Powstanie Styczniowe - uczestnicy

ur. w 1843 roku. Walczył w oddziale . Został aresztowany 17 czerwca 1863 roku, był więziony i zwolniony za poręczeniem. W okresie międzywojennym mieszkał w Suwałkach. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 263/1920. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Zmarł 15 listopada 1930 roku. W Kwaterze Powstańców 1863 roku na warszawskich Powązkach znajduje się tablica poświęcona jego pamięci

ur. 16 lipca 1849 roku w majątku Wingrany. Był synem Antoniego i Katarzyny z domu Grygo. W chwili wybuchu powstaniu uczył się w 5 klasie gimnazjum w Suwałkach. Wraz z grupą uczniów wstąpił do oddziału 58013. Brał udział w kilku potyczkach, m.in. pod Balinką, Gruszkami i na Kozim Rynku. Po krwawej bitwie pod Sieburczynem i częściowym rozproszeniu oddziału przedostał się do Prus, gdzie przez blisko rok ukrywał się m.in. u Kosobudzkiego w Borzymowie, a następnie przez rok pracował jako uczeń ogrodniczy u rolnika Bera. Później przedostał się do Księstwa Poznańskiego. Tam pracował jako gorzelny i piwowar. Po kilku latach otrzymał w Kwilczy posadę ekonoma, a następnie rządcy. Dziesięć lat później, w związku ze śmiercią Arsena Kwileckiego, był zmuszony do ustąpienia z zajmowanego stanowiska. Z paszportem niemieckim wyjechał do Królestwa Polskiego. Pracował w Lubelskiem, Radomskiem i przy remoncie gorzelni na Wołyniu. W 1914 roku wyjechał do Warszawy. Tu jako poddany pruski został aresztowany i zesłany do Ałtyrowa. Po czterech latach pobytu w niewoli udało mu się uciec. Dotarł do Poznania. Znalazł się w ciężkich warunkach materialnych. Pomógł mu kredyt udzielony przez Niemojewskiego z Śliwników. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 275/1920. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Zmarł 18 października 1937 roku w Poznaniu. W Kwaterze Powstańców 1863 roku na warszawskich Powązkach znajduje się tablica poświęcona jego pamięci

W uroczysku Konkas pod Berżnikami była potyczka, do której doszło 25 czerwca 1863 r. Liczący około 600 ludzi oddział słynnego "Wawra" - - usiłował wymknąć się z obławy zorganizowanej przez rosyjskiego naczelnika wojskowego guberni suwalskiej, księcia Emila de Sayn Wittgensteina. Wittgenstein zgromadził ogromne, liczące kilka tysięcy żołnierzy siły, którymi otoczył Puszczę Augustowską, będącą głównym rejonem działania "Wawra", zamykając powstańcom drogę ucieczki. W starciu pod Berżnikami poniosła porażkę przednia straż "Wawra", złożona z oddziałów Hłaski, Czempińskiego i Kołyszki. Powstańcy cofnęli się w głąb puszczy. 28 czerwca "Wawer" pobił duże siły Rosjan pod Gruszkami, następnego dnia jednak jego oddział został otoczony i rozbity w swoim obozie w uroczysku Kozi Rynek

ur. w 1844 roku w Białymstoku. Walczył pod dowództwem . Brał udział w bitwach pod Kadyszem, Giedziami, Gruszkami, Kozim Rynkiem i Studzieniczną, gdzie został ranny. W 1924 roku został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 295/1924. Mieszkał we wsi Budniec. Zmarł przed 1927 rokiem

