(drzewko bożonarodzeniowe). Zwyczaj ustawiania w izbie, lub zawieszania pod powałą) w okresie świąt przesilenia zimowego, a potem Bożego Narodzenia ozdoby wykonanej bądź ze słomy, opłatków, bądź gałązek, lub całego drzewka. Był to symbol łask bogów, Boga, pomyślności, dobrobytu, odradzającego się życia. Zwyczaj ten powszechny był w całej słowiańszczyźnie i nie jest prawdą że upowszechniony został przez Austriaków lub Niemców w XIX wieku. Prawdą jedynie jest to, że rzadko, tylko w niektórych rejonach stosowano tu świerk z tej racji, że nie rósł on powszechnie (jedynie w Prusach i woj bełskim), a w Polsce został rozsiany przez rabunkową gospodarkę zaborców. Wówczas, wraz z zanikiem dawnych obrzędów, diduch, podłaźniczka, świat i choinka zlały się w jeden zwyczaj.
