Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Żonaty z Eleonorą Steifer - (nie był księdzem).

z Ulewic

z powiatu krzeszowickiego

Był proboszczem w Lubowidzu. Liczył wówczas 57 lat. Aresztowany został 31 maja 1863 r. Oskarżony został o to, że otrzymawszy proklamację narodowego rządu, która przyznawała włościanom grunta, jakie dotąd dzierżawili od ziemian, a to nadanie miało pociągnąć mieszkańców wsi do powstania, ks. Manelski ogłosił ją w kościele z ambony, za co na przedstawienie Wojennego Audytoriatu z dnia 25 czerwca 1863 r., które potwierdził namiestnik Królestwa został skazany do katorgi w Syberii na lat 8. Został też pozbawiony wszystkich praw stanu. Wysłany tam został 25 sierpnia 1863 r. W 1883 r. biskup K. Borowski wstawiał się u gubernatora o uwolnienie z wygnania ks. Manelskiego. 2 lutego 1884 r. cesarz pozwolił ks. Manelskiemu powrócić do kraju, pod warunkiem, że nie będzie spełniał jakichkolwiek posług religijnych. Dopiero 16 października 1886 r. przywrócił mu godności kapłańskie. Podczas zesłania przebywał w guberni tambowskiej

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Był czapnikiem wojsk powstańczych. W 1863r. został aresztowany w Kowlu pod zarzutem dostarczania powstańcom mundurów i czapek, głównie jednak chciano wydobyć z niego zeznania, gdzie powstańcy mają schowaną broń. W tym celu zaaplikowano mu 100 nahajek, a gdy to nic nie pomogło zesłano go do Niższego-Nowogrodu do rot aresztanckich, a stamtąd do ciężkich robót do Tuły. Wróciwszy do kraju zmarł we Włocławku w 1907r.

Mieszkaniec miejsc. Górno w gminie Krajno. 27 lat. Syn Stanisława i Marianny( oboje już nie żyli). "W miesiącu listopadzie 1863 wyszedł do band powstańczych; miał być aresztowany koło Radomia. Bezżenny, służący we dworze Górno".

z Dobromyśla

Drugie imię: Wincent. Ur. 19.02.1837r., Zarąbki pow. Kolbuszowa. Zecer przy „Kurierze Lwowskim”, zamieszkały we Lwowie, wdowiec, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był komendantem oddziału straży finansowej , natomiast w czasie powstania służył jako strzelec w I pułku Langiewicza. Walczył pod Sosnówką, pod Chrobrzem i pod Grochowiskami. Deklarację podpisał 06.01.1889r.

Ur. 31.12.1839 Bergamo. Mając 20 lat został mianowany porucznikiem przez Garibaldiego. Był jednym z pierwszych ochotników którzy zgłosili się do walki w Polsce. Walczył pod Krzykawką 5.5.1863. Już na początku bitwy trafiony kulą w pierś. Nieprzytomnego "najlepszego z oficerów" Nullo osobiście wyniósł w bezpieczne miejsce. Do Chrzanowa dowiózł do kpt. Mazzoleni. Tam zmarł i został pochowany.

służył w oddziale Seyfrieda poległ pod Nową-wsią d. 26 Kwietnia 1863 r. (Dz. Poz. N. 98. Imion, podaje, że pod Raciążem).

Był wikariuszem w Wyszogrodzie, miał 28 lat. Dziekan wyszogrodzki powiadomił konsystorz płocki, że 21 lipca 1863 r. wojsko aresztowało ks. Marcinkowskiego i odesłało go do twierdzy modlińskiej. Oskarżony był o to, że utrzymywał stosunki z agentami Komitetu Powstańczego należał do powstania. Na wniosek Polowego Audytoriatu namiestnik Królestwa Polskiego skazał ks. Marcinkowskiego na zesłanie do jednej ze środkowych guberni cesarstwa. Wysłano go 29 stycznia 1864 r. do Kołogrywia w guberni Kostromskiej. W grudniu 1879 r. po 16 latach powrócił z wygnania i zamieszkał przy rodzinie w Myszyńcu, a potem przywrócony został do mszalnych obowiązków

obywatel nie mający żadnego ani w organizacy i ani w powstaniu udziału, w przejeździe do Prus, na granicy przez kozaków spostrzeżony, już za granicą dognany i śmiertelnie w chwili kiedy się znajdował już w ręku broniących gopruskich wieśniaków, poraniony (otrzymał dwanaście ran w głowę i ręce), zmarł d. 21 List. 1863 r. (Cz. Nr. 274).

