Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Z Mroczkowskim i Hłaskim walczył w Augustowskim

poległ w utarczce z Moskalami w Augustowskiem r. 1863.

1808-1868, urodził się w miejscowości Sytki. Zaciągnął się do armii w 1825r., a 3.09.1831r. został mianowany porucznikiem. Przeszedł do Prus i został internowany w Malborku. Złożył przysięgę na wierność carowi, jednak zdecydował się na emigrację. We Francji został członkiem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, a następnie przystąpił do Zjednoczenia. Wziął udział w wydarzeniach Wiosny Ludów. W 1848r. udał się do Krakowa i był organizatorem siły zbrojnej w Rzeszowskiem. Znów udał się na emigrację. Przybył do kraju, aby wziąć udział w powstaniu styczniowym. W kwietniu 1863r. przybył w Augustowskie jako świeżo mianowany pułkownik, obejmując dowództwo nad oddziałem Kamińskiego oraz został naczelnikiem wojennym województwa augustowskiego. Oddział pod jego dowództwem walczył z Rosjanami pod Lokajciami, a następnie udał się na południe do lasów sztabińskich, gdzie połączył się z K. Ramotowskim Wawrem. Po drodze oddział stoczył kilka potyczek i w końcu został rozbity. Po tym niepowodzeniu Andruszkiewicz zrzekł się bezpośredniego dowodzenia oddziałem, zatrzymał natomiast dowództwo nad całością sił zbrojnych województwa augustowskiego, z kwaterą przy oddziale Wawra. Nad resztką swojej partii przekazał dowództwo kpt. Władysławowi Brandtowi, który zbiegł świeżo z wojska rosyjskiego i po krótkiej kampanii w Grodzieńskiem przeszedł w Augustowskie . Wraz z Wawrem walczył w niektórych bitwach i potyczkach. We wrześniu 1863r. został urlopowany ze względu na zły stan zdrowia, wyjechał do Krakowa, a następnie do Turcji i Paryża, gdzie zmarł 8.12.1868r.

uczestnictwo w potyczkach: augustowskie: (Kozłowa Ruda 1.04.1863)., Lokajcie 9.04.1863, Jastrzębna 19.04.1863, Czarny Bród 23.04.1863, wileńskie: (Polimsza 19.05.1863)., augustowskie: (Kadysz 21.05.1863)

pułkownik

urodził się w augustowskim i był naczelnikiem siły zbrojnej tego województwa, w randze pułkownika wyruszył w kwietniu 1863 r. na czele powstańców na spotkanie Moskali. Poprzednio połączył się z byłym kapitanem dwunastej kompanii kotromskiego pułku piechoty Kulczyckim, który nie chcąc strzelać, w dniu 8 kwietnia 1861 r. na bezbronnych braci, podał sie do dymisji, przystąpił do organizacji, jako naczelnik stacji w Grodnie, urządził warsztat ślusarski na stacji Łapach, gdzie naprawiano broń, osadzano kozy i sporządzano groby oblane, a następnie zwerbowawszy robotników wyruszył osobnym pociągiem pod rozkazy Andruszkiewicza. W lesie Poligwajcie przyszło do spotkania z ruchomą kolumną podpułkownika Karpowa. Zaciętą i krwawą z obu stron była bitwa. Andruszkiewicz poległ na miejscu. Kulczycki popadł w niewolę i został zabity przez żołdaków. pozbawiony komendy powstańcy ulegli przemocy, a były oficer z 1831 r. Konstanty Ramotowski objął dowództwo nad siłami województwa augustowskiego.

Córka Wincenty, szlachcianka z kowieńskiej gub. 13 lat. Wysłana do aresztu do Franciszkanów wraz z młodszymi siostrami: Marianną (3 lata) i Franciszką (2 lata). Dalsze losy nieznane.

Ur. 1842 Olwicil, zm. przed 1919, żona: Izabela, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: X-1

powstaniec 1863, poch. Warszawa - Powązki Wojskowe

uwięziony w Kownie

Urodzony w 1808 roku Sytkach. W 1825 roku wstąpił jako żołnierz do 4ppl. W powstaniu dosłużył się stopnia porucznika. 05.101831 roku przeszedł z korpusem Rybińskiego do Prus. Internowany w Malborku. 09.02.1832 stawił się przed Komisja Rządową Wojny i ponowił przysięgę wierności carowi. Zdecydował się jednak na emigrację, zapewne z obawy przed aresztowaniem za udział w Nocy Listopadowej. We Francji pracował jako konduktor przy regulacji Sekwany, a później konduktor dróg i mostów. Wziął udział w powstaniu styczniowym. Jako dowódca oddziału walczył pod Sapieżyszkami, Balwierzyszkami i Giedziami. Później mianowany naczelnikiem wojennym województwa augustowskiego. Dłuższy czas przebywa w rejonie Grząd nadzorując tworzenie powstańczych oddziałów. 09.1863 roku opuszcza pole walki i udaje się ponownie na emigrację. Umiera 08.12.1868 roku w Paryżu. Pochowany został na cmentarzu Per-Lachaise.

Weteran powstania 1863r., żył lat 93, zm. 18 lipca 1929 roku, pochowany na cmentarzu parafialnym w Choroszczy.

23 lata w 1867 r., ziemianin Mińskiej gub., zesłany pr. bez pozbawienia praw na zamieszkanie, przebywał w tobolskim, w 1868 r. wyjechał w Nowgorodskuju gub.

77-letnia mieszczanka z Grodzieńszczyzny (białostockie). Skazana za ukrywanie syna Karola po powrocie z powstania. 1.8.1864 skazana na wysłanie do Moskwy na dalsze zarządzenie.

