Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ur. 1850, zm. 25.11.1928. Pochowany Kurozwęki. Żona Magdalena Sanecka (ślub w Kurozwękach w 1878). O udziału walkach w powstaniu wiadomo z relacji jego syna Wincentego.

Ernest Hipolit Zawadzki. Ur. 10.1.1820 Suchedniów[2], zm. 7.5.1863 Kielce[3]. Syn Ludwika (s. Piotra i Marianna Lipskiej), zawiadowcy fryszerek i Marianny Krzyżanowskiej (c. Walentego i Julianny Prusińskiej). Członek Korpusu Górniczego w Królestwie Polskim. Pracował jako magazynier pudlingarni i walcowni w Hucie Bankowej w Henrykowie pod Niwką, a później w Zakładach Rządowo-Górniczych Okręgu Zachodniego. Wziął udział w wypadkach 1846 roku w ten sposób, że brał udział w pracach Związku Demokratycznego, agitował i wysyłał ochotników do Krakowa. Sprzeciwiał się też wysyłce rekrutów górniczych do Warszawy, za co został aresztowany i skazany, na karę chłosty 1000 kijów[10] i zsyłkę na Syberię. Szczęśliwie otrzymał przydział do badań górniczych w Kazachstanie. W 1850 za kontakty z Tarasem Szewczenką i posiadanie wypisów niedozwolonej książki[10] został zesłany na daleką Syberię do kopalni nerczyńskich. Pełnił też służbę w 14. Batalionie Syberyjskim stacjonującym w Szyłce za Bajkałem. Dosłużył się stopnia podoficera. Dymisję otrzymał w 1857 i w 1859 po 14 latach powrócił do kraju. Był jednak wydalony z pracy górniczej, dlatego objął stanowisko rządcy maj. Krasna koło Mniowa. W czasie Powstania zajął się formowaniem oddziału na uroczysku Ormanicha, pieczętując się stopniem majora. Udało mu się zebrać ok 400 osób w tym wielu fabrykantów z okolic Krasnej. Współpracował tu z Franciszkiem Bocheńskim, naczelnikiem cywilnym organizacji narodowej na powiat opoczyński, właścicielem Rudy Malenieckiej. Stamtąd docierało głównie zaopatrzenie oddziału: żywność, broń, amunicja, konie wierzchowe i pociągowe. Oddział dokonał kilku akcji likwidacji konfidentów, prowadził też akcję zaciągową wśród chłopstwa postępując tu dość zdecydowanie. To, oraz dość znaczna jawność działań doprowadziły do zdrady i denuncjacji - których dopuścił się mieszkaniec wsi Lipa i dróżnik drogi bitej Sielpia-Kielce z Czarnej[5]. 21.4. z Radomska został wysłany mjr. Obuchow, który zaatakował obóz. Hipolit Zawadzki zdołał ostrzec powstańców, gdyż wracał bryczką, a zobaczywszy moskali wystrzelił. Powstańcy walczyli 2 godziny i pokonali Moskali, w tym śmiertelnie został postrzelony major Obuchow.[8][9] Jednak tego samego jeszcze dnia zaatakował obóz drugi oddział gen. Czengerego z Kielc. Doprowadziło to do całkowitego rozproszenia oddziału. Zginęło od 4-19 powstańców, z których kilku zostało pojmanych i powieszonych. () Hipolit Zawadzki, ciężko ranny dostał się do niewoli[9] nie będąc rozpoznanym. Leczenie nie przyniosło skutku i zmarł w kieleckim szpitalu 7 maja. Pochowany pierwotnie został na cmentarzu kieleckim, lecz kilka lat później (prawdopodobnie już po 1918) przeniesiony do Koniecpola, do krypty kościelnej. Nie był żonaty. Miał siostry: Ludwika (ur. 1818), Waleria Elżbieta (ur. 1822, zam: Alojzy Paczkowski), Julia (ur. 1826, zam.: Józef Kwiatkowski), Brygida (ur. 1826), Konstancja Karolina Brygida (ur. 1832 Niekłań Wielki)