Podleśny, leśnictwa rządowego Iłża., straż: Koszary W okresie powstania aresztowany przez władze carskie, co prawd. miało związek ze wspieraniem działań powstańczych.

Herbu Ślepowron, urodził się w Górnie (obecnie województwo podkarpackie) 1 września 1810 r. w zubożałej rodzinie szlacheckiej Tomasza Mareckiego i Reginy z domu Kowalskiej. Miał dwie siostry – Marię i Annę oraz brata Wawrzyńca. W wieku 23 lat ożenił się z Marianną, córką Józefa Marcińca. Mieli dzieci: Tomasza, urodzonego w 1834 r., który wkrótce po urodzeniu zmarł, córkę Ludwikę, urodzoną w 1837 r., syna Tomasza, urodzonego w 1839 r., który również zmarł zaraz po urodzeniu oraz Jakuba, urodzonego w 1844 r. Była to niezwykle barwna i zasłużona dla wielu krajów postać. Walczył na Węgrzech, w Turcji, na Krymie, Kaukazie, w legionie polskim po stronie Czerkiesów. Brał udział w obaleniu Burbonów w Neapolu i na Sycylii, walczył w Kalabrii i w Abruzzach przeciw brygantom, był w Rumunii, aż wreszcie na Lubelszczyźnie w powstaniu styczniowym. Można przypuszczać, że wydarzenia 1830 r., a zwłaszcza stacjonowanie w jego miejscowości i miejscowościach sąsiednich (Kamień) wojsk gen. Girolamo Ramorino, nie pozostały bez wpływu na jego dalsze losy. Zapoznał się wówczas z o cztery lata młodszym Józefem Sewerynem Liniewskim, przyszłym właścicielem dóbr Lejno, który nie jeden raz będzie dawał schronienie żołnierzom, powstańcom oddziału Mareckiego, przed Moskalami. Michał około 1848 r. opuścił rodzinne strony, zaciągnął się do wojska. Na wieść o wybuchu powstania (22/23 stycznia 1863 r.) Marecki wyruszył przez Rumunię do Polski, aby spełnić swe marzenia o życiu w wolnej Polsce. Po walkach z Rumunami pod Costangalą 15 lipca 1863 r. w oddziale pułkownika Zygmunta Miłkowskiego (Teodora Jeża), przedostał się wreszcie na Lubelszczyznę. W sierpniu 1863 r., koło Lubartowa rozpoczął formowanie oddziału powstańczego. Jak wynika z raportu kapitana Mareckiego do komisarza pełnomocnego Galicji Wschodniej, Izydora Kopernickiego, wysłanego 3 września tego roku z Kamionki, oprócz ludzi nie posiadał broni i amunicji. Prosił o pełnomocnictwa na odebranie broni z ukrytego magazynu. Ostatecznie udało mu się doposażyć ludzi w uzbrojenie. W październiku pułkownik Władysław Rucki powierzył mu dowództwo nad swoim oddziałem liczącym około 400 ludzi (dwie kompanie strzelców, jedna kompania kosynierów i 50 jeźdźców). Powierzono mu również pieczęcie i pełnomocnictwa dotyczące pełnienia obowiązków naczelnika sił zbrojnych województwa lubelskiego, do czasu wkroczenia gen. Waligórskiego. Według raportu komisarza pełnomocnego lubelskiego Ignacego Wysockiego do Rządu Narodowego o stanie