herbu Sokola, ur. w 1844 roku Wiłkowyszkach, syn Piotra i Weroniki z Milanowskich. Pochodził z rodziny o tatarskich korzeniach. W wieku 14 lat został sierotą. W kwietniu 1862 roku wstąpił w szeregi organizacji powstańczej, w której miał pełnić funkcję setnika. Pod koniec stycznia 1863 roku zaciągnął się do oddziału Karola Jastrzębskiego. Występował pod pseudonimem „Zarzecki”. Jako podoficer kosynierów brał udział w bitwie pod Czystą Budą (2 lutego), gdzie partia została rozbita. Po klęsce udał się w Płockie i tam służył pod rozkazami Zygmunta Padlewskiego. Walczył pod Myszyńcem (9 marca) i Drążdżewem (11 marca). Po rozwiązaniu oddziału wstąpił do partii organizowanej w okolicach Ostrołęki przez . W tym czasie brał udział w starciach pod Białaszewem (31 marca) i Jaświłami (2 kwietnia). Po przejściu przez Brzozówkę i Biebrzę oraz oderwaniu się powstańców od ścigających ich Kozaków, skrajnie wyczerpany uzyskał dwutygodniowy urlop z poleceniem tworzenia nowej partii. W drugiej połowie kwietnia, w pobliżu leśniczówki Choszczewo sformował 70-osobowy oddział strzelców, z którym udał się do obozu płk. Konstantego Ramotowskiego. Tam z nominacji Jana Andruszkiewicza, naczelnika wojskowego województwa augustowskiego, został jego tymczasowym dowódcą. Niedługo potem dowodzenie przejął Władysław Brandt, oficer zbiegły z armii carskiej, który powiększył stan liczebny oddziału do 110 żołnierzy piechoty i 18 jazdy. Już jako kapitan, Dziadulewicz brał udział w bitwie pod Kadyszem (21 maja). Niedługo potem zachorował i przez sześć tygodni był wyłączony z działań powstańczych. Po powrocie do zdrowia wstąpił ponownie pod rozkazy Brandta i walczył pod Wincentą (18 września). Po starciu, dowódca w obawie przed okrążeniem przez przeważające oddziały carskie, rozpuścił piechotę. „Zarzecki” przyłączył się wówczas do uczestniczącego w tej bitwie mjr. Konstantego Micewicza. Po rozwiązaniu partii udał się na emigrację do Drezna. Ciężkie warunki materialne zmusiły go do powrotu. W 1864 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił na Wydział Filologiczno-Historyczny Szkoły Głównej, którą ukończył pięć lat później. Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny. Należał do kręgu znajomych Stanisława Moniuszki, który był ojcem chrzestnym jego syna Stanisława. W wolnych chwilach oddawał się ukochanej sztuce. Obdarzony pięknym i silnym głosem urządzał koncerty wokalne. Od 1882 roku prowadził chór „Duda” Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, a od 1887 roku śpiewał w znanym chórze „Lutnia”. Ponadto pisywał artykuły do prasy warszawskiej i pracował nad biografią Moniuszki, której jednak nie ukończył. Z małżeństwa z Józefą z Nieprzeckich (zm. 11 kwietnia 1933 roku) miał troje dzieci: Stanisława (zm. w 1943 roku), profesora gimnazjalnego, historyka, heraldyka, autora Herbarza rodzin tatarskich; Wacława, prokurenta Banku Handlowego oraz córkę Janinę. Zmarł w 1901 roku w Warszawie. Został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 33. W 1919 roku został pośmiertnie zweryfikowany jako oficer weteran. Na obelisku upamiętniającym wydarzenia 1863 roku, wystawionym współcześnie we wsi Krasnybór nad Biebrzą, obok nazwisk dowódców działających na tym terenie, wyryte jest również nazwisko Bonifacego Dziadulewicza. Jako ciekawostkę warto podać, że formowanie przez Dziadulewicza oddziału na Grzędach niesłusznie przypisuje się Konstantemu Ramotowskiemu „Wawrowi”

Brat Wacława, walczył w powstaniu z bronią w ręku. h. Pobóg/ 1843-1900/, powstaniec styczniowy, inżynier. Urodził się 2 maja w majątku rodzinnym Obrytki, jako syn ziemianina i byłego majora wojsk polskich Ksawerego i Marianny z Sumińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Płocku rozpoczął studia na Uniwersytecie w Petersburgu. Na wieść o wybuchu powstania wraca do kraju i wstępuje z bratem Wacławem prawdopodobnie do oddziału Konstantego Ramotowskiego Wawra. Według tradycji rodzinnej miał dostać się do niewoli. Uniknął wprawdzie zesłania, został jednak wydalony z granic Królestwa. Przebywał jakiś czas w zaborze pruskim, a następnie udał się na studia do Paryża, a po roku do Gandawy, gdzie w 1865 roku ukończył Szkołę Inżynierii Cywilnej. Po ukończeniu studiów pracował jako inżynier przy budowie kolei w Petersburg i Kiszyniowie. Po kilku latach powrócił do kraju i w Warszawie otrzymał stanowisko inżyniera w fabryce Machin i Odlewów Żelaznych Konstantego Rudzkiego. Z czasem awansował na stanowisko głównego dyrektora. Poza pracą zawodową zajmował się działalnością charytatywną. Był m.in. członkiem Towarzystwa Dobroczynności, utrzymywał czytelnię ludową, schronisko dla ubogich, ochronkę dla dzieci. Jest pochowany na Powązkach w kw.24

