Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 608

Strona z 16 < Poprzednia Następna >

Stanisław Borzykowski

ur. w Suchedniowie, służył w powstaniu jako szereg, i podofic. w oddz. Langiewicza (pod Suchedniowem, Wąchockiem, S-tym Krzyżem, Staszowem, Małogoszczą, Miechowem, Pieskową skałą, Skałą, Chrobrzą, Grochowiskami, Igołomią, Solcem), potem w oddz. Bosaka, Bobrowskiego i Popiela. Ranny, wzięty do niewoli, przebył na Syberyi od r. 1864 do 1870.

Pod Kurowskim w oddziale Żuawów Śmierci Rochebruna. Walczył pod Miechowem. Po powstaniu adwokat w Brodach

Paweł Bromboszcz

szewc. Urodzony w 1841 roku w Chrzanowie, Walczył pod rozkazami Czachowskiego i . Brał udział w bitwach pod Miechowem, Wolbrorriem i Oksą. Dowoził żywność do oddziałów walczących. Aresztowany i jako austriacki poddany, wydalony z granic Austrji. Wymieniony przez Archiwum Akt Dawnych w Warszawie w spisie p. t. Alfabetyczny skorowidz uczestników ruchu powstańczego 1863 — 1864 rok do akt wojennego Naczelnika Radomskiego Oddziału, rozpoczynający się z dniem 25 września 1864 roku Nr 7946.

Edward Brudzewski

pseud. Nałęcz (1838-1908) - ziemianin 7 Wielkopolski, oficer kawalerii pruskiej, w 1863 dowodził szwadronem w partu Kurowskiego. Ranny pod Miechowem i internowany przez Austriaków zbiegł do Francji. Po powrocie do kraju gospodarował w Korabnikach pod Krakowem

Mieczysław Brzeski

Akademik krakowski, uczestnik powstania, delegat do Ławy Głównej w Krakowie. Przyjmował ochotników w Krakowie. Odegrał pewną rolę przy założenia Towarzystwa Bratniej Pomocy uczniów U.J. Więziony 2 lata za udział w Powstaniu. Po powstaniu adwokat w Tarnowie i Mielcu. Zasłużony dla rady miejskiej tarnowskiej, w tarnowskim Sokole, w radach powiatowych mieleckiej i pilzneńskiej oraz w Towarzystwie Rolniczym Krakowskim.

Piotr Ignacy Antoni Brzeziński

Ur. 1843r. Pracę niepodległościową rozpoczął w 1830r. po ukończeniu gimnazjum w Żytomierzu. Zmuszony był emigrować. Wstąpił do szeregów Garibaldiego i odbył z nim kampanię. W 1863r. studiował w Polskiej Szkole Wojskowej w Genui, a w 1862r. w Cuneo. W powstaniu walczył pod dowództwem Kurowskiego i Langiewicza. Uczestniczył w walkach pod Miechowem, Goszczą, Chrobrzem, Wołczem, Grochowiskami (ranny w głowę szablą) w miejscowości Szyce. Internowany w Ołomuńcu, skąd zbiegł. Był na emigracji w Szwajcarii. Brał udział w wojnie francusko-pruskiej w 1870.71r.

Obywatel z okolic Tarnowa, agent krakowskiej Ławy Głównej

Maksymilian Chełmoński

Uczestnik powstania z r. 1863. Służył pod dowództwem Langiewicza i dwukrotnie był ranny pod Miechowem. W końcu był urzędnikiem kolei warszawsko-wileńskiej. Zmarł we Frysztaku pod Jasłem 12 marca 1905 r., licząc lat 61. Pozostawił cenne zapiski o r. 1863.

Maksymilian Chełmoński

ur. r. 1843 w Król. polsk. Jako urzędnik techn. przy kolei żel. w Częstochowie zaciągnął się w szeregi powstańcze 5. lutego 1863. Dnia 15. lutego 1863 awansowany na podof. w 2-gim plut. ułanów, a 15. września t. r. na podporucz. pod komendę porucz. Józefa Gaszyńskiego, służył w oddz Cieszkowskiego (pod Sosnowicami) i Kurowskiego (pod Miechowem). Przy przejściu granicy, został aresztowany przez wojsko austr., więziony w Krakowie na Wawelu, a następnie wywieziony wraz z innymi do Iglawy na Morawie. W drodze zbiegłszy, udał się do Galicji, gdzie się leczył z rany. Następnie pełnił obowiązki kuryera, aż do przejścia oddz. Czachowskiego do Król. Po bitwie pod Rybnicą wrócił do Galicji. Ranny był pod Miechowem w prawą nogę.

