Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ze Żmigrodu, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie wywieziony do cytadelii w Radomiu.

Z Dębowca, w szpitalu w Kurozwękach po boju pod Komarowem

Z tarnowskiego, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie wywieziony do cytadelii w Radomiu.

ur. w 1838 r. w Szynwałdzie k. Tarnowa. Syn Wincentego, matka z d. Chmielowska. Pracował jako oficjalista w gorzelni u Sanguszków w Gumniskach k. Tarnowa. W powstaniu 1863 r. był żołnierzem w korpusie Kurowskiego w Ojcowie, potem w batalionie rzeszowskim Popiela. Ciężko ranny 20 VI 1863 roku pod Komarowem, leczony w szpitalu w Stopnicy. Radomski Oddział Wojenny skazał go na 3 lata rot aresztanckich; skierowany do Archangielska. W 1865 car odrzucił prośbę o ułaskawienie, a24 II1868 został ułaskawiony staraniem ks. Ruczki.

Syn właściciela z gostyńskiego, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem

podobno pseudonim Zaręba, wieku lat 20 z augustowskiego, jedynak majętnych rodziców, obywateli ziemskich . Wziął udział w manifestacjach i należał do zawiązanego w 1861 r. klubu delegacji miejskiej. W 1863 r. przybył do Krakowa i z nowo zorganizowanym oddziałem pod dowództwem generała Jordana szedł do Kongresówki i w bitwie pod Komarowem 19 czerwca 1963 r. ciężko raniony, odwieziony do szpitala w Stobnicy zmarł po kilkugodzinnych cierpieniach.

ur. r. 1839 w Tarnowie, nadstraż. austr. straży skarb.., służył jako podof. żuawów w oddz. Langiewicza i Jordana. Był w bitwach: pod Sosnówką, Chrobrzą, Grochowiskami i Komarowem. Tutaj wzięty do niewoli, został wywieziony na Syberyę do Minusińska.

Z Warszawy, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem

W szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie uwolniony od dochodzenia.

Ksiądz- kapelan zamkowy w Dzikowie.Uczestnik bitwy pod Komarowem -powrócił ranny w rękę

stolarz-pochodzący ze Staszówki,mieszkający w Tarnobrzegu. Zginął w bitwie pod Komarowem.Oddział Tarnowskiego

Z tarnowskiego, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie wywieziony do cytadelii w Radomiu.

ppor., odzn. Krzyżem Niepodległości za udział w Powstaniu 1863

nauczycielka. Urodzona w Brociance, powiatu Nowogródzkiego. Czynna w organizacji księdza Łaszkiewicza. Przewoziła tajną korespondencję, opiekowała się rannymi partyzantami i ukrywała ich przed moskalami.

dowódca oddziału u Heydenreich ‘‘Kruka’‘ w jesieni 1863, stacjonował w Krystynopolu, dał rozkaz wymarszu 30.10.1863 przez Wolicę Komarową, Horbków. Zatrzymał się w Świtarzowie własności Rulikowskich. Dołączył do oddziału ‘‘Kruka’‘, który jednak po serii niesubordynacji wycofał sią z dowództwa. Dlatego na czele stanął Komorowski Złapany w zasadzkę w Porycku wycofał się do Galicji gdzie został rozbrojony przez Austriaków. W styczniu sformował kolejny oddział i udał się do Kongresówki.

Rzemieślnik z Krakowa, w szpitalu w Kurozwękach po boju pod Komarowem

W szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie uwolniony od dochodzenia.

ur. w Kamieńczyku r. 1836, zarządca dóbr, należał do organiz. oddz. w Pułtuskiem i Ostrołęckiem, wstąpił potem do oddz. Padlewskiego jako wachmistrz szwadronu, i służył następnie pod dowódz. Fryczego, Mystkowskiego i Jesieńskiego. W miesiącu wrześniu 1863 został zamianowany dowódcą oddz. konnych strzelców w pow. Ostrołęckim. Walczył pod Myszyńcem, Małkinią, Łączką, Naguszewem, Zambro wem, Drążdżewem, Komarowem i Różańcem. Działając samodzielnie, alarmował miasta, gdzie stały garnizony, zabierał prowiant i poczty, a pod Ostrowem rozbił oddział kozaków, prowadzący prowiant dla wojska i zabrał kilkanaście wozów mąki. Po powst. pry w. urzędnik.

felczer z Częstochowy, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem

Z Czech, w szpitalu w Kurozwękach po boju pod Komarowem

mieszkaniec Mielca, uczestnik powstania styczniowego 1863 r., w bitwie pod Komarowem dostał się do niewoli rosyjskiej. Powrócił do Mielca w 1903 r. (?) Zmarł w 1906 r

Z Tarnowa, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem

Z Lisówka, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie wywieziony do cytadelii w Radomiu.

