Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Świerczewscy herbu Trąby , przydomki Świercz, Swercz ,
16.01.2019 15:24
Poszukuję danych na temat rodu Świerczów, Swercz-przydomki używane na Rusi , Rusi Czerwonej , Podolu.
Czy jest taka możliwość aby dowiedzieć się gdzie szukać tych danych.
Tadeusz Swierczowski
Genealogia rodzin nazwiska Świerczewski - Świerczowski
Czy jest taka możliwość aby dowiedzieć się gdzie szukać tych danych.
Tadeusz Swierczowski
Genealogia rodzin nazwiska Świerczewski - Świerczowski
Odpowiedzi (2)
18.01.2019 16:50
Drogi Panie znalazłem Drogi Panie znalazłem następujące rzeczy dla Pana!
Wiem jeszcze z zapisów, że Kościół zbudował nieznany z imienia członek rodziny Toporczyków w 1323 roku. W kościele obecnie jest tablica nagrobna Zygmunta Świerczowskiego sekretarza królewskiego, Łukasza Kochańskiego, Adama Kochańskiego, Zofii Kochańskiej z d. Świerczowska. Modlimy się za Świerczewskich i Kochańskich po dzień dzisiejszy. Pod kościołem jest ponoć krypta (dziś nie ma do niej dostępu) z ich trumnami. Ostatnio odnalezione zostały pozostałe tablice, ale trzeba poddać je renowacji. Innych informacji nie ma, dokumentów również nie ma, poza tym, że proboszczem był ks. Stefan Świerczowski. Adam Świerczewski był bratem Zygmunta, Adam był zwolennikiem reformacji , to on dokonał profanacji zmieniając kościół w zbór kalwiński, ale przed śmiercią się ponoć nawrócił.
W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego, tom X, Warszawa 1889 r. zapisano: Kościół pochodzi z roku 1323. Według Długosza dziedzice wsi Toporczykowie wybudowali kościół z białego kamienia. W 1440 roku posiadał wieś Stanisław Sośniecki. W XVI wieku mieszka tu Marcin Świerczewski h. Trąby.
W rocznikach Towarzystwa Naukowego Krakowskiego z roku 1861 dowiadujemy się,że Adam świrczewski zamienił kościół na zbór kalwiński, w wreszcie zburzył. Istniejący obecnie mały murowany kościół z drewnianym pułapem zbudował Zygmunt Świerczewski między 1618 a 1624, a poświęcił w 1625 r. Tomasz Oborski biskup, sufragan krakowski...
Istniejący obecnie mały, murowany kościółek z drewnianym pułapem pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła zbudował Zygmunt Świerczowski, sekretarz królewski, między 1618 a 1624, a poświęcił bp. Oborski, sufragan krakowski o czym świadczy tablica ...
Julian Zinkow, Informator turystyczny powiatu chrzanowskiego i miasta Jaworzna, Kraków 1974 pisze on: W 1357 r. występuje u Długosza Grzegorz z Szosnki, w 1440 r. ówczesną Sosnkę posiada Stanisław Sośnicki herbu Topór. W XV i XVII wieku dziedzicami byli Świerczowscy h. Trąby a od połowy XVII wieku Kochańscy h. Topór. Korpus obecnego kościoła pochodzi z lat 1618-1625 i zbudowany został przez Zygmunta Świerczowskiego, sekretarza Króla Zygmunta III Wazy.
No tyle mam dla Pana. Na jednym z epitafium jest obraz malowany na blasze, ale nie wiem czy to Świerczowskiego czy Kochańskiego jutro sprawdzę. Pozostałe zostały skradzione w latach 50-tych. Na pewno jeden odnaleziono Zofii z Świerczowskich Kochańskiej sam go montowałem. To była córka Zygmunta Świerczowskiego sekretarza królewskiego. Są te zdjęcia epitafiów w Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce Tom I Województwo Krakowskie, zeszyt 4 Powiat Chrzanowski, ale zrobię Panu zdjęcie.
Parafia pw. św. Jakuba Apostoła w Sance została erygowana przed 1325 rokiem, albowiem wymieniana jest już od tegoż roku w rejestrach świętopietrza, czyli wykazie ofiar składanych papieżowi.
