Dąmbscy h.Godziemba

Witam!
Mam nieco wiadomości o Dąmbskich h. Godziemba, którzy byli ostatnimi właścicielami Dóbr Tczyca do 1925 roku.

Andrzej Dąmbski z Lubrańca, h. Godziemba (? – 1734), woj. brzesko-kujawski, s. Jana Stanisława, kasztelana konarsko-kujawskiego i Anny z Miaskowskich h. Bończa.
Poseł na sejmy w r. 1697, 1699, 1710 i 1712. stronnik Augusta II w czasie elekcji i wojny północnej. Deputat w trybunale piotrkowskim 1713, w roku następnym podkomorzy brzesko-kujawski, a w 1716 kasztelan brzesko-kujawski, od 1726 wojewoda brzesko-kujawski. Uczestnik sejmów w 1717, 1720, 1726. W 1727 rezydent przy boku króla. Po śmierci Augusta II podpisał wybór Stanisława Leszczyńskiego na króla. Dziedzic rozległych dóbr, zaznaczył się jako hojny donator jezuitów w Toruniu. Z żony Katarzyny z Krąkowskich, kasztelanki krzywińskiej zostawił synów: Antoniego, Pawła, Józefa i Kazimierza i dwie córki.

Antoni Dąmbski z Lubrańca, h. Godziemba (1706 – 1771), woj. brzesko-kujawski, s. Wojciecha, marszałka nadwornego koronnego i Adelajdy Radziwiłłówny. Starosta inowrocławski (1725), poseł na sejm w 1730. W 1733 jako poseł brzesko-litewski podpisał uchwały sejmu konwokacyjnego. W 1734 wojewoda brzesko-kujawski (po Andrzeju Dąmbskim - wyżej)
Starosta młodzieszyński (1756) i niechorowski (1758) popierał odebranie lenna kurlandzkiego i oddanie go królewiczowi Karolowi. Rezydent królewski przy Stanisławie Auguście. Żonaty z Anną Karoliną Lubomirską, wojewodzianką sandomierską. W 1770 złożył urząd wojewody na rzecz Ludwika Dąmbskiego. Zmarł w roku następnym i został pochowany w Lubrańcu, obok żony. Pozostawił wielką fortunę jako właściciel Lubrańca, Grabia, Ilowa, Kaczkowa. Rozmiłowany w życiu wystawnym, hojny i bardzo religijny. Sprowadził do Iłowa relikwie św. Konstancjusza.

Jan Chrzciciel Dąmbski z Lubrańca, h. Godziemba (1731 – 1812), generał-inspektor wojsk koronnych, s. Kazimierza i Jadwiga z Dąmbskich, marszałkówny nadwornej koronnej Wraz z bratem Ludwikiem został oddany do szkoły kadetów w Lunéville. W 1749 wrócił do kraju i szybko rozpoczął karierę wojskową: płk wojsk koronnych (1757), gen. major (1769), gen. insp. kawalerii (1779). Kasztelan konarsko-kujawski, kowalski i inowrocławski. Jako senator Polski, po I rozbiorze odmówił królowi pruskiemu złożenia homagium z części swych dóbr leżącym poza kordonem. Odznaczony Orderem św. Stanisława (1779) i Orła Białego (1785). Żonaty czterokrotnie, jedną z córek wydał za Antoniego Biesiekierskiego, kasztelana kowalskiego.

Gustaw Dąmbski z Lubrańca (1799 – 1863), s. Michała i Anny Jasińskiej, siostry gen. Jakuba Jasińskiego. Ukończył uniwersytet we Wrocławiu i Heidelbergu ze stopniem dr praw. Uczestnik powstania listopadowego jako por. dwukrotnie ranny: pod Grochowem i Rutkami. Odznaczony Orderem Virtuti Militari. Po upadku powstania listopadowego, ukarany przez Prusaków konfiskatą majątku (potem cofniętą) i rocznym więzieniem w Magdeburgu. Ożeniony z krewną Leokadią Dąmbską osiadł na stałe w Kołaczkowie. Posłował na sejmy poznańskie, później pruskie. Pisywał artykuły krytyczne o Ludwiku Mierosławskim, odmawiając mu talentów wodzowskich, zarozumiałość i próżność. Zmarł w Dreźnie.

