Pikułowice, pow. lwowski

Pikułowice, rus. Pikułowyczi, wieś, pow. lwowski, 15 kltn. na płn.-wsch. ode Lwowa, 10 kim. na, płn.-wsch. od sądu pow. w Wiunikach, 3 kim. od urz. poczt, w Barszczowicach. Na płn. leży Zapytów i Jaryczów Stary, na wsch. Jaryczów Stary i Barszczowice, na płd. Mikłaszów, na zaoh. Kamienopol i Prusy. Wś leży w dorzeczu Wisły za pośrednictwem Pełtwi, płynącej przez płd. moczarzystą część obszaru od zach. z Prus, na wsch. do Barszczo wic. Wody z płn. bagnistej strony zabiera tak zw. Pikułówka, płynąca wzdłuż granicy płn. i uprowadza je również do Pełtwi. Zabudowania wiejskie leżą w płd. stronie obszaru. Na płn.-wsch. od nich gaj Wygoda i wzgórze Pikułowice 257 mt. wys. (znak triang.). Własn. więk. (lwowskiej kapituły łacińskiej) ma roli or. 489, łąk i ogr. 407, past. 65, lasów 345 mr.; własn, mn. roli or. 652, łąk i ogr. 387, past. 157, lasu 22 mr. W r. 1880 było 1144 mk. w gm., 52 na obsz. dwor., między nimi 287 obrz. rz.-kat. Par. rz.-kat. w Prusach, gr.-kat. w miejscu, dek. lwowski zamiejski. Do tej par. należą Barszczo wice i Prusy. We wsi jest cerkiew, szkoła etat. 1-klas., młyn i leśniczówka. Jest tu także torfowisko. W r. 1464 poświadczają Piotr z Branic, sędzia, i Jan z Wysokiego, podsędek ziemscy lwowscy, że Barnabasz Negroni za zgodą króla Kazimierza odstąpił wś swą Pikułowice (Pyekulowycze), w obwodzie lwowskim położoną, na korzyść ołtarza ufundowanego przez siebie w katedrze metropolitalnej lwowskiej (A. G. Z., II, 177). W r. 1467 oddaje tenże Barnabasz po śmierci swej prawo patronatu nad tym ołtarzem rajcom lwowskim (A. G. Z., VI, 107). W r. 1485 odnawia i zatwierdza Kazimierz Jagiellończyk założenie i uposażenie kościoła paraf, w Prusach (jest tu także wzmianka o Pikułowicach, ib., str. 211, 212), W r. 1585 rozkazuje Stefan Batory Jakubowi Ponętowskiemu, aby był obecny przy rozgraniczeniu Mikłaszowa od Piekułowic (Areh. Bern. we Lwowie, C. t. 344, str. 561), We wsi są szczątki dawnej mogiły, w której znachodzono tylko kości znacznej wielkości. W Muzeum Ossol. znajduje się re likwiarz spiżowy, dawniej pozłacany, złożony z dwóch części, z wizerunkiem Męki Pańskiej i Matki Boskiej, znaleziony przy osuszaniu błot między P. a Jaryczowem, tudzież ostrogi żelazne i grot od włóczni. W sierpniu 1882 r. pewien włościanin kosząc łąkę w P. zawadził kosą o kopczyk ziemi, rozsypał go i znalazł kilka srebrnych monet, poczem znalazł ich około 1500 sztuk w zardzewiałej żelaznej skrzyneczce. Wszystkie noszą po jednej stronie napis Jnannes priraus\ na odwrotnej wyobrażony jest lew, wspięty na tylnych łapach, z zadartym w górę podwójnym ogonem. Są to monety czeskie z czasów Jana I, zwane dawniej groszami pragskimi.
[SGKP]