Powstanie Styczniowe - uczestnicy

w młodych latach emigrował za granicę i tam brał udział w kampanii węgierskiej w 1848 r. Po powrocie do kraju był inżynierem przy drodze żelaznej. Początkowo służył w oddziale Zameczka i tu się dosłużył stopnia majora po bitwie pod Drążdżewem w ostrołęckim. Z powodu choroby wziął urlop. Powróciwszy do oddziału Wawra, stąd go komenderowano na dowódcę oddziału po . W bitwie pod wsią Gruszki w augustowskim 27 czerwca 1863 r. zmusza nieprzyjaciela do ucieczki, przyprawiając go o znaczne straty. Poległ w bitwie pod Wizną w powiecie łomżyńskim, stoczonej w sierpniu 1863 r. przez połączone oddziały Wawra i Hłaski, zasłoniwszy swym oddziałem ich odwrót. Poległ dnia 6 lipca 1863 r. między wsiami Sieburczynem i Szymborami nad Narwią z łomżyńskim.

w młodych latach emigrował za granicę i tam brał udział w kampanii Węgierskiej 1848 roku. Po powrocie do kraju, był inżynierem przy drodze żelaznej, z początkiem powstania zaciągnął się do oddziału Zameczka i tu się dosłużył stopnia majora, po bitwie pod Drążdżewem w powiecie ostrołęckim, z powodu choroby zmuszony wziąść urlop, po przyjściu do zdrowia powrócił do oddziału Wawra, skąd go odkomenderowano na dowódcę oddziału pozostałego po . Jako dowódca oddziału w bitwie pod wsią Gruszki w Augustowskiem (połączony z Brandtem) dnia 27 Czerwca 1863 roku zmusza nieprzyjaciela do ucieczki przyprawiając go o znaczne straty, poległ w bitwie pod Wizną w powiecie Łomżyńskim, stoczonej w Sierpniu 1863 roku przez połączone odziały Wawra i Hłaski, zasłaniając swym oddziałem ich odwrót, według Czasu Nr. 172 poległ dnia 6 Lipca 1863 roku między wsiami: Sieburczynami i Szymborami nad Narwią w Łomżyńskiem. (Głos Nr. 29 twierdzi że poległ pod Sapoćkami w tymże powiecie.

rolnik. Urodzony w 1846 roku we wsi Grądy Duże, powiatu Kowieńskiego. Walczył pod dowództwem Wawra (Ramotowskiego) w bitwach pod: Gruszkami, Kozim Rynkiem, Radziłowem i Sieburczynem. W bitwie pod Gruszkamu został ranny w prawą rękę.

1814-1863, syn Wincentego, dzierżawcy folwarku Perstunia, a potem Kukowa. Ukończywszy gimnazjum w Sejnach, został urzędnikiem, przechodząc kolejne szczeble kariery, aż w 1849r. został powołany na stanowisko pomocnika naczelnika powiatu augustowskiego. Słynął z przywiązania do polskości i patriotyzmu, za co był ganiony przez władze rosyjskie (m.in. za korespondencję urzędową w języku polskim). Mocno zaangażował się w działalność konspiracyjną i ruch powstańczy. W 1861r. został usunięty ze stanowiska i oddany pod dozór policji. Po wybuchu powstania walczył dzielnie pod dowództwem K. Ramotowskiego Wawra w stopniu kapitana, dowodząc 2. kompanią kosynierów i wyróżniając się wielką odwagą. Walczył pod Kadyszem, Balinką, Gruszkami, Rygolem, gdzie odniósł ranę. Ostatnią jego bitwą była bitwa na Kozim Rynku, podczas której został śmiertelnie ranny. Pochowano go na cmentarzu w Suwałkach.

wieku lat 17, syn organisty z miasta Suwałk, uczeń cukierniczy, początkowo służył w oddziale Mrokczowskiego, następnie w oddziale w końcu pod dowództwem Liczbińskiego, brał udział w bitwach: pod Balbierzyszkami, Olitą, Staciszkami, Gruszkami, Kozim-rynkiem i Sieburczynem w powiecie Łomżyńskim, w tej ostatniej zginął jako podoficer, (podług innych poległ w bitwie pod Wizną) w Sierpniu 1863 roku. Pozostawił matkę, siostrę i 4 braci.

wieku lat 24, woźnica z parafii Puńsk, gminy Andrzejewo w powiecie Sejneńskim guberni Augustowskiej, zaciągnął się do oddziału Wawra dnia 22go Kwietnia 1863 roku brał udział w bitwach: pod Rygoltą, Kadyszem i Gruszkami, w tej ostatniej poległ i tam pochowany. Podług innych zginął w bitwie pod Kozim - Rynkiem dnia 28 Czerwca 1863 roku lub pod Mikasówką dnia 27 t. m. i r.

pseud. Wawer. W połączeniu z Czempińskim podbił 28.6. Rosjan pod Gruszkami w pow. sejneńskim i 6.7 pod wsią Sieburczynem. Tu zginął dzielny Czempiński. Wawer następnie w połączeniu z Jasińskim stoczył zawzięty bój z Moskwą w płockim 14, 15 i 16 lipca.

