Powstanie Styczniowe - uczestnicy

[herb=Abdank]Stanisław Grzegorz "Skarbek" Abłamowicz h. Abdank. Ur. 9.5.1844 , pow. nowogródzki[5][7][9], zm. 2.6.1901 Kraków. Syn Piotra, właściciela ziemskiego i Rosiny Dachnowicz Haciskiej[3][4] h. Roch III. (Majątek matki - Peresieka - został skonfiskowany po Powstaniu Listopadowym[15], lecz wrócił w ręce Abłamowiczów). Stryj Stanisława Michał, był rotmistrzem trockim i sędzią granicznym nowogrodzkim, drugi stryj Wincenty - komornik powiatu nowogrodzkiego, podporucznik 17-go pułku kawalerii wojsk polskich, trzeci stryj Ignacy - profesor Uniwersytetu Kijowskiego i Wileńskiego, zaś czwarty Józef - doktor medycyny.[11] Uczeń gimnazjum Nowodworskiego, matura 10.7.1862. Student UJ, 1862/3 Wydział Filozoficzny. [5] Uczestnik powstania. Zesłany do Orenburga na wyspę Ezel z całą rodziną, gdzie przebywał 5 lat. Po powrocie kontynuował naukę na Wydziale Prawa UJ (1870-74), uzyskując tytuł doktora prawa 11.1.1875.[5] Adwokat. Praktykę odbywał u adwokatów Kańskiego, Lisowskiego, Czesnaka.[9] Tłumacz przysięgły języka francuskiego i rosyjskiego. Od 1882 prowadził kancelarię adwokacką w Krakowie przy Małym Rynku nr 1, na I piątrze.[6] Prowadził założenie "Sokoła" krakowskiego.[8] i został wybrany jego wiceprezesem.[9] Mieszkał: Nowa wieś. [2][3][4] Pod koniec życia w Krakowie na ul. Łobzowskiej[9]. Zyskał sławę znakomitego obrońcy i zacnego obywatela.[7] Autor prac literackich z dziedziny prawniczej, m.in rozprawy "o własności literackiej". Żona: Maria Matuszewicz (zm. 1893). Dzieci: * Stanisława Zofia (1876), pianistka * Marianna Róża Dorota (1878) * Piotr Mirosław Kazimierz (1880) * Tadeusz Marian Ignacy (1884) * Adam Marian Mikołaj (1890) * Włodzimierz Wiktor Karol (1891), major, dowódca III Dywizjonu Pociągów Pancernych, uczestnik walk 1919-1921, 3-krotnie odznaczony Virtuti Militari, 4-krotnie Krzyżem Walecznych i in. * Witold Józef Damazy (1893)

(Jacenty) Herbu {{Alchimowicz|własnego}}. Ur. 11.9.1841 Dziembrów, zm. 27.8.1916 Perpignan[4][5]. Syna Dominika (s. Szymona) i Karoliny Malinowskiej. Brat , , Aleksandra oraz Ludwika. Walczył razem z braćmi w partii w guberni wileńskiej. Po powstaniu malarz, emigrant. W 1870 walczył we Francji w tireur'ach, pracował jako kreślarz na kolei, a następnie nauczyciel rysunku w szkołach i liceum w Perpignan. Otrzymał od rządu francuskiego nagrodę "Palmy akademickie". Żona: Irma d'Amiel,[4] Córki: Jadwiga i Wanda.

Herbu {{Alchimowicz|własnego}}. Syn Dominika (s. Szymona) i Karoliny Malinowskiej. Brat malarzy i powstańców , , a także Aleksandra i Ludwika. Urzędnik państwowy, w partii Ostoi brał czynny udział w gub. Wileńskiej, jako naczelnik plutonu, ciężko ranny, na całe życie kaleka, - zesłany do domu roboczego do gub. Ołonieckiej, (nie powieszony, bo się podał pod nazwiskiem zabitego towarzysza włościanina).

Herbu {{Alchimowicz|własnego}}. Ur. 20.12.1840 Dziembrów[7] (ob. Białoruś), zm. 2.1.1917 Warszawa. Syn Dominika (s. Szymona) i Karoliny[7] Malinowskiej[10]. Brat powstańców: malarza (dowódcy plutonu), oraz Aleksandra i Ludwika.[10] Wychowanek szkół wileńskich. Pewien czas mieszkał z rodzicami w trockim[7]. Pracował jako zarządca majątku pod Kijowem[3] w dobrach Potockich. [4] Powstaniec 1863r. Razem z bratem brali udział w partii "" w guberni wileńskiej. Kazimierz walczył przez 8 miesięcy awansując do stopnia podoficera. Zesłany za Ural do Wierchutorii, gdzie rozpoczął zajmować się malarstwem. Po powrocie do Warszawy studiował malarstwo pod kierunkiem Wojciecha Gersona tu i w Monachium. Pracował w Paryżu, Gandawie, Fontainebleu. Od 1880 mieszkał na stałe w Warszawie. Zdobywał nagrody na międzynarodowych wystawach m.in. w San Francisco. Jednym z pierwszy ważniejszych dzieł był zaginiony "Pogrzeb wygnańca za Uralem" ("Pogrzeb na Uralu"). Znany jest z cyklu prac do poematu "Pan Tadeusz" A. Mickiewicza. Tworzył dzieła malarstwa historycznego a także pejzaże wsi litewskiej. Zajmował się też rzeźbą w glinie i drewnie. W Warszawie mieszkał na Maszalkowskiej 73, a następnie przed I WŚ na Pięknej 19.[13] Pochowany Warszawa, Powązki kwatera 172, rząd 3, miejsce 23.

