Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.
Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.
Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 2978
Strona z 75 < Poprzednia Następna >
Władysław Stankiewicz
Urodzony w r, 1837, prowizor farmacji, następnie dr. med. Lekarz Na czelny Sił Powstańczych i Chirurg Polewy. Nie będąc w możności kończyć gimnazjum, wstąpił Stankiewicz na naukę do apteki i w roku 1854 otrzymał stopień podaptekarza. W r. 1856 wstąpił do Szkoły Farmaceutycznej, uzyskał stopień prowizora farmacji, a we wrześniu tegoż roku maturę z rezultatem pomyślnym. Jako prowizor farmacji wstąpił Stankiewicz do Akademii Medyko - Chirurgicznej na drugi kurs medycyny, W listopadzie 1862 r. skończył medycynę w stopniu doktora. Po wybuchu powstania w lutym 1863 r., na pro pozycję Stefana Bobrowskiego, naczelnika powstań czego m. Warszawy, zajął się organizacją pomocy chirurgicznej dla powstańców. Stankiewicz sporządził listę lekarzy, gotowych do wyjazdu do oddziałów powstańczych w razie potrzeby i zaopatrzenie ich w najważniejsze narzędzia chirurgiczne. Wyjeżdżający do oddziału lekarz otrzymywał nominację Rządu Narodowego, pugilares chirurgiczny i 50 rb. na koszta podróży do danego miejsca. Rząd Narodowy na wniosek Stankiewicza utworzył Komisję Lekarską z 3 członków: z prezesa profesora Girsztowta, dr. Sommera i Stankiewicza. Jako chirurg wyjeżdżał do rannych po wszystkich prawie większych bitwach i w ciągu roku wy konał bezmała 800 operacyj. W czasie pobytu w Kraśniku aresztowany był przez pik. Emerowa jako podejrzany lekarz i, będąc w ciągu kilku dni w jego oddziale, ścigającym powstańców, znalazł się w bitwie pod Fajsławicami, gdzie było około 150 rannych. Za pomoc rannym moskalom zwolniono go i pozwolono pielęgnować rannych w tej miejscowości. W listopadzie bawił w Sandomierskiem w okolicy Opatowa, gdzie po walkach Czachowskiego było bardzo dużo rannych. Wieści o pobycie tam Stankiewicza doszły do wiadomości moskiewskiego gen. Czengery w Kielcach, który zawiadomił władze warszawskie, iż on, Stankiewicz, miał być naczelnym lekarzem Armii Polskiej. W skutek, tego policja przy szła aresztować Stankiewicza, szczęściem jednak nie było go w mieszkaniu; Stankiewicz wiedząc, że za stosunki z Rządem Narodowym natychmiast moskale wysyłają na Syberię, uciekł zagranicę, do Paryża. Tam spotkał wielu powstańców. Po powrocie do kraju pozostawał przez 7 lat pod dozorem policyjnym i nie mógł otrzymać żadnego stanowiska urzędowego w szpitalach.
Gustaw Strawiński
Gustaw Mateusz Anioł Strawiński, ur. 3.10.1837 Sporów (Izabelin), zm. 11.1.1905 Szydłowce. Syn Adama (zm. 1885), sędziego powiatu słonimskiego i Aniel Szyrmianką ze Sporowa. Rodzeństwo Gustawa: Wanda, zam. Henryk Skirmuntt z Wielatycz, Helena zam. Edward Twardowski h. Ogończyk z Wieleśnicy, Adolf. Uczestnik wojny krymskiej, dymisjonowany. W powstaniu od kwietnia 1863. 15 sierpnia otrzymał nominację na naczelnika oddziału wołkowyskiego. Przybrał pseudonimem "Młotek". Wziąwszy czynny udział w kilku potyczkach z Rosjanami. Na czele stukilkudzieięcioosobowego oddziału, składającego się głównie z młodzieży, walczył w potyczkach pod , (lekko ranny kulą w prawe ramię), pod Sawickiemi karczmami, , Wielkim węgłem, Żarkowszczyzną, w puszczy Białowieskiej, pod Pyszkowskiemi Ostrowkami i Głębokim Kątem. W części tych bitew w zgrupowaniu Wróblewskiego a mając u boku Lenkiewicza. Po tej ostatniej potyczce po dwóch tygodniach kluczenia po puszczy, 12 września rozpuścił oddział (pod Rudnią, pomimo nalegań naczelnika). Z powodu odniesionych w walkach ran, przy nominacji na majora we wrześniu otrzymał urlop nieograniczony. Wyjechał więc do Paryża. Skazany zaocznie na śmierć. Jego wszystkie majątki skonfiskowano. W styczniu 1866 roku przybył do Galicji i osiadł w Niżborku nad Zbruczem. Później kupił, czy też dostał w posagu majątek Szydłowce w powiecie husiatyńskim. Trzykrotnie żonaty: 1) Zofia Potocka herbu Lubicz, 2) Aniela Chlebowska, 3) Henryk Kunaszowska h. Radwan. Pięcioro dzieci: - Władysław (zm. w 1871 r. w niemowlęctwie) - Adam Franciszek (1872- 1933) + Maria Rozwadowska h. Trąby (potomstwo) - Maria (1873-1945), zakonnica - Bronisława (1875- 1919) - Edward Wincenty, ur. 8.10.1876, ostatni właściciel Wodnik. ppłk Wojska Polskiego, dowódca 2 Pułku Szwoleżerów i 11 Pułku ułanów w wojnie bolszewickiej w 1920 roku. Zamordowany w w 1940r. w ramach zbrodni katyńskiej i jest prawd. pochowany w Kijowie-Bykowni. Syn Roman zginął w kampanii wrześniowej, żona zmarła na Syberii, córki po zesłaniu wróciły, Wanda zginęła w Powstaniu Warszawskim.