organizacji w pow. lubelskim oddział Mareckiego liczył 800 ludzi i był na trzecim miejscu pod względem ilości żołnierzy. Według sprawozdania, oddziały dowodzone przez Mareckiego utrzymywały się przez siedem miesięcy. Późną jesienią Marecki współdziałał w akcjach wojennych z oddziałem majora Józefa Lenieckiego, w lasach na południe od Parczewa koło wsi Białka oraz między jeziorami: Piaseczno i Bikcze w pobliżu Kaniwoli. 17 listopada 1863 r. między jeziorami Piaseczno i Bikcze doszło do koncentracji oddziałów: mjr. Michała Mareckiego, mjr. Józefa Lenieckiego, ppłk. Józefa Jankowskiego-Szydłowskiego. Brał udział w starciu pod Puchaczowem, które należało do ważniejszych wydarzeń powstania styczniowego na ziemi łęczyńskiej. Była to bitwa zwycięska i dość nietypowa, jak na warunki powstania styczniowego. Toczyła się na otwartym polu i w zabudowaniach miasteczka Puchaczów. Decydującą rolę w zwycięstwie odegrał oddział mjr. Mareckiego. 10 grudnia 1863 r. w okolicy Korybutowej Woli skoncentrowało się kilka oddziałów powstańczych majorów Mareckiego, Lenieckiego, Etnera oraz piechota Kozłowskiego i Lutyńskiego. Rannych żołnierzy-powstańców, Marecki kierował do niedostępnych miejsc pod opiekę zaufanych ludzi. Jednym z nich był Józef Seweryn Liniewski, kolega z młodzieńczych lat. Waczył pod Markuszowem. Dnia 11 grudnia 1863 r. Rząd Narodowy rozkazem nr 12 potwierdził awans Michała vel Karola Mareckiego do rangi majora. 25 grudnia 1863 r. Michał Marecki wraz ze swoimi żołnierzami świętowali Boże Narodzenie w Łęcznej. W tym samym czasie kilkudziesięcioosobowy oddział dragonów moskiewskich penetrował okoliczny teren i wjechał do Łęcznej. 33 dragonów moskiewskich wpadło w ręce powstańców. Zabrano im konie i broń. Natomiast Święta Bożego Narodzenia według kalendarza prawosławnego powstańcy spędzili wśród unitów na Podlasiu. 14 stycznia 1864 r. major Marecki przebywał z oddziałem w okolicach Lubartowa. Jego oddział wzmocniły resztki żołnierzy Szydłowskiego. Po sześciogodzinnej walce niedaleko Skromowskiej Woli, napierane przez przeważające siły wroga, cofnęły się oddziały powstańcze w kierunku Pożarowa i Turkowic. Następnie oddziały Mareckiego wycofały się na południowy wschód. Według Andrzeja Dąbskiego i Tomasza Łazora, gospodarzy z Suchego Lipia, zgłaszających zgon do księdza w parafii, zgon Mareckiego nastąpił w południe 24 stycznia 1864 r. Michał Marecki w czasie trwania powstania styczniowego uczestniczył w wielu bitwach: pod Puchaczowem(18 listopada), Korybutową Wolą (3 grudnia), Markuszowem, Przybysławicami (19 grudnia), Skromowską Wolą (14 stycznia 1864), Chłaniowem (22 stycznia) i Suchem Lipiem (24 stycznia).