Z Kolbuszowy, rzeźnik, w szpitalu w Kurozwękach po boju pod Komarowem

W szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie uwolniony od dochodzenia.

urodzony 10 III 1848 r. w Ochli, pow. krotoszyński, syn Franciszka i Józefy z Suchorzewskich. Około 1860 r. Ożegalscy sprzedali Ochlę i kupili majątek Libidze koło Częstochowy. Józef zaczął uczęszczać do szkoły w Radomsku, a następnie uczył się w Instytucie Technicznym w Krakowie. Na wieść o wybuchu powstania styczniowego 1863 r. porzucił szkołę i przyłączył się do oddziału Antoniego Jeziorańskiego w partii Mariana Langiewicza. Po jej rozbiciu schronił się u swojego wuja Ignacego Sucharzewskiego, współwłaściciela miasta Mielca i dóbr mieleckich. U wuja w Mielcu przebywał wówczas jego brat – Stanisław. W kwietniu dołączył do oddziału Andrzeja Łopackiego i wziął udział w kampanii Dionizego Czachowskiego, która także zakończyła się niepowodzeniem. W czerwcu 1863 r. – już z bratem Stanisławem - walczył w oddziale Jana Popiela w bitwie pod Komarowem i dostał się do niewoli rosyjskiej. Po staraniach matki, ze względu na młodociany wiek, obaj Ożegalscy zostali zwolnieni z więzienia w Kielcach. Kolejny raz przebywali w Mielcu i planowali powrócić do walki powstańczej, ale powstanie wyraźnie słabło i plany nie zostały zrealizowane. Po upadku powstania zamieszkał w Galicji i po pewnym czasie nabył majątek Kamionna w pow. bocheńskim. Angażował się w miejscowe życie społeczno–polityczne, m.in. był członkiem Rady Powiatowej w Bochni. Napisał broszurę Uwagi myśliwskie dla wszystkich myśliwych oraz niezwykle cenne pamiętniki Wspomnienia krwawych czasów z r. 1863 (Kraków 1893, 1908). Opisał w nich m.in. udział mieszkańców Mielca i powiatu mieleckiego w powstaniu styczniowym 1863 r. Fragmenty tych pamiętników zamieszczono też w zbiorze Rok 1863. Obrazy i wspomnienia (1916). Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został awansowany na stopień podporucznika, a w 1921 r. otrzymał Krzyż Walecznych. Zmarł 13 II 1922 r.

Z Biecza, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie wywieziony do cytadelii w Radomiu.

Chościakiewicz - Poległ w walce pod Komarowem 20. czerwca 1863.

student z Tarnowa, poległ pod Komarowem dnia 20. czerwca 1863 r.

(16 I 1842 - 20 VI 1863),urodził się w Ropczycach, kształcił się w Seminarium Duchownym w Tarnowie, z którego wystąpił by walczyć w powstaniu. Ranny pod Komarowem, zmarł w Tarnowie.

Z Kołaczyc, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie wywieziony do cytadelii w Radomiu.

Z Wolicy Komarowej, 19 lat, stanu wolnego, pomocnik przy gospodarstwie. W kwietniu 1864 sądzony przez lwowski sąd wojenny, pod zarzutem zbrodni zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z udziałem w działaniach powstańczych). Skazany na 3 tygodnie więzienia.

Z Sącza, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem

Z tarnowskiego, w szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie wywieziony do cytadelii w Radomiu.

hr. poległ w bitwie pod Komarowem dnia 20. czerwca 1863 r. w 21 roku życia.

Był pułkownikiem poszedł granicą 4 lipca 4 lipca pod Komarowem w krakowskim lecz poniósł klęskę w nocy z 14 na 15 sierpnia niedaleko Igołomi.

W szpitalu w Stobnicy po boju pod Komarowem, następnie uwolniony od dochodzenia.