Henryk Stroka
powstaniec styczniowy.Urodził się 17 listopada 1839 w Bączalu Górnym w rodzinie chłopskiej, ojciec Wincenty, matka Marianna ze Słomków. Prawdopodobnie (nie można tego udokumentować) Henryk Stroka ukończył szkołę ludową w Bączalu Dolnym i wstąpił do Gimnazjum i Liceum w Przemyślu, po czym został studentem wydziału prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W czasach studenckich rozpoczął działalność w tajnych organizacjach patriotyczno-niepodległościowych. Brał udział w powstaniu styczniowym już w 1863, najpierw jako szeregowiec, a potem jako porucznik w batalionie Wysockiego pod Radziwiłłowem oraz batalionie Śląskiego pod Łąckiem i Borowem. Po upadku powstania "skompromitowany politycznie" przebywał dwa miesiące w więzieniu we Lwowie. Objął stanowisko guwernera w domu Tarnowskich. Stroka porzucił studia prawnicze i zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po ukończeniu studiów otrzymał posadę w Gimnazjum św. Jacka a później nauczyciela w Seminarium Nauczycielskim Męskim w Krakowie gdzie mieszkał około 13 lat. W tym czasie założył rodzinę, wraz z żoną Honoratą mieli pięcioro dzieci. Przeniósł się do Rzeszowa o tutaj uczył języka polskiego, uczestnicząc jednocześnie w działalności organizacji oświatowych i nauczycielskich. Pisał wiele opowiadań, np. Z pamiętnika powstańca, Niebezpieczne poselstwo, Odpoczynek posłańca. Tworzył również dramaty, np. Ofiary 1863, i komedie, np. Przegrana Kompania, które wystawiano na kilku scenach teatrów galicyjskich. Wiersze Henryka Stroki zostały natomiast wydane w Zbiorze Poezji w 1894 roku w Rzeszowie .Dominują w mim motywy narodowo-patriotyczne, religijne, związane z historią powstania styczniowego, np. Bitwa pod Borowem. Zmarł 27 sierpnia 1896 w Rzeszowie w wielu 57 lat. Pochowany został na Starym Cmentarzu w Rzeszowie
Władysław Piotr Stroynowski
(Strojnowski) Ur. 29.4.1831 Targowica na Podolu (chrzest z wody, a następnie warunkowy 1 maja). Syn Rafała (właściciel dóbr Mychlin w łuckim) i Józefy Antonowicz. Zmarł 21.4.1895 Lwów[z=303767]. Zatrudniony był w armii carskiej w dziale zaopatrzenia. W 1856 był w Komisji Prowianckiej pomocnikiem Naczelnika Stołu. W 1861 członek tajnego Komitetu Miejskiego - był wśród pierwszych 17 osób, które zakładały tę organizację. Stroynowski gorliwie zabiegał o szybki wybuch powstania. Datę wybuchu ustalono już w 1862 na 15 stycznia (a więc mówiono o tym już przed ogłoszeniem branki do wojska carskiego). W 1863 została wydana w Paryżu broszura z notatek Stroynowskiego p.t. "Krótki rys historyczny o Polsce, ułożony z notatek hr. Władysława Stroynowskiego". Ciąży też na nim bezpośrednio zarzut przyspieszenia wybuchu powstania, bowiem to u niego w Głuchówku w początkach stycznia 1863 zebrali się komisarze wojewódzcy i przesłali Rządowi Narodowemu ulitimatum, że jeżeli on nie ogłosi Powstania to oni je po województwach ogłoszą. W powstaniu dowódca utrzymywanego z własnych środków oddziału. Od 17 stycznia 1863 roku formował oddziały rawsko-brzezińskie w okolicach Rawy oraz oddział łowicki w okolicach Bolimowa. Po połączeniu tych sił odbił oddział rekrutów 28 stycznia w okolicy Strzybogi na szosie skierniewickiej. Zabrał też kasę księstwa łowickiego w Łyszkowicach. Następnie zarządził przerwanie kolei Warszawsko-Berlińskiej pod Radziwiłłowem. Moskale dowiedzieli się o nim i urządzili wyprawę z Łowicza i Skierniewic. 9 lutego stoczył bitwę w obozie bolimowskim w Grabinie z której oddział wymknął się. Stroynowski przekazał dowództwo Józefowi Lenieckiemu z rozkazem połączenia się z płk. Jeziorańskim. Po powstaniu właściciel dóbr w rawskim i na Wołyniu. Żona: Malwina Fox. W latach 70-80 przebywał na emigracji w Szwajcarii i Francji. Ojciec 2 synów i jednej córki. Mieszkał Lwów, ul. Głęboka 4 i Leśna 4. W 1888 przyjęty do Towarzystwa Weteranów we Lwowie. na cm. Łyczakowskim.
Strona z 75 < Poprzednia Następna >