Powstanie Styczniowe - uczestnicy

1840-1920, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

Ur. 1846 Sobieszyn, miejscowość w 1923: Lublin, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IV-217

ppro.(1846) Lublin

Ur. 1834 r. 1. Kom. Rz. W. R. i O. P. wysłała za Nr. 5783 (14457) 1 powiadomienie do kancelarji nmka Kr. P., że zwróciła się do bpa łubl., aby przeniósł z Lublina wikarjusza tamtejszej katedry księdza K. M. dlatego, że urządza nabożeństwa polityczne, występując w ten sposób przeciw rządowi. 2. Z korespondencji Kom. Rz. Prz. i Sk. z dnia 24 st. (5 lut.) 1863 r. Nr. 4806 2 do Kom. Rz. W. R. i O. P. widać, że władze rządowe zwolniły księdza K. M. z gub. kostromskiej. 3. Z polecenia dowódcy wojsk gub. lubi. z dnia 22 czrw. 1861 r. Nr. 591 ksiądz K. M. jest pod sekretnym dozorem policji za to, że poświęcił krzyż (Na pa miątkę powstania. Dopis. autora) i wygłosił patrjotyczne „podburzające” kazanie. Doniósł o tern nlk pow. lubrt., gub. lubi. 8 (20) sierp. 1867. r. Nr. 39 3 do kancelarji gbra lubi.

Szewc z Urzędowa. Po bitwie pod Fajsławicami uwięziony na zamku lubelskim, a 18 września 1863 r. odesłano go z Lublina do Warszawy.

Powstaniec z Krasiczyna, syn Kazimierza, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 16.9.1863, lat 19

szlachcic Lublin województwo

ur. w Krakowie r. 1837, wyrobnik, służył jako szereg, w oddz. Wierzbickiego i Wagnera. Walczył pod Polichną, Kaniowolą, Chruśliną, Zyżynem i . Wzięty do niewoli, osądzony w Lublinie do rot areszt, na lat 2 do Niżno-nowogrodz. guber., zesłany następnie do Permy, potem do Aczyńska, powrócił po dalszych dwóch latach do kraju.

Imiona: Łukasz Maciej Sebastian. Ur. październik 1837r., Kraków. Wyrobnik, kawaler, wyznania rzysko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był wyrobnikiem, natomiast w czasie powstania szeregowcem. Wstąpił do oddziału Wierzbickiego – w pierwszych dniach lipca 1863r. walczył w Borowej. Walczył również pod Polichną i Kaniowolą. Po przyłączeniu się do Wagnera walczył pod Chruśliną, Żyżynem i Fajsławicami. Został wzięty do niewoli. Sądzony w Lublinie do rot aresztanckich na 2 lata do gub. niżno-nowgrodziej, odesłany do Permy bez ograniczania, stamtąd po roku do Aczyńska na ok. 2 lata. Deklarację podpisał 19.11.1890r.

ppro. (1835) Lublin

Ur. 1835, miejscowość w 1923: Lublin, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-1005

1835-1919, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

Urodzony 19 V 1847 r. w Kodniu powiatu Bialskiego. Jako uczeń 5 ej klasy gimnazjum Lubelskiego razem z kolegą swoim Małachowskim Stefanem wstąpił pod dowództwem Zdanowicza do partji, zorganizowanej przez Leona Frankowskiego. Brał udział w bitwie pod Słupcą, niedaleko od Sandomierza. Wzięty do niewoli, był więziony w Lublinie przez przeciąg paru tygodni. Wypuszczony jako małoletni. Po powstaniu ukończył szkołę średnią i uniwersytet. Praktykował jako lekarz w Opocz­nie i Sieradzu. Ostatnio zamieszkiwał w Sieradzu.