Maksymilian Chełmoński

Ur. 08.06.1843r. Urzędnik kolei żelaznych Węgierskich, szlachcic, katolik, wdowiec, 3 dzieci, zam. Kraków. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był urzędnikiem technicznym przy kolei w Częstochowie, natomiast w czasie powstania wyszedł do oddziału z Częstochowy 05.02.1863r. 15 lutego awansował na podoficera w 2 plutonie ułanów a 15 września na podporucznika. Dowódca plutonu – Józef Gaszyński. Walczył w oddziale Cieszkowskiego w bitwie w Sosnowicach, w oddziale w bitwie pod Miechowem. Po przejściu granicy został aresztowany przez wojsko austriackie, więziony w Krakowie na Wawelu, a następnie wywieziony wraz z innymi do Iglawy na Morawii. Zbiegł w drodze i udał się do Galicji, gdzie leczył się z rany przez 2 miesiące. Zapisany następnie do oddziału Waligórskiego nie wyszedł, ale pełnił obowiązki kuriera, aż do przejścia oddziału Czachowskiego do Królestwa. Po bitwie pod Rybnicą przekroczył granicę Galicji. Ranny pod Sosnowcem i Miechowem w prawą nogę. Po odnowieniu się rany przebywał w Galicji. Internowany w Ołomuńcu i Iglawie. Do kraju powrócił w styczniu 1865r. Deklarację podpisał 18.02.1863r.

Zygmunt Chmieliński

Artykuł | partyzant z roku 1863, uzbroił 40 ludzi, których oddał pod komendę Bończy. Był jednym z tych niewielu dowódców którzy umieli utrzymać rygor wzbudzając miłość i poszanowanie u żołnierza. Odniósł zwycięstwo pod Rudnikiem, stoczył szczęśliwe utarczki pod Miechowem, Szczekocinem, Przedborzem. Tropiony jednak przez Moskwę, która nie dawała mu czasu do odpoczynku. Poniósł klęskę wprawdzie nieznaczną pod Cierniem, gdzie stracił 80 ludzi i tyluż rannych. Doznał porażki pod Wawrzynem, Czarncą, Drochlinem i Małchowem. Zadał porażkę Moskalom pod Oską mając 800 ludzi przeciw tłumom Kozaków. Potem ściagany i otoczony przez Moskwę zręcznym manewrem uszedł w Góry Świętokrzyskie, i pod Ocieskami, mimo uporu i dzielności naszych poniósł klęskę, klęska pod Bodzechowem rozstrzygła o jego losach, oddział rozproszył się, tylko część pod rotmistrzem Dzianottem uratowała się. Chmieliński został schwytany i rozstrzelany w Radomiu, a z nim padła ostatni podpora powstania w krakowskiem, był bowiem najzdolniejszym jego dowódcą. 6/7 napadł na Janów gdzie zadał wielką klęskę Rosjanom.

Pochodził ze Lwowa. Żuaw. Poległ pod Miechowem.

Euzebiusz Teofil Chojnacki

Z zakonników swem poświęceniem wyróżniał się 0. Alojzy Chojnacki, Reformat. Krakowianin z rodu, ongi czeladnik bronzowniczy, wstąpił on do zakonu w r. 1852 i przebywał przez dłuższy czas w klasztorze w Lublinie, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie. Teraz przyjmował on od zaciąganych przysięgę, wygłaszał do nich przemowy, umacniał w ich przedsięwzięciu.

Euzebiusz Teofil Chojnacki

Zakliczyn 21 lutego. Z dniem każdym prawie żegnamy rycerzy polskich, którzy opuszczają ten padół cierpień. I my pożegnaliśmy dziś X. Reformata Alojzego Chojnackiego, który zaledwie liczył 53 lat, ale cierpienia, kajdany i więzienie skróciły jego żywot. ś. p. X. Alojzy Chojnacki rodem z Krakowa był za wolnego miasta doboszem gwardyi narodowej, w roku 1848ym udał się na Węgry i zaciągnąwszy się do legionów, ranny w bitwie, dostał się do niewoli. Po dwuletniem wiezieniu w Peszcie, wrócił do Krakowa, gdzie wstąpiwszy do zakonu X. X. Reformatów, został w roku 1852 wyświecony na kapelana. W r. 1863 z krzyżem w ręku pospieszył pod Miechów, a po klęsce jaką, tam ponieśli powstańcy, wróciwszy w mury klasztorne został aresztowany i przesiedział w wiezieniu na Zamku w Krakowie półtora roku. Zmarłego odznaczał szlachetny charakter i nieograniczona miłość ojczyzny.

