Dauksza

Najwcześniejsze wzmianki:
Najstarsza zapiska sądowa pochodzi z 1409 r.Najstarsze zachowane pieczęcie z herbem pochodzą z: 1344 r. (Klemens, biskup płocki), 1375, 1392 i 1402 (Iwan z Radomina), 1413 (Henryk z Radomina - pieczęć przy akcie unii horodelskiej).
W wyniku unii horodelskiej w 1413 przeniesiony na Litwę. Ród Pierzchałów reprezentowali Piotr z Włoszczowa (kasztelan dobrzyński) i Henryk z Radomina. Do rodu został adoptowany bojar litewski Dauksza.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Pierzcha%C ... szlachecki).

Już wiemy
że Daukszowie pieczętowali się h. Pierzchała

http://polnischeradel.zweipage.de/adels ... 43712.html

Dauksza Mikołaj-
Mikalojus Daukša (lit), ur. między 1527 a 1538, Babiany k. Kiejdan (Żmudź), zm. II 1613, tłumacz na język litew., ksiądz; kanonik miednicki od 1572, oficjał żmudzki 1585–92, administrator diecezji 1609–10; rozwijał myśl odrodzenia języka litew. i uczynienia z niego narzędzia nar. piśmiennictwa; przełożył na język litew. Katechizm J. Ledesmy (1595) i Postylle... J. Wujka (1599).
http://en.wikipedia.org/wiki/Mikalojus_Dauk%C5%A1a

W pamiętnikach Kamertona taki zapis
„wykład Ewangelii niedzielnych i świątecznych całego roku, tłomaczona z polskiego na litewskie przez księdza Mikołaja Daukszę, kanonika Miednickiego. — Wilno, 1599 roku, in folio, bardzo rzadkie i użyteczne dzieło.”
http://www.pbi.edu.pl/book_reader.php?p=43651&s=1

Wzmianeczka o DAUKSZACH
W Trokielach obok kościoła od dawna istniała karczma jako składowa cześć dóbr trokielskich, lecz ta pod koniec w. XVIII zrujnowała się. W 1808 r.. Stefan Niezabytowski rozpoczął budowę nowej karczmy, lecz proboszcz trokielski ks. Jan Dauksza, kanonik smoleński, przeciwko temu zaprotestował, uznając grunt zajęty pod karczmę za własność kościelną. Strony jednak sporu do sądu nie dopuściły i za wdaniem się przyjaciół kończyły spór ten na tym, że ks. Dauksza postąpił grunt pod zabudowanie karczmy, Niezabytowski zaś zobowiązał się odrestaurować kościół i płacić rocznie proboszczowi 700 zł., a ponadto opłacać dziesięciu stróżów podczas jarmarku, dawać z Trokiel dla proboszcza 2 beczki żyta, 2 garnce wina, 2 garnce wódki i faskę masła. Stosowny o tym układ został podpisany 17 maja 1808 r. Wywiązując się z przyjętych zobowiązań p. Niezabytowski po wybudowaniu na gruncie plebanialnym, karczmy, kościół zerrygował i po rok 1810 we wszystkich szczegółach opisu uczynił zadość, tak, że z przedmiotów tego opisu żadna nie pozostała pretensja. Lecz gdy dobra Dworzyszcze i Trokiele, z mocy intercyzy zawartej w sądzie głównym guberni litewsko-grodzieńskiej, powróciły w posiadanie Wołodkiewiczowej,Niezabytowski 11 kwietnia 1811 roku cofnął swe zobowiązania względem annuaty, karczmę zaś ustąpił proboszczowi. W 1897 -1915 r. funkcjonował tu sklep skarbowy monopolu spirytusowego. Za rządu zaborczego najbliższe szkoły ludowe były: w Pirogańcach 8 km., Lipniszkach 10 km.. Lidzie 17 km i Żyrmunach 10 km.
http://pawet.net/library/history/city_d ... kiele.html

Rubno należało do Daukszów.
„ w 1740 roku Rubno oddano w dzierżawę za 800 złp. rocznie. W połowie, a raczej w drugiej połowie XIX w.,
według spisu z 1864 roku wieś liczyła 15 dymów i 83 mieszkańców. Oprócz tego 14 mieszkańców znajdowało się we dworze i tyle samo w Miasteczku. Dauksza sprzedał majątek wówczas, gdy zakochał się w niemieckiej guwernantce. Z nią wyjechał do Wilna, później został wypędzony z domu i podobno widziano go żebrzącego. Nabywcami ziemi z majątku Rubno byli okoliczni chłopi i drobna szlachta, zaś dwór z resztą ziemi kupił Ryszard Rouba, a właściwie kupiła jego matka licząc na to, że syn wróci z zagranicy i ustatkuje się. Rzeczywiście wrócił i ożenił się ze służącą, która po ślubie nie zgodziła się na to, by mieszkać w Rubnie. Sprzedali więc dwór i wyjechali do Wilna. Tam Rouba wpadł w alkoholizm, a jego żona otruła się. Ostatnim właścicielem mocno okrojonego majątku był Jan Obst, dla którego wartość największą stanowił pięknie położony dwór. Dwór był drewniany, pokryty gontem. Widywałem go, uczęszczając do podstawówki, bowiem wówczas mieściła się tam szkoła. Zapamiętałem kaflowe piece z ozdobnymi drzwiczkami, na których widniała grecka kwadryga. Były też inne reliefy ozdobne, wprawiające nas w zakłopotanie, ponieważ nie wiedzieliśmy, co oznaczają - onieśmielały nas swoim pięknem. Dwór znajdował się w odległości pół kilometra od wsi. Idąc ze wsi, napotykaliśmy położone w dolinie zabudowania gospodarcze, na lewo rozpościerały się łąki ze stawami, obramowane lasem, a na prawo wiodła droga do Bujwidz. Za budynkami gospodarczymi, na wzniesieniu widniał dwór ocieniony kępą wysokich drzew, rosnących przy owalnym podjeździe. Od podjazdu prowadziła droga w dwóch kierunkach: do drogi bujwidzkiej oraz w kierunku przeciwnym do stawów. Aleja, dochodząc do drogi bujwidzkiej, skręcała w lewo do odległej o kilometr kaplicy. Na zakręcie alei stała figura Matki Boskiej. Ta figura, resztki drzew alei oraz stawy prawdopodobnie przetrwały do dziś, ale wróćmy do ostatniego właściciela majątku w Rubnie”
www.gulbinowicz.waw.pl/noniewicz.htm

Artyści
Dauksza Stefan (1895-1939) ›
http://www.artinfo.pl/?pid=artists&id=12603&lng=1.
Kto dopisze historię

W niżej prezentowanym drzewie genealogicznym pojawia się
Hieronim Dauksza rok 1834
http://www.familia.rci.lap.pl/tree/pdf/dauksza.pdf

Dauxa, Duksza h. Pierzchala
Pierwszy tego imienia Kinut, Litwin z synem swoim podpisał pokój wieczny Litwy z Polską w r. 1401
po czem na sejmie Horodelskim ów herb na się przyjął.
-N, Dauha, kanonik Żmudzki mąż uczony wydal drukiem kazania
W języku litewskim

w swoich notatkach mam taki zapis, ale
niestety nie mam jego żródła.