Jan Ignacy Dąmbski z Lubrańca, h. Godziemba (1740 – 1826), konfederat barski, s. Adama a wnuk Zygmunta, wojewody brzesko-kujawskiego, i Justyny z Janickich. Kształcił się w Poznaniu w szkole jezuitów fundacji biskupa Stanisława Dąmbskiego. Prawdopodobnie w styczniu 1769 r. przystąpił do konfederacji barskiej. Uczestniczył w wielu potyczkach. W 1772 ciężko ranny w twarz i dłoń został wzięty przez moskali do niewoli. Za poparciem możnej rodziny uzyskał wolność, ale musiał podpisać reces od konfederacji. Zachował tytuł pułkownika kawalerii narodowej, ale żadnych funkcji wojskowych i publicznych nie pełnił. W 1780 został mianowany szambelanem królewskim. Zmarł w Leśniewicach po upadku z konia. W małżeństwie z Katarzyną z Przysieckich miał pięciu synów: Kajetana, Józefa, Nikodema, Wincentego i Jana. Wszyscy służyli w wojsku polskim, Nikodem poległ pod Łowiczem (1806) w walce z prusakami.

Kazimierz Dąmbski z Lubrańca, h. Godziemba (1701 – 1765), woj. sieradzki, s. Andrzeja, wojewody brzesko-kujawskiego, poseł na sejmy. W 1727 poseł nadzwyczajny króla Augusta II do papieża w sprawie odwołania nuncjusza papieskiego. Poseł na sejmie konwokacyjnym (1733), był delegatem do boku prymasa. Po upadku Stanisława Leszczyńskiego jego plenipotent generalny. W 1737 chorąży koronny, rok potem poseł na sejm, otrzymał podczaszostwo koronne. Na sejmie w 1740 bronił reformy skarbowej. Bardzo ambitny zabiegał o honory: o starostwo brzesko-kujawskie (1744), woj. inowrocławskie (1748), łęczyckie ( 1750), woj. sieradzkie (1756). Równocześnie bardzo energicznie zabiegał o powiększenie fortuny. Brał udział w uroczystościach koronacyjnych Stanisława Augusta. Zmarł i został pochowany w Toruniu w kościele na Podgórzu. Ożeniony z Jadwigą z Dąmbskich, córką Wojciecha marszałka nadwornego koronnego, miał pięcioro dzieci, z których Ludwik był wojewodą brzesko-kujawskim a Jan Chrzciciel kasztelanem inowrocławskim.

Ludwik Karol Dąmbski z Lubrańca h. Godziemba (1731 – 1783), wojewoda brzesko-kujawski (1731 – 1783), najstarszy syn Kazimierza, wojewody sieradzkiego. Po ukończeniu akademii wojskowej w Luneville (wraz z bratem Janem) cały rok spędził w Paryżu na dworze Stanisława Leszczyńskiego. Wrócił do kraju jako starosta pokrzywnicki i generał-adiutant Wielkiego księstwa Litewskiego. Od 1753 przebywał u boku króla w Dreźnie albo Warszawie. Chorąży brzesko-kujawski (1755), generał major, nabył starostwo gniewkowskie i inowrocławskie (1757), poseł na sejm warszawski (1758), generał lejtnant (1759). Poślubił Mariannę z Sapiehów, bogatą wdowę po Koźmińskim, staroście wschowskim. W 1764 podpisał wybór Stanisława Augusta na króla Polski. W 1770 otrzymał woj. brzesko-kujawskie i nabył starostwo dybowskie. Uczestniczył jeszcze w sejmach (1776) i (1782). Zmarł bezpotomnie i został pochowany w Lubrańcu.