filolog z Poznańskiego, poległ w walce z moskalami pod Nową-wsią 1863 r. (Imion. Stup.)

W Usolu między 1866-68 - z Warszawy, subiekt z handlu Krupeckiepo. Stołował kolegów, wyrabiał szczotki, wyrabiał gips z miejscowego alabastru. Malował i oklejał we­wnątrz cerkiew. Teraz w Irkucku ma restaurację we współce z miejscowym fotografem.

( ok. 1847 - 13.01.1903 Lwów) - weteran Powstania Styczniowego [1], rzeźbiarz [1], [4], [5], [9] "artysta-rzeźbiarz zmarł wczoraj w 56 r życia po 3 miesięcznej chorobie nerkowej. W r. 1863, jako 17 letni chłopak porzucił pracownię i służył w oddziale Czachowskiego. Był on twórcą pomnika Seweryna Goszczyńskiego, znajdującego się na Cmentarzu Łyczakowskim i Kilińskiego w Parku stryjskim , a przed kilku laty wykonał projekt pomnika Bartosza Głowackiego. Pogrzeb odbędzie się jutro 15 b.m. o godz. 3 popoł. z domu żałoby przy ul. Piekarskiej l 83."[1] Urodzony ok. 1847 r. [10] – dwojga imion: Julian [1], [4], [5], [6], [7], [8], [9] Marian [4], [5], [7], [8] Rodzice: Mikołaj Markowski [4], [5], [6], [7], [8], [9] i Maria [4], [5], [6], [7], [8], [9] Schimcer [4] vel Schimser [5], [6], [7], [8], [9], [12] ślub rodziców 1845 r Lwów [12] Ślub – 1878 r Lwów św. Antoni – żona Klara [2], [4], [5], [6], [7], [8], [9] Karolina [2], [8] Augusta [4] Szydłowska [4], [5], [6], [7], [8], [9] córka Ludwika Szydłowskiego [4], [5], [6], [7], [8], [9] i Franciszki [8], [9] Entzmann [4], [5], [6], [7], [8], [9]. vel Eutyman [14] vel Eutzman [14], [15] Jej rodzeństwo: 1/ Marceli Wojciech Szydłowski ur 1864 r. w Zaleszczykach [13], [15] ślub jako kawaler 03.02.1894 r. Lwów [13], żona Elżbieta Julia Markowska ur. 1874 panna, córka Juliana Markowskiego i Anny Czajkowskiej [13] 2/ Eleonora Szydłowska zm. 1863 r Zaleszczyki Stare [14], Dzieci: 1/ Zofia Maria Hedvigia Markowska – ur 12.05.1882 Lwów ul. Piekarska 59, ojciec rzeźbiarz [4] 2/ Tadeusz Stanisław Markowski – ur 08.10.1883 Lwów ul. Piekarska 59, ojciec rzeźbiarz [5] – zm. 1890 Lwów ul. Piekarska 59 [11] 3/ Mieczysław Stanisław Markowski – ur 06.05.1885 Lwów ul. Piekarska 59 [6] 4/ Maria Stanisława Helena Markowska – ur 08.05.1891 Lwów ul. Piekarska 59 [7] 5/ Julian Tadeusz Damazy Markowski – ur 11.12.1892 Lwów ul. Piekarska 59 [8] 6/ Władysław Mikołaj Jan Markowski – ur 17.06.1896 Lwów ul. Piekarska 59 [9] Przed śmiercią mieszkał we Lwowie przy ul. Piekarskiej 83. [2] Zmarł w Szpitalu Powszechnym [3] we Lwowie [2], [3] 13 stycznia 1903 r [2], [3] w wieku 56 lat [2], [3], pozostawił żonę Karolinę Klarę [2]. Autor nagrobków na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie: Nagrobek Markowskich autorstwa Juliana Markowskiego Markowski Pomnik generała Józefa Śmiechowskiego (1798–1875), dłuta Juliana Markowskiego. Uczestnik Powstania Styczniowego Śmiechowski Józef

Mieszczanin pod imieniem Suwalskiego był naczelnikiem partii trzymającej straż kieleckiego powiatu, uczestniczył w politycznych zabójstwach, 27 maja 1864 r powieszony w Kielcach.

stracony dokładnie 7 lutego 1864 roku o godzinie 12 w Izbicy Kujawskiej lat 27 mający syn Marcjanny Marczewskiej ps. Marcin Szultz

Izydor Marx/Marks. ur. 1835 Połom/Pollum (już nie istnieje zalesiona przez Prusaków ok. 1870-. 1880), zgon 1897 Chojnice

rodem z Sanek-dolnych w Brzeżańskiem w Galicyi, służył w oddziale jen. Wysockiego, w wyprawie na Radziwiłów 1 Lip. 1863 r. ranny, dostał się do niewoli, oddany do szpitala w Dubnie odesłany następnie do Krzemieńca tamże wkrótce życie zakończył. (Imion. Stup.)

formalnie miał na imię Honoriusz, urodzony w 1841 r. w Błaszkach, zginął w Powstaniu "rozniesiony na pikach kozackich"

z Ciężkowic

Dowódca oddziału - konińskiego szwadronu kawalerii. 11 lipca 1863 dołączył w okolicy Zagórowa do większego oddziału Taczanowskiego. F. Kopernacki opisał odział i dowódce w następujących słowach: "Oddziałek ten bardzo mi się podobał. Skromnie, lecz porządnie umundurowany i dobrze uzbrojony: bez lanc, lecz miał dubeltówki i karabiny; kilka karabinków było rewolwerowych. Szable były u wszystkich, przy wielu pistolety. W oddziale tym był porządek i wielkie przywiązanie do dowódcy. Bo też wart był tego. Spokojny i zimny, lecz przy tym nadzwyczaj sympatyczny". Odział bł doświadczony w partyzanckiej działalności i zaprawiony w długich marszach.