Z wyposażenia kościoła nie zachowały się paramenty liturgiczne z okresu staropolskiego albowiem zostały przekazane na potrzeby Insurekcji kościuszkowskiej. Najstarszym zabytkiem jest chrzcielnica drewniana z miedzianym nakryciem wymieniana w źródłach z 1644 roku (prawdopodobnie pochodzi z XVI wieku). W 1737 roku przywieziono z Rzymu relikwie Patrona Parafii, które umieszczono w srebrnym relikwiarzu, skradzionym w późniejszym okresie. W świątyni zachowały się 4 tablice nagrobne wczesnobarokowe (kiedyś było ich 8). Pod kościołem znajduje się krypta grzebalna.
Gruntowną renowację kościoła przeprowadzono w ostatnich latach.
Jest Kronika na Parafii od 1746 roku, poszukam coś o proboszczu Świerczowskim, jak mi się uda bo to łacina. Pozdrawiam, na razie tyle. ks. Jarek.razie tyle. ks. Jarek.
Swierczowski
Wiem jeszcze z zapisów, że Kościół zbudował nieznany z imienia członek rodziny Toporczyków w 1323 roku. W kościele obecnie jest tablica nagrobna Zygmunta Świerczowskiego sekretarza królewskiego, Łukasza Kochańskiego, Adama Kochańskiego, Zofii Kochańskiej z d. Świerczowska. Modlimy się za Świerczewskich i Kochańskich po dzień dzisiejszy. Pod kościołem jest ponoć krypta (dziś nie ma do niej dostępu) z ich trumnami. Ostatnio odnalezione zostały pozostałe tablice, ale trzeba poddać je renowacji. Innych informacji nie ma, dokumentów również nie ma, poza tym, że proboszczem był ks. Stefan Świerczowski. Adam Świerczewski był bratem Zygmunta, Adam był zwolennikiem reformacji , to on dokonał profanacji zmieniając kościół w zbór kalwiński, ale przed śmiercią się ponoć nawrócił.
W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego, tom X, Warszawa 1889 r. zapisano: Kościół pochodzi z roku 1323. Według Długosza dziedzice wsi Toporczykowie wybudowali kościół z białego kamienia. W 1440 roku posiadał wieś Stanisław Sośniecki. W XVI wieku mieszka tu Marcin Świerczewski h. Trąby.
W rocznikach Towarzystwa Naukowego Krakowskiego z roku 1861 dowiadujemy się,że Adam świrczewski zamienił kościół na zbór kalwiński, w wreszcie zburzył. Istniejący obecnie mały murowany kościół z drewnianym pułapem zbudował Zygmunt Świerczewski między 1618 a 1624, a poświęcił w 1625 r. Tomasz Oborski biskup, sufragan krakowski...
Istniejący obecnie mały, murowany kościółek z drewnianym pułapem pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła zbudował Zygmunt Świerczowski, sekretarz królewski, między 1618 a 1624, a poświęcił bp. Oborski, sufragan krakowski o czym świadczy tablica ...
Julian Zinkow, Informator turystyczny powiatu chrzanowskiego i miasta Jaworzna, Kraków 1974 pisze on: W 1357 r. występuje u Długosza Grzegorz z Szosnki, w 1440 r. ówczesną Sosnkę posiada Stanisław Sośnicki herbu Topór. W XV i XVII wieku dziedzicami byli Świerczowscy h. Trąby a od połowy XVII wieku Kochańscy h. Topór. Korpus obecnego kościoła pochodzi z lat 1618-1625 i zbudowany został przez Zygmunta Świerczowskiego, sekretarza Króla Zygmunta III Wazy.
No tyle mam dla Pana. Na jednym z epitafium jest obraz malowany na blasze, ale nie wiem czy to Świerczowskiego czy Kochańskiego jutro sprawdzę. Pozostałe zostały skradzione w latach 50-tych. Na pewno jeden odnaleziono Zofii z Świerczowskich Kochańskiej sam go montowałem. To była córka Zygmunta Świerczowskiego sekretarza królewskiego. Są te zdjęcia epitafiów w Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce Tom I Województwo Krakowskie, zeszyt 4 Powiat Chrzanowski, ale zrobię Panu zdjęcie.
Parafia pw. św. Jakuba Apostoła w Sance została erygowana przed 1325 rokiem, albowiem wymieniana jest już od tegoż roku w rejestrach świętopietrza, czyli wykazie ofiar składanych papieżowi.