Siemienow, mężcz. 37 lat na 1868 r., mieszkaniec kowieńskiej guberni, warunki zesłania nieznane, z 1866 r. przebywał w tomskiej guberni Kainskom okręgu, kriesćjańskiie raboty, rodziny nie posiadał

45-letnia szlachcianka z kowieńskiej guberni (Wołk.). Powód skazania nieznany. Wysłana do aresztu u Misjonarzy. Jej córki (Benedykta, Marianna i Franciszka) do Franciszkanów. Dalsze losy nieznane.

uczestnik powstania, notowany: powiat święciański

Proboszcz z Krzemienicy. Wymieniony w spisie uwięzionych lub wywiezionych na Sybir z Archidiecezji Warszawskiej.

z Glinian, skazany przez c.k. sąd karny na 5 dni więzienia za udział w powstaniu

szlachcic, mieszkaniec wsi Zielenki w powiecie kaniowskim

ppor. (1844) Dachowce

Ur. 1844 Czortki, miejscowość w 1923: Dachowce, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-130

gmina/wieś Kupiski Stara Łomża, przestępstwo: wrócił z bandy, data zarządzenia: 15.03.1865

Młody chłopak z Królestwa, przebywał w lazarecie w Sokalu. Chłopak prosty, bez wielkiej nauki, ale dusza czysta jak łza, pogodna i cicha, pobożny, a pełen dzielności i energii. Cieszę się takiem zjawiskiem. Wieczór za jego impulsem śpiewali wszyscy na sali chó­rem pieśni patryotyczne, powstańcze.

Ludwik Andrycz był w oddziałach generała Mariana Langiewicza, walczył pod Wąchockiem, w lasach starachowickich, pod Małogoszczą i pod Pieskową Skałą. W trakcie spotkań w gronie przyjaciół myśliwych wspominał często o swoich przygodach z powstania. Opowiadał jak raz zebrał ochotników i uderzył w nocy na oddział wojska rosyjskiego stojącego we wiosce. Oddział ten zaskoczony w nocy przez nagły wypad powstańców ratował się ucieczką, a łupem powstańców było trochę zdobytej broni i amunicji. Za ten czyn spotkała go jednak nie nagroda lecz surowe napomnienie. Dostał naganę za to, że działał na własną rękę, bez rozkazu wyższego dowództwa, przez co zdradził lokalizację oddziału i oddział ten musiał uchodzić z miejsca swojego dotychczasowego pobytu. Opowieściom tym nie było końca. Opowiadał jak zabito pod nim konia i jak musiał uciekać przed nieprzyjacielem wpław przez rzekę, jak musiał tułać się w zimie po lasach o głodzie i chłodzie z garstką takich samych jak on niedobitków z powstania. Po całkowitej klęsce i upadku powstania, przedostał się jak i wielu innych powstańców do Galicji. Po dłuższej wędrówce dotarł pieszo do Krakowa. Zmęczony usiadł na ławce na Plantach nie wiedząc gdzie ma się dalej udać i co ze sobą zrobić. Na szczęście ujrzał go przechodzący tamtędy kolega powstaniec, których w Krakowie było wtedy sporo. Kolega ten zajął się troskliwie swoim współtowarzyszem niedoli i zaprowadził go do Komitetu Opieki nad powstańcami. Komitet ten zajmował się tymczasowym zakwaterowaniem i wyżywieniem nieszczęśliwych uchodźców. Podczas pobytu w Krakowie Ludwik Andrycz poznał dokładnie miasto i jego zabytki, o których lubił często opowiadać w gronie kolegów i znajomych. Wspominał również o swoich spotkaniach ze sławnymi ludźmi mieszkającymi w owych czasach w Krakowie. Po pewnym czasie kiedy powstanie upadło, a w kraju pod zaborem rosyjskim uspokoiło się nieco, dawni powstańcy zaczęli po kryjomu wracać w rodzinne strony, często pod innymi nazwiskami, znajdując opiekę w społeczeństwie. Ludwik Andrycz przez pewien czas prowadził gospodarkę a później dzierżawę w różnych majątkach ziemskich na Wołyniu, aż wreszcie osiadł w Hajkach (okolice Włodzimierza Wołyńskiego) jako leśniczy, otoczony jako były powstaniec ogólnym szacunkiem okolicznych ziemian i obywateli.

W Usolu między 1866-68 - z Rusi.

Powstaniec w Kresów, bezżenny na zesłaniu w Usolu

Ur. 1843 Chrzanów, miejscowość w 1923: Chrzanów, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VII-2

ppor. (1843) Chrzanów

Z Perchińska, 46 lat, żonaty, bezdzietny, kmieć. W 1864 sądzony przez Sąd Wojenny w Samborze za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym, zapewne w związku z działaniami powstańczymi. Skazany na 6 dni aresztu zaostrzonego 2-razowym postem o chlebie wodzie.

Handlowiec

włościanin wsi Pietkowo, dnia 4 lipca 1866 roku został aresztowany przez władze rosyjskie za należenie do oddziału powstańców i ukrywanie się pod cudzym nazwiskiem. Pod śledztwem pozostawał w Łomży. W lipcu (starego stylu) 1866 roku na skutek rozporządzenia Naczelnika Wojennego powiatu Łomżyńskiego został zwolniony za poręczeniem.

gmina/wieś Zambrów Łosie Dołęgi, przestępstwo: był w bandzie Grzymały, data zarządzenia: 09.12.1863

włościanin, za udział w powstaniu został powieszony 20 września 1863 r. w Rakiszkach.

włościanin za udział w powstaniu powieszony w Rokiszkach dnia 20 września 1863 r.

Pochodził z Tarnowa. Żuaw. Poległ pod Miechowem.