Stanisław Matuszyński - ur. 1830, za powstanie 1863 skazany na zesłanie na Syberię, był tam 11 lat, powrócił, ożenił się z Katarzyną Starzyńską (krewną w prostej linii późniejszego prezydenta Warszawy, Stefana Bronisława Starzyńskiego, przewodniczącego Komitetu Obywatelskiego w czasie obrony Warszawy w 1939 roku) , mieli 8 dzieci, w tym Jadwigę, później Rzuchowską. Za udział w Powstaniu skonfiskowano, dzięki miłościwie panującemu carowi Wszechrosji, dobra ziemskie (podobno niezbyt duże) rodzicom, stali się biedakami. Stanisław był dyrektorem tartaku w Tarnawatce, po nim nastał syn Michał (Michał potem przeniósł się do Tomaszowa...).

majster szewski ze Lwowa, b. ułan wojsk Pols. 1831 w ostatnim powstaniu oddał się pod rozkazy jen. Wysockiego i zginął w wyprawie na Radziwiłów, w dniu 1 Lipca 1863 r. Imion. Stup. podaje, że służył wraz z dwoma swymi synami.

aptekarz, w Usolu miał mały zakład cukierniczy. Zmarł w Irkucku. Powstaniec z Kresów, na zesłaniu w Usolu

Podleśny, leśnictwa rządowego Radzice, straż: Smardzewice W okresie powstania aresztowany przez władze carskie, co prawd. miało związek ze wspieraniem działań powstańczych.

Rotmistrz. Po ranny w ramię, kurowany w oficynie dworu w Wolic, własn. Dunin-Borkowskich. W opowiadaniu autorki: "Tymczasem w oficynie, drugi ranny, rotmistrz Mazewski, po bolesnych operacjach wyjmowania kuli i kości z ramienia, podczas krzyki jego dochodziły, trwożąc dzieci, zaczynał z wolna i mozolnie, przy ciągłych najtroskliwszych staraniach, wracać do zdrowia. Dnia jednego wtoczyła się na dziedziniec wielka, malowana w pejzaże kareta, z niej wysiadły dwie strojne panie i troje dzieci - rodzina Pana Mazewskiego. Dzieci nie posiadały się z radości. Zapoznanie z Leonkiem, Manią i Leonką odbyło się w sposób super prosty, trzy papierowe rogatywki nasadziło się im na głowy, dało do ręki trzy wystrugane na prędce szabelki i ten zwiększony zastęp ruszył w sad na nowe harce. (...) Pan Mazewski był przykry i wymagający. Stawiał siebie na jakimś piedestale wymagał hołdów i ciągłego schlebiania a dla dzieci surowy był i niechętny., nie znosił hałasu, drażniły go ich zabawy, toteż nie lubiliśmy go, choć nam powtarzali ciągle że on cierpiał za Ojczyznę". przeszedł granicę jako emigrant zabierając ze sobą Franciszka Rakowskiego oraz "stanowego pristawa" z Teofilpola - Lewickiego

z Rzeszowa

Rodem z Tarnowa, brał czynny udział w zmowach i spis kach młodzieży przed 1846 rokiem; uwięziony przez rząd austryacki, a w skutku rewołucyi 1848 r. uwolniony, dostał się później do Paryża i po krótkim w nim po bycie udał się do Algieru, gdzie w wojsku miał brata i tam przez lat dziesięć był urzędnikiem w intendenturze francuzkiej. Wróciwszy do Paryża, zajmował się goręco, chociaż nie zawsze właściwie i trafnie, sprawami emigracyjnemi. W 1803 r. należał do nieszczęśliwej wyprawy Łapińskiego. Po upadku powstania chwycił się myśli zakładania osad polskich w Ameryce, a gdy mu się to najzupełniej nie po wiodło, wrócił do pracy około zabezpieczania potrzeb licznej swojej rodziny. Umarł w Paryżu, w połowie września 1867 r.

pisarz sądu okręgowego radzyńskiego, uwięziony wraz z czterema urzędnikami, mianowicie Leonem Buszkowskim, Michałem Kwasowcem, Guzawskim i Kołomyskim. Wszystkich podejrzanych o udział w napadzie dnia 22 stycznia 1863 r. na Radzyń odstawiono do Cytadeli Warszawskiej w miesiącu lutym lub początku marca tego roku. Mazurkiewicz zmarł w cytadeli, zdaje sie w grudniu tego roku. Familia zdołała ciało z cytadeli odebrać i na cmentarzu warszawskim pochować. Miał lat 40 kilka.