Łuczyce, pow. sokalski

Łuczyce, wieś w pow. sokalskim, 21 kil. na płn. wsch. od sądu powiat, w Sokalu, 13 kil. na płn. wsch. od urzędu poczt, w Tartakowie. Na płn. leżą Szarpańce, na zach. Bobiatyn, na płd. Leszczatów. Płd. wsch. i wsch. częsś wsi przypiera do granifey rosyjskiej, de pow. włodzimierskiego. Wzdłuż granicy wsch. płynie dopływ Ługi, wpadającej do Bugu, pot. Stib, od płd. na płn. i zabiera małe strugi, płynące od zach. na wsch. Zabudowania wiejskie leżą na lew. brz. potoku w pobliżu*granicy. Część wsi zwie się Bujawą. Na płn. zach. od nich w pobliżu granicy Szarpaniec leży folw. An-nówka (Anniwka), założony około r. 1830 przez Erazma Ciołka Komorowskiego, byłego generała wojsk polskich, a nazwany na pamiątkę jego żony Anny z baronów Jfforochów. Zach. część obszaru jest lesista (las Dąbrowa na płn. ze szczytem „Za Aniwką" 261 m. wys. (triangul. znak); na płd. ze szczytem „Hora-wec" 258 m. (znak triangul.). Dolina Stibu 220 m. Na płd. od wsi leży cegielnia; Włas. wiek. ma roli orn. 934, łąk i ogr. 90, past. 9, lasu 1512; własn. mniej, roli orn. 1829, łąk i ogr. 214, pastw. 15 mr. W r. 1880 było 938 mk. w gminie (359 w Bujowej, 579 w Ł.) a 254 na obsz. dwór. (154 w Ł. z Bujawami, 100 w Annówce), obrz. gr.-katol., z wyjątkiem kilku rzym.-katol. Par. rzym.-kat. w Tartakowie, gr.-kat. w miejscu (dek. sokalski, dyec. przemyska). Do tej parafii należą Szarpańce. We wsi jest cerkiew (zaczęto ja budować kosztem kolatora hr. Komorowskiego w r. 1842, a skończono i konsekrowano w r. 1846), szk. etat. jednokl., kasa pożyczk. gm. z kapit. 236 zł. i gorzelnia. W Rkp. Siarczyńskiego (Bibl. Ossol. Na 1825) czytamy o sławnym wiatraku postawionym przez Holendra, murowanym, wysokim na 8 pięter, roboty i sztuki godnej widzenia. Kosztował on w 1792 r. 12000 dukatów. W Ł. jest także kaplica prywatna, w której się czasem mszę odprawia. We wsi umarł 1873 r. Kajetan Suffczyński (Bodzantowicz).
[SGKP]

W 1863 punkt zborny oddziału piechoty Leszka Wiśniewskiego. Gdy raz Asutriacy wpadli do Łuczyc kilkunastu powstańców było w tym dniu we dworze nie ukrytych jeszcze. Ponieważ nie było już czasu szukać innego schroniska, więc rządca kazał do owczarni nawieść dużo słomy, którą przykryto powstańców położonych pod nią, a dla zamaskowania kryjówki puszczono na wierzch owce. Byli by biedacy podusili się, ale na szczęście austryjacy nie znalazłszy nikogo odjechali.
[Cichocki S., Sokalszczyzna w dobie powstania styczniowego, w: Ziemia sokalska nr. 26]