Paweł Dąmbski z Lubrańca, h. Godziemba (? – 1783), kasztelan brzesko-kujawski, s. Andrzeja, wojewody brzesko-kujawskiego. W 11729 marszałek sejmiku województwa brzesko-kujawskiego i inowrocławskiego. Stronnik Stanisława Leszczyńskiego, ale po upadku Gdańska przeszedł wraz z ojcem do obozu Augusta III. Chorąży brzesko-kujawski (1738), inowrocławski (1740) i tolkmicki (1748), kasztelan brzesko-kujawski (1752). W 1766 został rezydentem przy boku króla. Posiadał rozległe dobra w Prusach. Majątki te ucierpiały w 1765 od wojsk rosyjskich i od konfederatów. Ostatecznie sprzedał je po I rozbiorze i nabył od Stanisława Dąmbskiego starosty kowalskiego rodzinny Lubraniec i odtąd tytułował się „na Lubrańcu”. Skoro nie otrzymał (1783) województwa brzesko-kujawskiego (po Ludwiku Dąmbskim) złożył urząd kasztelana . Z czterokrotnych związków małżeńskich zostawił: córkę z pierwszej zony, dwóch synów i dwie córki z czwartej żony. Trzecią jego żoną była Eleonora z hr. Schliebenów, 1 v. Stefanowa Morsztynowa, 2 v. d’Aschen, która mu wniosła znaczne dobra w Prusach.

Wojciech Andrzej Dąmbski z Lubrańca, h. Godziemba (1676 – 1725), marszałek nadworny koronny, s. Zygmunta, wojewody brzesko-kujawskiego i Jadwigi Górskiej. Od 1699) starosta sochaczewski i poseł na sejm warszawski w sprawie uwolnienia Elbląga z rąk brandenburskich. W 1702 wybrany marszałkiem konfederacji części szlachty wielkopolskiej w Ostrowie po opowiadającej się po stronie Augusta II. Starosta inowrocławski i dybowski (1704). Otrzymał chorągiew husarską potem dragońską a w 1710 regiment dragonii. Gdy August II musiał szukać schronienia za granicą, wrócił do kraju i rozpoczął partyzantkę na Kujawach, ale po powrocie króla popadł w niełaskę. Uczestniczył jeszcze w sejmie 1720 r. ale przy obsadzie marszałkostwa wielkiego koronnego został pominięty. Ożeniony był z Adelajdą Cecylią Radziwiłłówną, córką kanclerza Dominika Radziwiłła, z którą miał synów: Antoniego i Zygmunta.

Zygmunt Dąmbski z Lubrańca h. Godziemba (? – 1704) wojewoda brzesko-kujawski, drugi syn Adama, kasztelana słońskiego. Był bratem Stanisława Dąmbskiego, biskupa. W 1667 marszałek sejmiku kujawskiego, rok później cześnik inowrocławski i poseł na oba sejmy. Posłował też na sejm koronacyjny króla Michała (1669) i złożył podpis pod elekcją Jana III na czele woj. inowrocławskiego. 1676 wybrany deputatem do boku króla. Niebawem otrzymał krzesło senatorskie. Kasztelan inowrocławski (1683), wojewoda brzesko-kujawski (1684), marszałek trybunału koronnego (1687). Po śmierci Jana III popierał królewicza Jakuba, w końcu jednak podpisał elekcję Augusta II. Pod koniec życia zmienił poglądy. Żenił się dwukrotnie: najpierw z córką Mikołaja Daniłowicza, podczaszanką koronną, 1 v. żoną Jana Cetnera, starosty krakowskiego, następnie z Jadwigą Górską. Pozostawił dwie córki i pięciu synów, z których Wojciech był marszałkiem nadwornym koronnym.