mieszczanin Lublin województwo

1832-1910, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

Powstaniec, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 5.9.1863, lat

1846-1916, poch. Lublin, cm. na Kalinowszczyźnie

Z DETROIT I OKOLICY W Domu Ubogich Powiatu Wayne zmarł w z, piątek rano po długich cierpieniach Emil Niedomański, weteran z powstania 1863 r. Ś. p. Emil Niedomański urodził się w r. 1842 w Lublinie, w Królestwie Polskiem, gdzie też wychował się i ukończył tamtejsze gimnazyum. Gdy wybuchło powstanie 1863 r., wziął w niem czynny udział, a po jego upadku, udał się z wielu innymi do gościnnej Francyi. Przebywszy tam przez kilka lat, wyemigrował do Ameryki i osiedlił się początkowo we Filadelfii, gdzie nie mającemu środków do życia i warunków do znalezienia odpowiedniego zajęcia, podał pomocną rękę zasłużony dla tutejszej emigracyi patryota Juliusz Andrzejkiewicz. Dzięki tej pracy, ś. p. Emil Niedomański w krótkim stosunkowo czasie obeznał się dokładnie z tutejszymi stosunkami i nauczył się krajowego języka, co umożliwiło mu w dalszem życiu znośny byt. Opuścił następnie Filadelfię i udał się do Chicago, gdzie otrzymał miejsca reportera przy "Chicago Chronicie." W tym czasie ożenił się, ale pożycie jego małżeńskie nie było szczęśliwe, wskutek czego w parę lat potem postarał się o rozwód z żoną. Uzyskawszy rozwód, wyjechał do Detroit. Tu, jako człowiek inteligentoy i szczery patryota, cieszył się przez długi czas wielkim wpływem wśród Polaków. Władając płynnie siedmiu językami, służył w tutejszych sądach za tłomacza. W ostatnich latach, wskutek różnych chorób i niepomyślnych przejść, popadł w biedę. Przed miesiącem zachorował ciężko na zapalenie płuc, a że nie miał ni rodziny, ni odpowiednich środków pieniężnych, by mógł się leczyć w domu, musiano go posłać do Domu Ubogich Powiatu Wayne, gdzie w zeszły piątek rano zakończył życie. Zwłoki jego oddano do pochowania zakładowi pogrzebowemu Braci Cylkowskich. Pogrzeb odbył się w poniedziałek przy licznym współudziale rodaków. Niech mu ta obca ziemia będzie lekką.

Nazwisko jakim posługiwał się dla zmylenia dochodzenia Kajetan Brudnicki (zob.)

udział w potyczkach: lubelskie: Lublin 29.06.1863, Krasnystaw 2.07.1863, Kania Wola 23.07.1863, Depultycze 5.08.1863, Olchowiec 10.03.1864, sandomierskie: Bliżyn 15.03.1864

Lokaj Hempla (Chempla) z Lublina, właściciela młyna parowego. Poległ w bitwie pod Chruśliną (pod Bobami) 28.4.1863.

czeladnik szewski z Lublina służył jako szeregowiec w oddziale Czerwińskiego, poległ w bitwie pod Chroślinem niedaleko Opola d. 28 Kwietnia 1863 r. (Imionospis podaje, że pochodził z Rogoźna w Poznańskiem.

Powstaniec z Koniecpola, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 26.9.1863, lat 20

Powstaniec Styczniowy, kleryk kapucyn z Lublina [1], za udział w Powstaniu Styczniowym zesłany na Sybierię do miejscowości Tunka. Potem wyjechał za granicę. [1]

Major, Węgier. Powstaniec, zmarł w Zwierzyńcu (zapewne w szpitalu) 4.9.1863

Ur. 25.05.1842r., Krzywa pow. Ropczyce. Ślusarz, zamieszkały w fabryce dachówek Lewińskiego za rogatką Janowską, żonaty, 2 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. Przed powstaniem był czeladnikiem ślusarskim, natomiast w czasie powstania służył jako szeregowiec. Był w oddziale Wierzbickiego i Wagnera. Walczył pod Kraśnikiem, Urzędowem, Chruśliną, Parszywą Górą, Nadrybiem, Rzezinem, Wojsławicami, gdzie oddział został rozbity. Stamtąd odesłano go do Lublina, a z Lublina do Warszawy. Z Warszawy wysłany do rot aresztanckich do Syratowa na dwa lata, a po dwóch latach wysłano go na Sybir do gub. krasnojarskiej, później powrócił do kraju. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego 1863/4 podpisał w 1898r.

(1846-13.06.1928), administrator dóbr Potockich w Staszowie. Dowoziło powstańcom broń, ratował rannych. Poch. Kielce - Stary Cmentarz kw. 5B.

1838-1913, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

1835-1914, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

patrz: Antoni Sulima Świechowski , poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

Karmelita trzewiczkowy, następnie kapłan w diec. lubelskiej. Ur. 21 listopada 1821 r., wyświęcony na kapłana w 1846, sekularyzował się w 1860. Od roku 1861 wikariusz w Kurowie. Władze ustaliły, że przez następne dwa lata zamieszkiwał nieoficjalnie w Warszawie i „często nie nocował u siebie", stąd ściągnął podejrzenie władz śledczych, że należał do rewolucyjnego ruchu. Aresztowany 11/23 lutego 1864 r., w domu nr 875 i osadzony w Cytadeli, a następnie decyzją administracyjną skazany na zamieszkanie pod nadzorem w guberniach północno-wschodnich Rosji. Odprawiony z Warszawy 15/27 lutego w 21. partii do gub. archangielskiej do Mezenia; w lipcu 1866 przeniesiony do szpitala w Archangielsku. W 1867 r. starali się o jego uwolnienie brat ks. Onufry Osiński (administrator parafii przy ul. Leszno w Warszawie, karmelita trzewiczkowy) i siostra Eleonora Wilksycka; o. Eliasz mieszkał wtedy w Chełmogorach. 5 lutego 1868 r. władze rządowe donosiły administratorowi archidiecezji warszawskiej, że Eliasz Osiński, „mając środki dla utrzymania siebie, zrzeka się w przyszłości wszelkiej posady duchownej i życzy sobie mieszkać jako osoba prywatna". Na tej chyba podstawie w listopadzie 1868 r. władze zgodziły się, by powrócił do kraju i osiadł w Warszawie, ale zabroniły mu zajmować jakiekolwiek stanowisko w parafiach oraz wykonywać posługę religijną. Pozostawał tam stale bez żadnego stanowiska kościelnego i zajęcia, mieszkał u krewnych w domu nr 875. Zmarł w Warszawie 6/18 maja 1893 r. E. Jabłońska-Deptuła, J. Gawrysiakowa (Materiały, s. 193,154) omyłkowo uznały także za zesłańca o. Onufrego Osińskiego.

