Inne nazwy, zawołania: Strzegomia (połączenie tych dwóch nazwy wynika z identycznej formy herbu), Strzegomita, Coscziessa [Semkowicz W., Mazowieckie przywileje herbowe XIV i XVw].
W polu czerwony w słup rogacina srebrna rozdarta i przekrzyżowana. Labry z pokryciem czerwonym,i srebrnym podbiciem. W klejnocie popiersie niewiasty, czerwone ze srebrnymi warkoczami i również srebrnymi oślimi uszami. W herbarzu Gelrego rogacina złota. Inną wersję herbu o nieznanych barwach można zobaczyć na pieczęci z 1464 (rogacina ostrzem w dół, stępiona u podstawy, a na górze rozdarta na trzy. W zworniku w Bejsach również widać innych kształt, który zamiast ostrza strzały na górze ma krzyż (powstaje w ten sposób podwójny krzyż rozdarty na dole). Godło w Herbarzu z Bergshammar ma warkocz i uszy złote. Odmiana: Kościesza 2
W źródłach pisanych od 1400. Najstarsza pieczęć rodu pokazujące formę herbu znana jest z 1361 roku - jest to pieczęć Jakuba, dziekana sandomierskiego [Małecki: Studia, II, s. 136]. Znany jest jednak wcześniejszy podobny herb - należący do Stefana Pękawki - starosty wielkopolskiego i kujawskiego z 1317, na którym jednak rozdarcie na dole po prawej herbowej stronie jest wygięte jak od litery J, a to po lewej herbowej jest łukiem skierowanym końcem do dołu (razem tworząc jakby leżącą literę S). Herb zachowuje niemal identyczną formę jak wcześniejsze godła przedheraldyczne z XII wieku - komesa Gniewomira - dziedzica Strzegomia i jego syna Imbrama.