Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Herbu {{Alchimowicz|własnego}}. Syn Dominika (s. Szymona) i Karoliny Malinowskiej. Brat malarzy i powstańców , , a także Aleksandra i Ludwika. Urzędnik państwowy, w partii Ostoi brał czynny udział w gub. Wileńskiej, jako naczelnik plutonu, ciężko ranny, na całe życie kaleka, - zesłany do domu roboczego do gub. Ołonieckiej, (nie powieszony, bo się podał pod nazwiskiem zabitego towarzysza włościanina).

Herbu {{Alchimowicz|własnego}}. Ur. 20.12.1840 Dziembrów[7] (ob. Białoruś), zm. 2.1.1917 Warszawa. Syn Dominika (s. Szymona) i Karoliny[7] Malinowskiej[10]. Brat powstańców: malarza (dowódcy plutonu), oraz Aleksandra i Ludwika.[10] Wychowanek szkół wileńskich. Pewien czas mieszkał z rodzicami w trockim[7]. Pracował jako zarządca majątku pod Kijowem[3] w dobrach Potockich. [4] Powstaniec 1863r. Razem z bratem brali udział w partii "" w guberni wileńskiej. Kazimierz walczył przez 8 miesięcy awansując do stopnia podoficera. Zesłany za Ural do Wierchutorii, gdzie rozpoczął zajmować się malarstwem. Po powrocie do Warszawy studiował malarstwo pod kierunkiem Wojciecha Gersona tu i w Monachium. Pracował w Paryżu, Gandawie, Fontainebleu. Od 1880 mieszkał na stałe w Warszawie. Zdobywał nagrody na międzynarodowych wystawach m.in. w San Francisco. Jednym z pierwszy ważniejszych dzieł był zaginiony "Pogrzeb wygnańca za Uralem" ("Pogrzeb na Uralu"). Znany jest z cyklu prac do poematu "Pan Tadeusz" A. Mickiewicza. Tworzył dzieła malarstwa historycznego a także pejzaże wsi litewskiej. Zajmował się też rzeźbą w glinie i drewnie. W Warszawie mieszkał na Maszalkowskiej 73, a następnie przed I WŚ na Pięknej 19.[13] Pochowany Warszawa, Powązki kwatera 172, rząd 3, miejsce 23.

Ur. ok. 1838, zm., 12.2.1898 Lwów W czasie Powstania wraz bratem (Franciszkiem Ksawerym), należeli do czynnych i gorących patriotów. Po powstaniu majster szewski. W 1872 jako producent obuwia wziął udział w Wystawie Powszechnej w Wiedniu. W 1880 miał pracownię przy ul. Halickiej 44. Współzałożyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Rękodzielników "Gwiazda". Był w zarządzie Towarzystwa Handlu Skórami. Zasiadał w radzie Lwowa. Oznaczał się jasnym, rozumnym, spokojnym poglądem i prawdziwie obywatelskim poczuciem. W 1890 został skazany na 14 dni w procesie o bankructwo Towarzystwa Handlu Skórami. W 1893 był w organizacji Wystawy Krajowej we Lwowie. Pod koniec życia mieszkał na ul. Ossolińskich 11 we Lwowie.

Właściwie: Mikołaj Adolf Aleksandrowicz. Ur. 30.12.1811, zm. 28.04.1875 Kraków[2][7]. Syn Teodora i Franciszki Włodawskiej. Farmaceuta, docent chemii analitycznej UJ[11][12], praktykant u Floriana Sawiczewskiego w aptece "", a następnie od 1837 jej właściciel, jak też całej kamieni przy Rynku 13. Uczestnik ruchów rewolucyjnych w 1846 i 1848.[1] Od 1859 członek izby handlowo-przemysłowej.[13] W 1861 wziął udział w delegacji do Wiednia protestującej przeciwko wyburzeniu niemal połowy Starego Miasta w Krakowie. Jeszcze przed Powstaniem członek Ławy Krakowskiej. Następnie w czasie Powstania naczelnik granicy rewirowej[3], od 20.3.1863 intendent Rządu Narodowego, a od lipca 1863 r. naczelnik m. Krakowa[1]. Do jego kompetencji należało kierowanie zaopatrzeniem, zarządzanie trasami dostaw, także alokacja ochotników i delegatów przybywających do Krakowa, jak też zbieranie podatku narodowego. W jego mieszkaniu odbywały się narady i spotkania. Został zaaresztowany pod koniec 1864. Sądzony przez c.k Sąd Wojenny pod zarzutem zdrady głównej, w kwietniu 1865 uwolniony z braku dowodów, jednak za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej skazany na 2 lata więzienia (z zaliczeniem na poczet kary półrocznego aresztu).[16] Na karę trzech miesięcy więzienia została też skazana jego żona , za udział w Komitecie Niewiast Polskich[16]. Karę odsiadywał na Wawelu a następnie w Ołomuńcu. W październiku 1865 nie został z innymi zwolniony w drodze łaski.[17] Od 1867 radny miejski Krakowa.[15] Członek Rady Ogólnej Towarzystwa Domu Przytułku i Pracy, członek Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Pełnił funkcję chemika sądowego. Pracownik Urzędu Pobierczego. Nadzwyczajny członek Akademii Umiejętności[12] Badał skład wód leczniczych w zdrojach rabczańskich, żegiestowskich, krynickich, szczawnickich, krzeszowickich i in.[11][13][14] Jest pochowany na cmentarzu Rakowickim w kwaterze Lc. Żona: Eleonora Cypcer[4][5] (ślub 17.3.1840 Kraków)[6], zm. 1886[8] Dzieci: * (1842) - mgr. farmacji, student UJ[9], uczestnik bitwy miechowskiej[10] * Aleksandra Róża (1843) * Otolia Łucja Maria (1847) * Teodor Leon (1856), doktor filozofii UJ[9] * Aleksandra Róża (1856)

Eleonora Aniela Cypcer, zam. Aleksandrowicz.[1][2] Ur. 18.02.1920[1], zm. 25.07.1886[5][6], Córka Józefa i Barbary Bartl. 17.3.1840[3] wyszła za aptekarza w Krakowie, który w Powstaniu był naczelnikiem Krakowa. Brała udział w pracach Komitetu Niewiasta Polskich. Sądzona za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej przez II c.k. sąd wojenny w Krakowie w marcu 1865, skazana na 3 miesiące więzienia. [4] Pochowana w grobie rodzinnym na Rakowicach w Krakowie, kw. Lc.[5] Dzieci: * (1842) - mgr. farmacji, student UJ[7], uczestnik bitwy miechowskiej[8] * Aleksandra Róża (1843) * Otolia Łucja Maria (1847) * Teodor Leon (1856), doktor filozofii UJ[7] * Aleksandra Róża (1856)