Stanisław Dąmbski, z Lubrańca, h. Godziemba (1724 – 1802), starosta dybowski, podkomorzy brzesko-kujawski, s. Tomasza, chorążego inowrocławskiego i Marianny z Kolczyńskich. Kształcił się w Poznaniu w szkole jezuitów fundacji biskupa Stanisława Dąmbskiego. Cześnik brzesko-kujawski (1756), regent grodzki inowrocławski (1758), podsędek (1759), deputat trybunalski (1762) i (1768), chorąży kruszwicki i inowrocławski (1770). Jako poseł na sejm (1773 – 5) nie odegrał większej roli, dał się wybrać do mało znaczących 22 komisji sejmowych. Wtedy uzyskał na 50 lat starostwo dybowskie, porucznikostwo swej chorągwi i królewszczyznę Obałki. Marszałkował na sejmikach w 1775, 1777, 1778. Posłował znów w r. 1780 i 1784. Karierę poselską zakończył na sejmie czteroletnim. Zmarł w swych dobrach w Wilkowicach, został pochowany w kościele w Lubrańcu.

Stanisław Dąmbski z Lubrańca h. Godziemba (? – 1809), wojewoda brzesko-kujawski, syn wojewody Antoniego i Karoliny z Lubomirskich, wojewodzianki sandomierskiej. Starosta młodzieszyński, w 1761 mianowany pułkownikiem regimentu piechoty. W 1766 otrzymał chorągiew husarską po bracie Auguście i w tym samym roku nabył starostwo kowalskie. Obrany marszałkiem konfederacji radomskiej województw kujawskiego i inowrocławskiego (1767), kasztelan i wojewoda brzesko-kujawski (1783). Brał udział w sejmie czteroletnim, był konsyliarzem konfederacji targowickiej i prezesem sadów apelacyjnych. Ożeniony z Józefą Wesslówną starościanką golubską, miał z nią synów Stanisława, Adama i Józefa oraz trzy córki. Zmarł w Warszawie, pochowany w Giżycach.
Nie mylić ze Stanisławem Dąmbskim (1724 – 1802), podkomorzym brzesko-kujawskim!!

Stanisław Kazimierz Dąmbski, hrabia z Lubrańca, h. Godziemba (? – 1700) biskup kujawski, s. Adama kasztelana słońskiego i Elżbiety Jemielskiej. W młodości archidiakon płocki, sekretarz królewski. W 1670 dwukrotnie poseł królewski na sejmiki generalne pruskie w Grudziądzu. Popierał kandydaturę Jana III na króla i odtąd starał się blisko związać z dworem. Biskup łucki (1676), biskup płocki (1680), biskupstwo kujawskie (1691). Podczas odsieczy wiedeńskiej wystawił własnym kosztem chorągiew husarska. Budowniczy pałacu biskupiego w Toruniu; przyczynił się do budowy kolegium jezuickiego w Toruniu. Opowiedział się za koroną dla Jakuba Sobieskiego. Gdy plany nie powiodły się, zwolennik Augusta II Sasa. Wzamian otrzymał biskupstwo krakowskie (1699). Nie zdążył objąć stolicy biskupiej; kilka dni po przybyciu zmarł. Został pochowany w kościele św. Piotra w Krakowie.

Tomasz Dąmbski h. Godziemba (? – 1829) , członek Stanów Galicyjskich. Pochodził z galicyjskiej linii tej rodziny piszącej się „z Lubrańca”. Syn Adama Dominika, skarbnika buskiego i Ewy z Podhorodeckich. Szambelan Stanisława Augusta (1788), komisarz sejmowy Stanów Galicyjskich i prezes sekcji wojennej w Lublinie(1809). C.K. radca generalny i krajczy koronny Galicji (1817). Zamiłowany kolekcjoner, całą swą fortunę lokował w starodrukach, sztychach i obrazach.. Należał do elity kulturalnej Lwowa. Żonaty z Teklą z Peretiatkowiczów. Syn ich Kazimierz był powstańcem 1831 r.

Stefan Dąmbski hr. (1893 - ?) rolnik, ur. się w Ludzisku, s. Antoniego i Marii z Mittelstaedtów. Za czasów nauki w gimnazjum w Inowrocławiu członek oświatowych kółek niepodległościowych. 1919- 21 uczestnik walk na froncie wielkopolskim. W 1920 r. ranny. Do 1924 praktykował i gospodarował w majątku Rudna. Prezes powiatowej ochotniczej straży pożarnej w Rzeszowie, prezes rady nadzorczej Związku Rzeszowskich Spółek Mleczarskich, członek rady powiatowej w Rzeszowie, prezes lokalnego Związku Strzeleckiego (1933- 36). Odznaczony Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Medalem za Wolność.

