 1039 mk. w gminie (obrz. gr.-katol., z wyjątkiem kilkunastu rzym.katol.). Parafia rzym.-katol. w Jasieniu (albo Ustrzyki dolne), gr.-katol. w miejscu, należy do dekanatu ustrzyckiego a dyecezyi przemyskiej i ma filią w Wolicy. Wydanym w Przemyślu r. 1558 dokumentem (N. N. ?) poświadcza, że cerkiew krośnieńska nie mając miejscowego dusz pasterza przydzielana bywa do sąsiednich parafij i nadaje „eandem parochiam ritus ruthenici, alias popowstwo" Iwanowi, zwanemu Korosteńskim, pochodzącemu z Krościenka. Wedle zapisków wizytatora z r. 1736 były w cerkwi obrazy roboty rybotyckiej (Rybotycze miasto w pow. dobromilskim). Do cerkwi wolickiej odnosi się przywilej króla Michała z r. 1670 na łan pola i prawa nadane przez Zygmunta Augusta w r. 1559 i 1569, i procenta od Jmci Pana Haraburdy z Bakuńczyc z r. 1708 (ob. Schymatyzm kiera eparchii Peremyszlskoj, 1879, str. 377). Za czasów polskich należało K. do dóbr koronnych w ziemi przemyskiej. Ostatniemi czasy była wieś wraz z wójtowstem w posiadaniu Jerzego Wandalina Mniszcha, generała wielkopolskiego, z pro w. 878 złp. 4 gr., z czego kwarta 219 złp. 16 gr. Później przy zajęciu w posiadaniu Teodora Szydłowskiego. Zajęta r. 1776 i sprzedana 1780 r. temuż za 7658 złr. 27 kr. Potem zwrócono mu cenę kupna, 1785 r, zajęto napowrót dożywocie z ekwiwalentem dożywotnim rocznych 3/a dochodu i przydzielono do klucza dobromilskiego
[SGKP]