Aleksander Cichowicz

Urzędnik górniczy, walczył i zginął pod Miechowem.

Aleksander Cichowicz

syn obywatela z Wieluńskiego, urzędnik górniczy z Dąbrowy, służył w oddziale Kurowskiego jako oficer. Poległ w Miechowie.

Włodzimierz Cielecki

Mieczysław Włodzimierz Cielecki h. Zaremba. Ur. 3.10.1831, zm. 18.9.1882. Syn Ferdynanda i Honoraty Pstrokońskiej, prawnuk Wojciech - pułkownika Wojsk Koronnych. Kuzyn powstańca Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. W tym czasie działał aktywnie w Legii Akademickiej w 1848 roku. Aktywnie rozwijał działalność Gwardii Narodowej. Doskonale wysportowany, znakomity jeździec, utalentowany też artystycznie literacko i malarsko. Następnie gospodarował w Byczkowcach (pow. czortkowski) w majątku rodzinnym. Poseł Sejmu Krajowego w 1861. Współzałożycieli Koła Polskiego oraz grupy konserwatystów Podolaków austriackiej Rady Państwa. W 1863 r. był rzecznikiem przyjęcia w Galicji uciekających przed branką do wojska rosyjskiego. Zabiegał o to m.in. u gubernatora Galicji Aleksandra Mensdorffa, w związku z tym wysłany został do Warszawy dla zbadania sytuacji. W ramach komitetu krakowskiego czuwał nad postępowaniem młodzieży. Następnie jeździł w misjach Dyrekcji białych oraz po zakup broni do Wiednia. Już w czasie Powstania, w kwietniu 1863 w Krakowie, zawarł ślub z Zofią Genowefą Marią Moszyńską (siostrą świeżo poległego pod Miechowem ) a córką wielce cierpiącego dla Ojczyzny i szanowanego Piotra. Z racji na żałobę, ślub, zawarty w parafii św. Mikołaja, był cichy i miał charakter rodzinny. Aktywnie działał w Radzie Powiatowej w Czortkowie. Zmarł we Lwowie, lecz pochowany został w Byczkowcach. Sportretowany przez Jana Matejkę w Bitwie pod Grunwaldem w postaci Jana Zizki. Miał czworo dzieci: Maria (1864); Roman (1867), Zofia (1868), Juliusz (ur. 1870, żona: Józefa Tyszkiewicz-Łohojska. Poległ w 1914 pod Limanową) Z wnuków (dzieci Juliusza): Piotr poległ 1920 pod Brodami zaś Zofia wyszła za Henryka Józefa Sienkiewicza (syna pisarza).

Franciszek Cieślowski

Majster mularski, uczestnik powstania w r. 1863. Miał udział w bitwie pod Miechowem i kilku innych. Zmarł 30 lipca 1903 r. w Krakowie, licząc lat 67.

udział w potyczkach: krakowskie: Miechów 17.02.1863

Antoni Cygankiewicz

ur. dnia 10/VI 1829 w Krakowie. Był w obozie Waligórskiego, potem w obozie Czachowskiego. Po rozbiciu oddziału wrócił do Krakowa i udał się pod Miechów. Pod Sosnówką złapany został skazany na 5 lat rot aresztanckich. W skutek amnestyi po czterech latach zwolniony powrócił do kraju.

Kawalerzysta w oddziale Kurowskiego, walczący praw. też pod Miechowem. Podczas marszu zraniony szablą w nogę przez Romualda Wilusza z powodu jego niesfornego konia i ułamanej pochwy na szablę.

Zmarł w Krakowie w wyniku ran odniesionych w bitwie pod Miechowem.

Pochodził z Krakowa. Żuaw. Poległ pod Miechowem.

Krakowianin, umarł z ran otrzymanych w bitwie pod Miechowem 1863.

Franciszek Dąbek

z Krakowa, skutkiem otrzymanych ran w bitwie pod Miechowem, umarł w Krakowie w szpitalu św. Ducha, 26 Lutego 1863 r. pochowany na miejscowym cmentarzu (Czas N. 46.)

Aleksander Dąbrowski

Bez zatrudnienia na utrzymaniu żony. Zam.Kraków, ul.Rajska. Ur. 17 lutego 1842 Kraków. Bezdzietny. Przed powstaniem: Wyrobnik. W powstaniu: Walczył pod Miechowem pod dowódcą Kurowskim, pod dowódcą Rąbajłą, po rozbiciu został wzięty do niewoli i wysłany na Sybir skuty w kajdany przez trzy lata tam trzymany, po trzech latach wrócił do Ojczyzny. Świadkami jest jeszcze dwóch żyjących Andrzej Lajczak i Ignacy Wykurz. Zwolniony z opłaty.