1846-1920, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

Drugie imię: Antoni. Ur. 14.06.1830r., Tykocin. Szlachcic h. Ślepowron, oficjalista prywatny, zamieszkały w Kałuszu, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. był administratorem, natomiast w powstaniu brał czynny udział w organizacji w Galicji. W oświadczeniu przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podał, że przed powstaniem był zarządcą w Wiszniowie w dobrach Kiełczewskiego w powiecie hrubieszowskim. Wstąpił do oddziału Lelewela. Najpierw był kawalerzystą, a potem został mianowany porucznikiem komendantem żandarmerii konnej w powiecie lubelskim i okręgu tomaszowskim. Był w prawie wszystkich główniejszych potyczkach np.: pod Krasnobrodem, Józefowem, Borowem, Młynami, Narolem, Tyszowcami, Chełmem, Kobylanką, Uchaniami, Żyżynem, Fajsławicami. Alarmował ustawicznie miasta : Krasnystaw, Lublin, Zamość, Hrubieszów, Chełm itp. Prawie wszystkie oddziały wkraczające w lubelskie z Galicji były przeprowadzane przez ten oddział konny.

(Junosza), uczestnictwo w potyczkach: lubelskie: (Lublin 29.06.1863), (Krasnystaw 2.07.1863), Depułtycze 5.08.1863, Mołożów 25.10.1863, (Jarczów 25.10.1863), (Mołoduszyn 2.11.1863), Ciotusza 11. U. 1863, Wola Okrzejska 9.12.1863

ur. r. 1830 w Tykocinie, ofic. pryw., służył jako porucz. konnej żandar. w gub. Lubelskiej i walczył pod Krasnobrodem, Józefowem, Borowemi młynami, Narolem, Tyszowcami, Chełmem, Kobylanką, Uchaniami, Żyżynem, itd. Alarmował ustawicznie miasta : Krasnystaw, Lublin, Zamość, Hrubieszów, Chełm itpPrawie wszystkie oddziały wkraczające w Lubelskie z Gałicji, były przeprowadzane przez ten oddział konny.

1841-1928, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej

ks. Antoni Paschalski (1789-1850), proboszcz bialski Urodził się w 1789 r., syn Michała i Petroneli z Nasalskich. Był żołnierzem w wojsku Ks. Warszawskiego i uczestniczył w kampanii rosyjskiej. Potem wstąpił do seminarium duchownego w Lublinie. W 1821 r. został wyświęcony na kapłana. Był wikariuszem w Kunowie (1822-23) i Krasnymstawie (1824), a w 1825 r. objął probostwo w Józefowie. Następnie krótko duszpasterzował w Goraju (1829-1852). Po rezygnacji z tej parafii przeniósł się do Białej, gdzie pozostał do śmierci. W l. 1840-50 był dziekanem zaklikowskim. Zmarł w Białej 5 marca 1850 r. i spoczął na starym bialskim cmentarzu (ob. „austriacki”). Tuż po I wojnie światowej kronikarz kościelny pisał: „leży tam tylko jeden ksiądz Paschalski, długoletni proboszcz bialski były oficer całej kampanji Napoleońskiej – z pod Moskwy, Berezyny, legjonów Włoskich – tu aż kości swoje złożył. Resztki jego grobu w czasie wojny zniszczono”. I dalej: „Żyje jeszcze w pamięci starych ludzi jak to raz na odpuście w Białej wygrzmocił kijem dziada kulawego na obie nogi; dziad z bólu i strachu rzucił kule i uciekał młodzieńczo na zdrowych nogach w stronę Janowa. Śmiechu i wesołości z tego cudu było wiele; wiele zapomniano, a o krotofili pamiętają – jak w życiu”. Pachalski, prob. z Białej k./Janowa, brał czynny udział w powstaniu, zabrany był do niewoli przez kozaków 14 VII 1831 r.