(Wawer), uczestnictwo w potyczkach: (płockie: Radzanów 21.03.1863, augustowskie: Nowogród 26.03.1863, 31.03.1863, grodzieńskie: Wielkie Jaszwile 2.04.1863, augustowskie: (Lokajcie 9.04.1863), Jastrzębna 19.04.1863, Czarny Bród 23.04.1863, Kadysz 21.05.1863, (Stragiszki 21.06.1863), (Berźniki 25.06.1863), Gruszki 28.06.1863, Krasne 29.06.1863, (płockie: Drążdżewo 29.06.1863), (augustowskie: Mikaszówka 2.07.1863), augustowskie: Radziłów 5.07.1863, Szeburczyn 6.07.1863, (Brzeźnice 7.07.1863), płockie: Wąsewo 13.07.1863, Rząśnik 14.07.1863, Porządzie 15.07.1863, (Szygi 16.07.1863), (grodzieńskie: Jeziory 25.07.1863), augustowskie: (Straczuny 7.08.1863), (Stankuny 24.08.1863), Strzelcowizna 3.09.1863

pseudonim "Wawer" W uroczysku Konkas pod Berżnikami była potyczka, do której doszło 25 czerwca 1863 r. Liczący około 600 ludzi oddział słynnego "Wawra" - - usiłował wymknąć się z obławy zorganizowanej przez rosyjskiego naczelnika wojskowego guberni suwalskiej, księcia Emila de Sayn Wittgensteina. Wittgenstein zgromadził ogromne, liczące kilka tysięcy żołnierzy siły, którymi otoczył Puszczę Augustowską, będącą głównym rejonem działania "Wawra", zamykając powstańcom drogę ucieczki. W starciu pod Berżnikami poniosła porażkę przednia straż "Wawra", złożona z oddziałów Hłaski, Czempińskiego i Kołyszki. Powstańcy cofnęli się w głąb puszczy. 28 czerwca "Wawer" pobił duże siły Rosjan pod Gruszkami, następnego dnia jednak jego oddział został otoczony i rozbity w swoim obozie w uroczysku Kozi Rynek.

ps. Wawer, 1812-1888, urodził się w Tykocinie, w rodzinie ziemiańskiej. Rodzicami jego byli Józef i Józefa z Hussarzewskich. Po ukończeniu szkoły w Łomży studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po wybuchu powstania listopadowego zaciągnął się do wojska. W marcu 1831r. odznaczył się w bitwie pod Wawrem (stąd przybrany w 1863r. pseudonim) i odznaczony został Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. Następnie przebywał na emigracji we Francji, gdzie działał w Towarzystwie Demokratycznym Polskim. Służył w Legii Cudzoziemskiej i francuskiej armii afrykańskiej w Algierii. W 1856r. podpisał oświadczenie odrzucające amnestię carską. Przed powstaniem powrócił do kraju i zamieszkał u brata, właściciela majątku w powiecie rosieńskim. Podczas powstania walczył początkowo w województwie płockim pod komendą W. Cichorskiego i Z. Padlewskiego. W marcu otrzymał od Rządu Narodowego polecenia utworzenia własnego oddziału i ożywienia powstania w Łomżyńskiem. Zebrał swą partię pod Komorowem i operował na granicy województw płockiego i augustowskiego, a następnie przeszedł z pozyskanymi ludźmi na tereny tego ostatniego. Ścigany przez przeważające siły rosyjskie odpierał ataki m.in. na folwarku Białaszewo (31.03.1863r.) i pod Jaświłami (2.04.1863r.), a następnie schronił się w lasach sztabińskich na uroczysku Kozi Rynek, gdzie założył swój obóz. Tu dołączył do niego ze swym oddziałem naczelnik wojskowy województwa augustowskiego, płk A. Andruszkiewicz. Sam Wawer 16.04.1863r. został mianowany pułkownikiem. W Puszczy Augustowskiej prowadził walki z Rosjanami m.in. pod Balinką, Czarnym Brodem. Wraz z oddziałami W. Brandta i W. Hłaski pokonał pod Kadyszem (21.04.1863r.) przeważające siły Rosjan. Po tym sukcesie w skład partii Wawra weszły oddziały Brandta, , W. Hłaski i F. Kołyszki, co dało mu ok. 600 partyzantów. Rosjanie wysłali przeciw niemu znaczne siły z Augustowskiego i Grodzieńszczyzny. Ramotowski 28.06.1863r. pobił silne formacje nieprzyjaciela pod Gruszkami, lecz otoczony sam został pobity 29.06.1863r. na Kozim Rynku, gdzie stracił 1/3 swych sił. Po klęsce udał się w Łomżyńskie, potykając się z Rosjanami w Radziłowie (5.07.1863r.) i pod Sieburczynem (7.07.1863r.). Zebrał silną liczebnie partię (lecz słabo uzbrojoną i niedoświadczoną), z którą walczył w województwie płockim. Pod Rząśnikiem (14.08.1863r.) został rozbity. Po tej klęsce wyznaczył miejsce koncentracji znów w powiecie augustowskim. W końcu lipca przyszły tu z Litwy oddziały A. Lenkiewicza i Michała Laudańskiego. 3.09.1863r. został rozbity przez Rosjan pod Strzelcowizną, rozpuścił swój oddział i udał się na emigrację (bez zezwolenia RN, za co oddano go pod sąd wojenny). Ramotowski tłumaczył się złym stanem zdrowia. Wśród współczesnych i żołnierzy Ramotowski uchodził za jednego z najwybitniejszych dowódców powstania. Był też niewątpliwie najznakomitszym i najdłużej działającym w województwie augustowskim dowódcą 1863r. Po powstaniu wyjechał do Francji, był członkiem Instytucji Czci i Chleba zbierającej fundusze na zapomogi i emerytury. Podczas wojny francusko-pruskiej w latach 1870-1871 dowodził 2. legią ruchomą jako podpułkownik. Zmarł 20.07.1888r. w Saumur.