Aleksander Dąbrowski

ur. w Krakowie r. 1842. Walczył pod Miechowem i Borzęcinem. Wzięty do niewoli przebył w rotach aresztanckich lat 4. Powrócił do kraju w r. 1867, poczem zajmował się przemysłem.

mjr, później płk ros. stacjonujący w Miechowie, operował przeciw Bosakowi

Pod Kurowskim w oddziale Żuawów Śmierci Rochebruna. Padł od pierwszej salwy pod Miechowem

Pochodził z Królestwa. Żuaw. Poległ pod Miechowem.

Stanisław Dobiński

Rola, syn Józefa oficera wojsk polskich z 1831 r., ozdobionego Krzyżem Virtuti Militari. Urodzony w Krakowie w 1844 r. brał udział w powstaniu styczniowym pod dowództwem Apolinarego Kurowskiego i Rochebruna. Ranny w głowę w bitwie pod Miechowem, po wyleczeniu objął trudne i niebezpieczne obowiązki kuriera. W tym charakterze pozostawał aż do upadku powstania. Zmarł w Przemyślu w 1902 r.

Ur. 1827 nadleśniczy olkuski. Brał czynny udział w powstaniu 1848 w poznańskim. Przygotowywał powstanie 1863 w olkuskim. Był naczelnikiem cywilnym powiatu przed 22 stycznia 1863. Należał do pierwszych założycieli obozu powstańczego w Ojcowie. po klęsce Kurowskiego pod Miechowem znalazł się w oddziałach Langiewicza w Goszczy. Po upadku Langiewicza emigrował do Szwajcarii, gdzie zmarł 24.10.1865.

Feliks Dobrzański

ur. r. 1842 w Kosowie służył jako podofic. później jako podpor. w oddz Kurowskiego, Krukowieckiego, Bosaka i Rębajły. Walczył pod Miechowem, Grlanowem i Opatowem. Był więziony w Tarnowie. Po powstaniu sekretarz Rady powiatowej

Michał Dobrzański

(1839-1863), oficer austr., w 1863 r. adiutant Kurowskiego, poległ pod Miechowem 17 II

Michał Dobrzański

Obywatel z Sandomierskiego, syn Łukasza, byłego pułkownika artylerii wojska polskiego w r. 1831, służył w wojsku austriackim i wziął dywizję w stopniu oficera. Jak tylko rozpoczęło się powstanie pełnił obowiązki adiutanta przy Kurowskim. Zginął w bitwie pod Miechowem 17 lutego 1863 r. mając lat 23., przejeżdżając przez najcięższy ogień z rozkazami dowódcy.

Michał Dobrzański

uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: Miechów 17.02.1863 poległ

Michał Dobrzański

Krakowianin, zginął pod Miechowem.

Roman Dobrzański

v. Michał, obywatel z Sandomierskiego, syn Łukasza, pułkownika artyleryi b. wojsk polskich, służył w wojsku austryackiem, z którego po pozyskaniu stopnia oficera, wziął dymisyę. Jak tylko rozpoczęło się powstanie, natychmiast zaciągnął się do szeregów narodowych i pełnił obowiązki adjutanta przy Kurowskim. Zginął w bitwie pod Miechowem 17 Lutego 1863 r. w wieku lat 23 przejeżdżając przez najtęższy ogień z rozkazami od dowódzcy. Inne źródła podają, że imię mu było Roman i miał zginąć pod Małogoszczą, czy by Roman był drugą osobą ?

ur. w Tarnowie r. 1844 uczeń gimnaz., służył jako szereg, w oddz. Kurowskiego (pod Miechowem), Dunajewskiego (pod Kołem), Czachowskiego (pod Klementowem i Jurkowicami). Po rozbiciu oddziału, wrócił do Tarnowa i pełnił służbę pomocnika przy Eliasiewiczu, do chwili stanu oblężenia. Po powstaniu piekarz w Tarnowie.

Ur. 1844r., Tarnów. Piekarz, dawniej piwowar zamieszkały w Tarnowie, wolny, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był uczniem gimnazjum, natomiast w czasie powstania był żołnierzem. Walczył w oddziale Kurowskiego pod Miechowem, w oddziale Dunajewskiego w bitwie pod Kołem, u Czachowskiego w bitwie pod Klementowem i pod Jurkowicami, następnie po rozbiciu oddziału pod Jurkowicami wrócił do Tarnowa i pełnił służbę pomocnika Eliasiewicza. Deklarację podpisał 08.03.1890r.

Strona z 16 < Poprzednia Następna >