Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Zm. 1903 Marano[1], syn, Józefa Midowicza [2] i Barbary Chilewskiej [2] - Powstaniec Styczniowy [1], rejent z Rzeszowa. Ślub - 1870 r Kraków, on kawaler lat 28 ur w Starym Sączu. Żona Matylda Sapalska panna lat 22, ur w Tarnowie (rodzice: Antoni Sapalski i Joanna Majer) [2] Dzieci: 1_Kazimierz Marian Midowicz - ur. 1870 Kraków [3] - ślub 1896 Rzeszów - Fara [4]; żona Zofia Paulina Oktawia Rampelt (rodzice: Bronisław Anastazy Rampelt i Gabriela Czerny) 2_Ludwik Julian Midowicz - ur. 12.02.1877 Brzostek [5] - ślub 1907 Brzowstek [Podkarpacie], on zam. w Krakowie, żona Maria Justyna Zofia Zapolska ur 13.08.1887 (rodzice: Antoni Zapolski i Julia Staneńska) [5]

Po ukończeniu gimnazyum realnego, pracował przy budowie mostu Kierbedzia. W początkach powstania zajmował się przeprowadzaniem przez wały miejskie fur z bronią do oddziałów, poczem wyruszył w Lubelskie do partyi Krysińskiego. Wzięty po za oddziałem pod nazwiskiem Sielskiego, galicyanina, wysłany na osiedlenie do wschodniej Syberyi, skąd powróciwszy do Galicyi, po paru dopiero latach przybył do Warszawy, by po wielu trudnościach powrócić do nazwiska. Zajmował się przedsiębiorstwem w Zagłębiu.

Po ukończeniu gimnazjum realnego przed obraniem zawodu, pomagał ojcu. Na początku powstania wyruszył wraz z sąsiadem Ludwikiem Świątkowskim pod Rawę, skąd udał się do Langiewicza, razem z nim przeszedł do Galicyi. Po różnych przejściach, znalazł się w Paryżu. W r. 1870, jako należący do komuny musiał usunąć się do Londynu, gdzie się ożenił z Angielką, i jako komisant handlowy przy sprzedaży fortepianów i t. p. zarabiał na życie. Zmarł w Londynie.

Na karcie z fotografiami powstańców

Pierwszą partię powstańcza na Kujawach zaczęto organizować z początkiem lutego 1863r. .-[......] Rankiem 8 lutego Andrzej Bogusz, naczelnik powiatu włocławskiego, przywiózł do obozu dowódcę tej partii, Kazimierza Mielęckiego. Kazimierz, syn ziemianina i oficera z czasów napoleońskich Piotra Piusa Mielęckiego - Auloka, liczył wówczas lat 26 (urodzony w rodzinnym Karnie w 1837 r.) żonaty był z Salomeą Pągowską. Okazał się jednym z dzielniejszych dowódców powstańczych na Kujawach, prowadzącym prawie nieprzerwanie działania do 22 marca, kiedy to został ranny (dostał ciężki postrzał w plecy, gdy wyjechał na skraj obrony chcąc sprawdzić, jak grząski jest grunt) i musiał być ewakuowany do Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Bitwę wokół tartaku w Olszowem uznać trzeba za nierozstrzygniętą, a wyżej ocenić dowódców polskich [....} oddział polski nie mógł liczyć na szybkie wzmocnienie, ludzie byli wyczerpani, amunicja na ukończeniu, a co może najważniejsze, wyeliminowani zostali z udziału w dalszych działaniach obaj ciężko ranni dowódcy. Pułkownika Mielęckiego jego adiutant Zdzisław Szczawiński dowiózł do Mikorzyna. Stamtąd przeprowadzono rannego na wschodni brzeg jeziora do wsi Wąsocze, następnie do Gór, skąd przemycono go przez granicę, aby kurować dłużej w Mamliczu pod Łabiszynem. Niestety, Mielęcki, gdy poczuł się lepiej, wsiadł na konia i w czasie jazdy spadł z niego łamiąc, zapewne osłabiony postrzałem kręgosłup. Skonał 8 lipca 1863 r. Uroczysty pogrzeb naczelnika sił zbrojnych województwa mazowieckiego, chowanego 13 lipca, stał się wielką manifestacją patriotyczną.

zm. 1863.07.10, Mamlicz, zmarł w skutek ran odniesionych w bitwe pod Olszakiem, pułkownik i dowódca sił zbrojnych woj. mazowieckiego, żona rodzice i dzieci, też nr 158

Zapewne związany z partią powstańczą Bronisława Ryxa.