U Rymuta czytamy króciutko:
Łopatowski - od łopata tj. narzędzia służącego do kopania.
Jakoś nauczony pewnym obieganiem, jeśli chodzi o zakres znaczeń słów, o których 'jesteśmy pewni', że wiemy co znaczą zajrzałem do słownika starpolskiego.
Narzędzie do kopania to w żadnym wypadku nie jest "łopata"! Słowo "łopata" we wszystkich podanych kontekstach jest związane z żywnością, ze zbożem, z chlebem. Do kopania ziemi, gleby służyły rydle.
Konkretnie:
1. Łopata chlebna, chlebowa: płaska deska do wsuwania i wyciągania chleba z pieca chlebowego.
2. Łopata ogniowa: płaska, jak wyżej, ale do wybierania ognia z pieca chlebowego.
3. Łopata wiejalna, żytna: płaska łopata do odwiania tj posortowania na wietrze ziaren zbóż
I teraz najlepsze. Synonimy słowa 'łopata': siedleczka, wiejaczka, wiejadło, wiejatka, szufla. Szufla z kolei to łopata też tylko do przerzucania zboża.
Wnioski. Moje, prywatne. Łopatowski, Łopata, we wszystkich możliwych formach obok znaczenia potocznego przezwiska-imioniska, które przylgnęło jako nazwisko, ma zasadnicze znaczenie związane z produkcją narzędzi do obróbki zbóż, albo z pracą za pomocą tego narzędzia przy młynie czy piekarni, albo, jeśli jest baaardzo stare z funkcją jaką ktoś wykonywał tj. odwiewaniem zbóż celem oddzielenia od zbóż trucizn w postaci sporyszu, kąkolu i przy okazji plew.
To ostatnie znaczenie jest zasadnicze i bardzo dobrze udokumentowane w 'setce' żywotów świętych z obszaru oddziaływania technicznych wynalazków pochodzenia cluniackiego: w Polsce to cystersi i benedyktyni, ale także krzyżacy, templariusze. Posługujący się łopatą to zawód specjalnego znaczenia, decydujący o zdrowiu całej lokalnej społeczności. To nie byli przypadkowi ludzie.
Opracowane na podstawie znajomości elementów gwary podlaskiej i kujawskiej, na podstawie słownika polszczyzny 16 wieku i na podstawie kilkunastu wybranych żywotów świętych benedyktyńskich doby ekspansji tzw reformy cluniackiej.