Stefan hr. Dąmbski (St. Łoza: Czy wiesz kto to jest?, W-wa 1938)

W okresie międzywojennym Stefan Dąmbski mieszkał w Rudnej w pow. Rzeszów (tel. 206) aż do wybuchu wojny. Pod tym samym adresem i nr tel. figurował w Księgach Telefonicznych GG 1940, 41 i 42 r., przy czym w tej ostatniej księdze przy nazwisku figuruje zarówno stary nr tel. (206), jak i nowy 1490. Znając niemiecką skrupulatność można mieć całkowitą pewność, że nie był „martwą duszą” w spisach, ale rzeczywiście mieszkał pod wskazanym adresem.

Józef i Tadeusz Dąmbscy, wł. majątku Tczyca, woj. kieleckie, liczba ha 230 (wg. T. Epsztein i Sł. Górzyński: Spis ziemian RP w roku 1930)

Witam!
Napisałem książkę "Jeżówka - zarys dziejów" wyd 2006 r. Zbierając materiały do tej monografii siłą rzeczy musiałem zrobić pewną kwerendę w dokumentach dotyczących okolicznej szlachty. Mogę napisać, że wspomniani Dąmbscy h. Godziemba ostatni właściciele Dóbr Tczyca nabyli ten majątek po hrabiostwie Bukowskich h. Ossorya. Otóż pan Teofil Dąmbski h. Godziemba, przyszły dziedzic Tczycy - był najmłodszy z rodzeństwa, urodził się w 1834 roku. Był dzieckiem Franciszka - kapitana wojsk polskich ur. ok. 1794 r, w Cerekwi pow. Bochnia, oraz Julii Otwinowskiej (1809-1887). Jego dziad Roch Dąmbski miał stopień pułkownika wojsk koronnych. Przed nim przyszli na świat: Aleksander ur 1825, Józefa (1828-1901), później z męża Grabkowska, spoczywa w Tczycy, i Waleria ur. w 1830 roku, później z męża Krajkowska. Poza Aleksandrem urodzonym w Ożarowie, reszta dzieci urodziła się w Przesławce. Widać z powyższego, że rodzice Teofila tułają się jakoś; od świętokrzyskiego po podlaskie, gdyż owa Przesławka leży w powiecie sokólskim. Teofil żeni się z Marią Helcel von Sternstein (1830-1912), prawdopodobnie ze szlachty austriackiej. Rodzina się spolszczyła i przestała się pisać von Sterstein. Byli to krakowscy bankierzy. Z tego rodu pochodzi wiele znanych postaci zasłużonych dla miasta Krakowa. Do dziś jest tutaj ulica Helcelów, oraz kilka gmachów, a także okazała kaplica grobowa na cmentarzu Rakowickim, w której odprawiają teraz ceremonie pogrzebowe. Młodzi Dąmbscy zamieszkali w tczyckim pałacu wraz z matką Julią z Otwinowskich Dąmbską - spoczywa w grobie rodzinnym w Tczycy. Mieli prawdopodobnie więcej niż czwórkę dzieci. Udokumentowano tylko Marię Adelę, która umarła w panieństwie, oraz synów: Tadeusza (1873-1926), Józefa (1876 -1923), obaj kawalerowie, zmarli bezpotomnie i spoczywają w grobie rodzinnym w Tczycy. (Pojawia się w dokumentach jeszcze Julian, o którym nic mi nie wiadomo, możliwe, że to pomyłka, albo ja nie dotarłem do źródeł.). Stary pan Teofil Dąmbski odszedł do wieczności w 1922 roku we Tczycy i oboje z małżonką spoczywają w grobie rodzinnym na tutejszym cmentarzu.