[herb=Ancuta]Władysław Ludwik Anczyc, h. {{Ancuta}}. Ur. 12.12.1823 Wilno, zm. 28.07.1883 Kraków. Pseudonimy literacki: Kazimierz Gralczyk, W.A. Lassota. Syn Zygmunta, aktora teatrów wileńskich, grodzieńskich i krakowskich, dyrektora Teatru Starego w Krakowie w latach 1838–1839 i Barbary Hrehorowicz - aktorki, działaczki społecznej. Jego brat był ranny pod Jurkowicami, zmarł w Tarnowie w grudniu 1863 Rodzina od 1827 mieszkała w Krakowie (ul. Żydowska nr 393). Tu Władysław uczęszczał do gimnazjum i studia medyczne, gdzie otrzymał tytuł magistra farmacji. W 1854-5 był też na I semestrze Wydziału Filozofii UJ. Adiunkt katedry chemii i farmacji UJ. Brał udział w ruchach powstańczych i rewolucyjnych 1846 i 1848. Następnie skupił się na pracy literackiej i wydawniczej. Pisał również utwory dramatyczne. Redaktor m.in pism Kmiotek, Przyjaciel Dzieci Razem z Michałem Bałuckim redagował tajne pisma powstańcze Kosynier (4 numery z postacią kosyniera na 1. stronie), Partyzant, Przyjdź Królestwo Twoje (skierowane do włościan). Autor poezji patriotycznych w czasie powstania styczniowego. Jest autorem cyklu "Pieśni zbudzone" w tym napisanego w 1863 "Marsza strzelców" (Hej strzelcy wraz...). Jego rodzina była również zaangażowana w Powstanie. Autor poezji patriotycznych w czasie powstania styczniowego.Był autorem haseł dla Encyklopedii Olgebranta. Tworzył utwory sceniczne, w tym grywany wiele lat "Kościuszko pod Racławicami". Pod koniec życia zaangażowany ruchy socjalizujące, mające na celu podniesienie świadomości włościan. Pochowany Kraków, Rakowice, pas AB Żona: Tekla Bryniarska Dzieci: * Zofia Tekla Helena * Władysława Emilia Tekla * Stanisław - metaloznawca * Kazimierz Władysław * Wacław Walery Józef - drukarz, wydawca

Artykuł | (Asnik, Aśnik), ur. 4.3.1797 Warszawa (chrz, 13.3.1797[6]), zm. 05.11.1885 Piasek par. Kraków św. Szczepan [2] Syn Jakuba (kowala, zm. 1811 Warszawa, lat 38 [18]) i Marianny Adamskiej po mężu Asnyk (zm. 1813). Rodzeństwo: Magdalena Marianna Asnyk po mężu Najszewska [19] (ślub 180 r Warszawa [19] mąż: Michał Najszewski [19]) i Agnieszka Karolina Asnyk (zm. 1806) oraz Leon Asnyk (kowala, żonaty z Magdaleną Dębińską i zmarły bezdzietnie 1837). Powstaniec Listopadowy [1], 1,5,1822 otrzymał awans na podporucznika 4 Pułku Strzelców Pieszych Wojsk Polskich[3][7] gdzie służył do 1830[11]. Awans na porucznika otrzymał w Powstaniu 6.2.1831. 25.2.1831 pod Grochowem dostał się do niewoli. Zesłany do Urzum w gub. Wiatskiej do służby wojskowej. Przebywał tam 5 lat m.in. z Wojciechem Gałczyńskim. Powrócił na mocy amnestii. Droga powrotna zajęła im dwa lata. (wg innych danych wrócił w 7.1833 i złożył przysięgę na wierność carowi, która pozwalał mu pracować w granicach Królestwa Polskiego[12]). 27.7.1837 w Kaliszu ożenił się z 35-letnia Konstancją Zagórowska (zm. 1871 Piasek par. Kraków św. Szczepan[20], c. Stanisław Kostki i Małgorzaty Czarnosiewicz)[15], guwernantką dzieci Adama Bogumiła Helbicha z Konar (który też był ich świadkiem) - lekarza w oddziale gdzie obaj służyli. Rok później urodził im się syn - , przyszły poeta i powstaniec styczniowy. W 1850 był w Kalinowej świadkiem ślubu Jana Gwalberta Boblewskiego i Marii Róży Chylińskiej.[9] W Kaliszu prowadził handel skórami. . W 1855 wszedł w skład zarządu Resursy Kaliskiej.[13] Uruchomił wkrótce hotel i księgarnię wraz z czytelnią i wypożyczalnią książek przy placu św. Józefa. uczył syna musztry i drygu wojskowego. Zaangażowany w Powstanie Styczniowe.[1] . Pod koniec życia mieszkał u syna w Krakowie przy ul. Łobzowskiej 7[3], choć więcej czasu spędzał w Konarach. Zmarł jako wdowiec, 05.11.1885 Piasek par. Kraków św. Szczepan [2] Pochowany w na cm. Rakowickim w Krakowie, pas. 30 "" Dzieci: 1___Adam Asnyk - poeta, powstaniec styczniowy ur 1838 Kalisz zm. 1897 Piasek par. Kraków św. Szczepanl lat 59 [21] Wnuki 1.1_Włodzimierz Asnyk - syn Adama Asnyka