Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Bohoniki - meczet - woj. podlaskie, pow. sokólski
18.03.2010 15:58
Data powstania pierwszej świątyni w Bohonikach nie jest znana. Wiadomo tylko, że w specjalnej ugodzie zawartej w 1673 roku między tatarskimi rotmistrzami a podówczas jeszcze hetmanem Sobieskim domagali się poszanowania dla swej religii oraz zezwolenia na budowę meczetu. Pierwotny bohonicki meczet był drewniany, gdyż murowanych świątyń w dawnych czasach Tatarzy nie mieli prawa budować. Obecny meczet również z drewna, pochodzi z drugiej połowy ubiegłego stulecia. W 1930 roku ocalał przed groźnym pożarem, który strawił szereg domostw tatarskich. W latach II wojny światowej meczet został zdewastowany. Po wojnie świątynię odnawiano kilka razy. Zbliżoną do kwadratu meczetową budowlę o stożkowym czterospadowym dachu wieńczy kopulasta wieżyczka z półksiężycem u szczytu, stanowiąca szczątkową formę minaretu. Wieżyczka zaopatrzona jest w małe otwory okienne. Na budowli znać znamiona zapożyczeń z drewnianego budownictwa mieszkalnego na wsi, zwłaszcza w oddaniu wejścia w formie ganku. Wnętrze meczetu jest skromne. Nie ma tu żadnej ornamentyki, właściwej meczetom w świecie islamu. Tatarzy nie wytworzyli w przeszłości rodzimego rzemiosła artystycznego, służącego potrzebom kulturowym. Daje się zauważyć wyraźne dostosowanie całej budowli do wykonywania funkcji liturgicznych, aby muzułamanie w maksymalnym skupieniu mogli odprawiać salat nie zakłócony ubocznymi czynnikami natury emocjonalnej.
Mężczyźni i kobiety modlą się osobno. Pomieszczenie dla kobiet jest znacznie mniejsze. Oddziela je od części męskiej drewniane przepierzenie, ktore na wysokości 1 metra od podłogi ma podłużny prześwit, zaopatrzony w toczone balaski. Prześwit na całej długości jest zasłonięty przejrzystą białą firanką. Oba pomieszczenia mają osobne wejścia ze wspólnego przedziału z półkami na obuwie. To oddzielenie od mężczyzn muzułmanie motywują troską o maksymalną koncentrację podczas modłów. Właściwe nabożeństwo odbywa się w części przeznaczonej dla mężczyzn. Wszyscy mają przykryte głowy. Na dywanach szczelnie pokrywających podłogę modlący ustawiają się jeden obok drugiego w zwartych, następujących po sobie szeregach. Imam, czyli duchowny, znajduje się przed tymi szeregami, usytuowany do nich tyłem. Wszyscy są zwróceni twarzami na południe ku Mekce i jej świątyni Kaabie. Stronę tę wskazuje "mihrab". Jego rolę pełni łukowato sklepiona nisza z małym prostokątnym okiennym otworem, wkomponowana w ścianę meczetu. Na prawo od mihrabu znajduje się podwyższenie o 4 stopniach, tzw. "minbar", czylikazalnica. Z tego miejsca imam wygłasza piątkową modlitwę zwaną "chutba", a także kazanie w środku nabożeństwa. Minbar jest jedynym elementem świątyni, noszącym znamiona artystycznej roboty. Jego zgrabną sylwetkę wieńczą 4 łukowato ku górze wygięte listwy, których zakończenia - łącząc się - przechodzą w kształtny, okazały półksiężyc. Wzdłuż ściany dzielącej świątynię na obie części, po stronie męskiej, znajduje się galeryjka przypominająca kościelny lub cerkiewny chór. Surowe wnętrze miejscami ożywia faktura drewna lub detal o motywach zapożyczonych z miejscowej ciesielskiej techniki zdobniczej.
za - Edyta Kazimierowicz http://edytakaz.zabytkisakralne.pl/
Mężczyźni i kobiety modlą się osobno. Pomieszczenie dla kobiet jest znacznie mniejsze. Oddziela je od części męskiej drewniane przepierzenie, ktore na wysokości 1 metra od podłogi ma podłużny prześwit, zaopatrzony w toczone balaski. Prześwit na całej długości jest zasłonięty przejrzystą białą firanką. Oba pomieszczenia mają osobne wejścia ze wspólnego przedziału z półkami na obuwie. To oddzielenie od mężczyzn muzułmanie motywują troską o maksymalną koncentrację podczas modłów. Właściwe nabożeństwo odbywa się w części przeznaczonej dla mężczyzn. Wszyscy mają przykryte głowy. Na dywanach szczelnie pokrywających podłogę modlący ustawiają się jeden obok drugiego w zwartych, następujących po sobie szeregach. Imam, czyli duchowny, znajduje się przed tymi szeregami, usytuowany do nich tyłem. Wszyscy są zwróceni twarzami na południe ku Mekce i jej świątyni Kaabie. Stronę tę wskazuje "mihrab". Jego rolę pełni łukowato sklepiona nisza z małym prostokątnym okiennym otworem, wkomponowana w ścianę meczetu. Na prawo od mihrabu znajduje się podwyższenie o 4 stopniach, tzw. "minbar", czylikazalnica. Z tego miejsca imam wygłasza piątkową modlitwę zwaną "chutba", a także kazanie w środku nabożeństwa. Minbar jest jedynym elementem świątyni, noszącym znamiona artystycznej roboty. Jego zgrabną sylwetkę wieńczą 4 łukowato ku górze wygięte listwy, których zakończenia - łącząc się - przechodzą w kształtny, okazały półksiężyc. Wzdłuż ściany dzielącej świątynię na obie części, po stronie męskiej, znajduje się galeryjka przypominająca kościelny lub cerkiewny chór. Surowe wnętrze miejscami ożywia faktura drewna lub detal o motywach zapożyczonych z miejscowej ciesielskiej techniki zdobniczej.
za - Edyta Kazimierowicz http://edytakaz.zabytkisakralne.pl/