stanica

Starosłowiańskie określenie "stanu bożego" czyli rodzaju świątyni, miejsca stałego lub tymczasowego postoju bóstwa, opiekuńczego totemu oddziału, plemienia. Wg teorii Piekosińskiego z uproszczonych wizerunków stanic skandynawskich związanych ze znakami runicznymi miały wywodzić się niektóre najstarsze herby polskie. Znaki te charakteryzują się posiadaniem trzech części - szczytu, środka i podstawy. W górze występowały strzały, łuki, fale, półkola, w środku mogło być przekrzyżowanie proste, skoćne lub jego brak, a także koła lub romby, w dolnej trójkątna lub półkolista podstawa, jej brak (prosta linia) lub kształt litery M. Od takich znaków wywodzone były podobne w rysunku herby np. Bogorya, Ślepowron, Czewoja, Ostoja, Przeginia, Lis, Mądrostki, Mzura, Powała, Niesobia, Leszczyc, Wyszowie itd. a także symbole książąt - np. Henrka Brodatego czy orła wrocławskiego.

Teoria o runicznym źródle herbów polskich jest obecnie uznawana raczej za niewłaściwą - natomiast ochoczo podchwytywana przez dyletantów np. na Wikipedii.