Z wyposażenia kościoła nie zachowały się paramenty liturgiczne z okresu staropolskiego albowiem zostały przekazane na potrzeby Insurekcji kościuszkowskiej. Najstarszym zabytkiem jest chrzcielnica drewniana z miedzianym nakryciem wymieniana w źródłach z 1644 roku (prawdopodobnie pochodzi z XVI wieku). W 1737 roku przywieziono z Rzymu relikwie Patrona Parafii, które umieszczono w srebrnym relikwiarzu, skradzionym w późniejszym okresie. W świątyni zachowały się 4 tablice nagrobne wczesnobarokowe (kiedyś było ich 8). Pod kościołem znajduje się krypta grzebalna.
Gruntowną renowację kościoła przeprowadzono w ostatnich latach.
Jest Kronika na Parafii od 1746 roku, poszukam coś o proboszczu Świerczowskim, jak mi się uda bo to łacina. Pozdrawiam, na razie tyle. ks. Jarek.razie tyle. ks. Jarek.
Swierczowski
5.03.2019 15:00
PODZIAŁ ZIEMI SANDOMIERSKIEJ
Zagorzyce
Zagorzyce leżą na południe od Sędziszowa, wzdłuż drogi do Wielopola. Po raz pierwszy wymienia je dokument z 1282 r., jednak fragment, w którym występuje nazwa wsi, został sfałszowany. W średniowieczu terytorium, na którym leżały Zagorzyce, nazywano "Zabrona". Terminem tym określano obszary, leżące w pobliżu „brony”, umocnionego przejścia granicznego. Początki udokumentowanej historii Zagorzyc związane są z aktem króla Ludwika Węgierskiego, wydanym 10 listopada 1379 r. Od początku swego istnienia należały Zagorzyce do uposażenia kasztelanii sandomierskiej. Na przełomie XIV i XV wieku wieś została włączona do tzw. tenuty ropczyckiej, stając się własnością królewską. Dobra ropczyckie często zmieniały właścicieli. Najznaczniejsi z nich to : Jan Czyżowski, Janusz Świerczowski, Jan Tarnowski czy rodzina Potockich w XVIII wieku.
W XIII wieku z ziemi sandomierskiej zaczęły wydzielać się ziemia lubelska i ziemia łukowska. W XIV wieku z tych 3 ziem utworzono województwo sandomierskie. W 1474 r. wraz z ziemią lubelską i łukowską wydzielono województwo lubelskie.
W 1568 r. w obrębie województwa sandomierskiego ustanowiono ziemię stężycką, obejmującą tereny na wschodnim brzegu Wisły. Tak okrojona ziemia sandomierska funkcjonowała zwyczajowo do sejmu grodzieńskiego w 1793 r., kiedy były plany ustanowienia ziemi chęcińskiej i radomskiej, a ziemię stężycką postanowiono przyłączyć do województwa lubelskiego.
SWIERCZOWSKI
Zagorzyce
Zagorzyce leżą na południe od Sędziszowa, wzdłuż drogi do Wielopola. Po raz pierwszy wymienia je dokument z 1282 r., jednak fragment, w którym występuje nazwa wsi, został sfałszowany. W średniowieczu terytorium, na którym leżały Zagorzyce, nazywano "Zabrona". Terminem tym określano obszary, leżące w pobliżu „brony”, umocnionego przejścia granicznego. Początki udokumentowanej historii Zagorzyc związane są z aktem króla Ludwika Węgierskiego, wydanym 10 listopada 1379 r. Od początku swego istnienia należały Zagorzyce do uposażenia kasztelanii sandomierskiej. Na przełomie XIV i XV wieku wieś została włączona do tzw. tenuty ropczyckiej, stając się własnością królewską. Dobra ropczyckie często zmieniały właścicieli. Najznaczniejsi z nich to : Jan Czyżowski, Janusz Świerczowski, Jan Tarnowski czy rodzina Potockich w XVIII wieku.
W XIII wieku z ziemi sandomierskiej zaczęły wydzielać się ziemia lubelska i ziemia łukowska. W XIV wieku z tych 3 ziem utworzono województwo sandomierskie. W 1474 r. wraz z ziemią lubelską i łukowską wydzielono województwo lubelskie.
W 1568 r. w obrębie województwa sandomierskiego ustanowiono ziemię stężycką, obejmującą tereny na wschodnim brzegu Wisły. Tak okrojona ziemia sandomierska funkcjonowała zwyczajowo do sejmu grodzieńskiego w 1793 r., kiedy były plany ustanowienia ziemi chęcińskiej i radomskiej, a ziemię stężycką postanowiono przyłączyć do województwa lubelskiego.
SWIERCZOWSKI