wieku lat 40, z Prus zachodnich, służył jako szeregowiec w oddziale Wawra, poległ w bitwie pod wsią Gruszki w Augustowskiem dnia 27 Czerwca 1863 r., zostawił żonę i dwoje dzieci.

Z Augustowa, wieku lat 40, kancelista magistratu, służył w oddziale Wawra, poległ w bitwie pod Sieburczynem, brał udział w bitwach pod Gruszkami i Kozim-Rynkiem.

uczestnictwo w potyczkach: płockie: (Nietrzeba 22.04.1863), augustowskie: (Poszławanty 22.05.1863), Buda 23.05.1863, Olita 20.06.1863, (Preny 20.06.1863), Stragiszki 21.06.1863 poległ, (Berżniki 25.06.1863), (Gruszki 28.06.1863), (Szeburczyn 6.07.1863)

Syn Macieja, urodził się około 1830 roku we wsi Kołotyga w powiecie nikolskim guberni wołogodzkiej.Był wyznania prawosławnego, pochodził z włościan i był analfabetą.26 kwietnia 1863 roku uciekł z wojska z 1. roty 1. batalionu w Suwałkach i poszedł do powstania. Pod Lejpunami wstąpił do oddziału i po złożeniu przysięgi przebywał w nim przez cztery miesiące. Dziesięciokrotnie walczył przeciwko wojskom rosyjskim, między innymi pod Gruszkami i na Kozim Rynku. Został złapany w październiku 1863 roku pod Jedwabnem.Został rozstrzelany w Suwałkach 27 kwietnia 1863 roku.

ur. prawdopodobnie w Augustowie. Służył w partii . Został ranny w nogę w bitwie pod Gruszkami i dostał się do niewoli. Podczas przesłuchania został ciężko pobity. Spędził dwa miesiące w więziennym lazarecie, a następnie dwa miesiące w więzieniu. Po ucieczce na wiele lat zamieszkał w zaborze pruskim. Za rozprowadzanie literatury w języku polskim został zmuszony do wyjazdu. W 1912 roku był wzmiankowany jako mieszkaniec Tarnowa. Zmarł przed 1919 rokiem. Emeryturę pobierała wdowa Eleonora

Z Gruszki, lat 29, stanu wolnego, rz-kat, wyrobnik, już karany za pobicie. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Stanisławowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (za udanie się do powstania), skazany na 1 miesiąc więzienia.

wieku lat około 27, student Akademii medycznej Warszawskiej i następnie uniwersytetu Kijowskiego, w czasie powstania przybywszy do kraju w Marcu 1863 r., otrzymał rozkaz od pułkownika Wawra, zebrania oddziału w powiecie Łomżyńskiem, zgromadziwszy około 50 ludzi, wcielił się wraz z niemi do oddziału Zameczka, i od bitwy pod Myszyńcem dzielił losy tego oddziału aż do końca jego istnienia, jako podoficer kawaleryi. Po rozwiązaniu tego oddziału przeszedł pod komendę Wawra, i tam dosłużywszy się stopnia kapitana, ciężko ranny w bitwie pod Gruszkami, zmarł w kilka tygodni we wsi Balince.

ur. r. 1834 w Ostrołęce, nadporucz. huzarów wojsk mosk., służył jako oficer w oddz. Jastrzębskiego. Później był dowódcą żandarm, konnej (pod Czysto-budą). Dalej służył w oddz. Kamińskiego (pod Podlipkami, Balwierzyskami, Staciszkami), (pod Gruszkami, Kozim rynkiem, i Rawą) i Wawra. Ranny pod Gruszkami i Siekierczynem. Po powst. przedsiębiorca.