Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Miączyński Ignacy (1760—1809)
28.10.2017 11:09
Życie
Uczył się w Collegium Nobilium w Warszawie, a następnie, wg tradycji rodzinnej, wiele podróżował po Europie — zwłaszcza Francji (1783, 1798, 1803) i Włoszech (z Ignacym Potockim w l. 1783 i 1799). Żonaty z Anielą z Bielskich h. Jelita (30 III 1767—17 II 1832), którą poślubił 21 I 1784 we Lwowie, miał synów: Wacława (zm. 12 VIII 1812) i Mateusza (1800—1863), członka galicyjskiego sejmu stanowego. Zachorowawszy w toku negocjacji pokojowych, zmarł 25 X 1809 w Wiedniu (wg tradycji rodzinnej został otruty i ograbiony).
Działalność polityczna
Mimo przyjacielskich kontaktów z Ignacym i Stanisławem Kostką Potockimi (był synem chrzestnym ich ojca i kuzynem przez matkę) nie brał wielkiego udziału w życiu politycznym w okresie schyłku Rzpltej. Dn. 27 IV 1781 mianowany został szambelanem królewskim, 9 IV 1791 rotmistrzem kawalerii narodowej. W r. 1790 wszedł w skład komisji działającej w Galicji na rzecz przygotowania połączenia tych ziem z Rzpltą.Opowiedział się po stronie Księstwa Warszawskiego i sprawy polskiej w czasie wojny 1809 r. Dn. 26 V 1809, powołany przez księcia Józefa Poniatowskiego na członka Rady Centralnej, cywilnej władzy tymczasowej Galicji, wyzwalanej przez armię Ks. Warsz., nie przyjął urzędu z powodu zbytniego podporządkowania Rady intendenturze armii księcia Józefa. Natomiast przyjął nominację na jednego z konsyliarzy gubernialnych dozorców dotychczasowych austriackich władz gubernium (29 V), dokonaną na własną rękę przez gen. A. Rożnieckiego natychmiast po wkroczeniu wojsk polskich do Lwowa, 2 VI został członkiem Centralnego Rządu Tymczasowego Obojga Galicji i zarazem prezesem rządu dozorczego (od 10 VI Rady Zastępczej Krajowej) przy Gubernium Lwowskim. Rząd Centralny polecił mu m, in. przyjęcie niezbędnych dla funkcjonowania administracji akt Gubernium i zainstalowanie biur Rządu Centralnego w gmachu władz gubernialnych. Związany z obozem Czartoryskich, bardzo poważany «z rządności, rozsądku i charakteru (Koźmian), był powołany w początkach lipca 1809 do deputacji wysłanej przez Galicję do Napoleona w Wiedniu (przybył tu w sierpniu). Był obok T. Matuszewicza głównym informatorem cesarza Francuzów w sprawach galicyjskich w toku długich i niełatwych negocjacji o pokój z Austrią w 2. poł. 1809 r. Gorliwie starał się o przyłączenie Wieliczki do Księstwa Warszawskiego. Wycofał się na długie lata z działalności politycznej.
Działalność gospodarcza i mecenat
Jako miłośnik i znawca sztuki kolekcjonował obrazy, zwłaszcza dawne i obce (przede wszystkim malarstwo włoskie i holenderskie), i stworzył galerię (ok. 400 malowideł), dla której wybudował pod koniec życia siedzibę na przedmieściu łyczakowskim Lwowa (zamienioną na koszary przez władze austriackie); jego zbiory stały się podstawą galerii im. Miączyńskich i Dzieduszyckich otwartej w r. 1911 w pałacu Dzialyńskich we Lwowie. Galeria ta została w l. 1934—4 rozprzedana i obecnie część obrazów należy do zbiorów publicznych (Wawel, Muz. Narod. w W. i P.). Reszta zaginęła lub została spalona w czasie wojny. Na polecenie M-ego D. Merlini opracował projekt jego rezydencji, pałacu w Pieniakach, a Kammsetzer wykonał projekt dekoracji stiukowych 9 sal tego pałacu, stanowiącego jeden z lepszych przykładów architektury neoklasycznej w Polsce.
W r. 1785 M. ufundował kościół w Zdżarce, w r. 1801 klasztor i szpital Sióstr Miłosierdzia w Załoźcach; w innych swych majątkach: Dołżance (1795), Ratyszczach (1792) i Hańsku (1798), ufundował cerkwie, a w Podhorcach jako kolator wspierał klasztor Bazylianów.