ur. w 1839 roku w Sejnach. Walczył pod dowództwem Aleksandra Lenkiewicza „Landera”, i . W czasie walki został ranny w obie ręce. Po zatrzymaniu został zesłany do rot aresztanckich. Karę odbywał w Niżnym Nowogrodzie. Potem przebywał na osiedleniu. Po powrocie wyemigrował do Ameryki. Zmarł prawdopodobnie przed 1919 rokiem. Został zweryfikowany pośmiertnie jako weteran powstania. Pensję weterańską pobierała wdowa Bronisława z Siekluckich, która zmarła 12 listopada 1924 roku

W uroczysku Konkas pod Berżnikami była potyczka, do której doszło 25 czerwca 1863 r. Liczący około 600 ludzi oddział słynnego "Wawra" - - usiłował wymknąć się z obławy zorganizowanej przez rosyjskiego naczelnika wojskowego guberni suwalskiej, księcia Emila de Sayn Wittgensteina. Wittgenstein zgromadził ogromne, liczące kilka tysięcy żołnierzy siły, którymi otoczył Puszczę Augustowską, będącą głównym rejonem działania "Wawra", zamykając powstańcom drogę ucieczki. W starciu pod Berżnikami poniosła porażkę przednia straż "Wawra", złożona z oddziałów Hłaski, Czempińskiego i Kołyszki. Powstańcy cofnęli się w głąb puszczy. 28 czerwca "Wawer" pobił duże siły Rosjan pod Gruszkami, następnego dnia jednak jego oddział został otoczony i rozbity w swoim obozie w uroczysku Kozi Rynek.

ur. w 1843 roku. Walczył w oddziale . Brał udział w bitwach pod Gruszkami, Mikaszówką, Rygolą, Kadyszem. Przez trzy miesiące był więziony w Suwałkach, a następnie zesłany na 15 lat i wcielony do wojska rosyjskiego. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 634/1923. Decyzją z 7 lutego 1923 roku przyznano mu Krzyż Walecznych. Ponadto był odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Mieszkał w Komaszówce. Zmarł 10 kwietnia 1935 roku. Pogrzeb odbył się z honorami wojskowymi w asyście orkiestry 1. Pułku Ułanów Krechowieckich i plutonu Związku Strzeleckiego z gminy Kolnica. W ceremonii pogrzebowej wzięli udział przedstawiciele miejscowych władz ze starostą Stefanem Ejchlerem na czele. Mszę poprowadził ksiądz Wojciech Chojnowski. Ciało spoczęło na cmentarzu w Augustowie. Grób zachował się do dziś

ur. w 1845 roku w miejscowości Dębowa. Służył w oddziale , w kawalerii Świdrygiełły. Po rozbiciu oddziału przeszedł do partii , gdzie został przydzielony do konnicy mjr. Wincentego Reklewskiego. Brał udział w wielu bitwach, m.in. pod Gruszkami, Kozim Rynkiem, Sieburczynem, Plewkami i Wincentą. Przebywał na emigracji we Francji. Później osiadł w Galicji. W latach 20. mieszkał w Sejnach. Zmarł 6 lipca 1923 roku. Prawdopodobnie był bratem Stanisława Jaskołda, powstańca powieszonego 2 grudnia 1863 roku w Suwałkach

ur. w 1844 roku w Żarnowie. Walczył w oddziale . W 1923 roku został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 662/1923. W latach 20. mieszkał w Żarnowie. Żył jeszcze w 1927 roku

ur. w 1841 roku w Suwałkach (według innych źródeł na Kujawach). Walczył pod rozkazami . Ponadto dostarczał broń i amunicję do swego oddziału. Był więziony w Wilnie, skąd udało mu się zbiec. Przez 5 lat przebywał w Saksonii. Zmarł prawdopodobnie przed 1919 rokiem. Pensję weterańską pobierała wdowa Antonina

W uroczysku Konkas pod Berżnikami była potyczka, do której doszło 25 czerwca 1863 r. Liczący około 600 ludzi oddział słynnego "Wawra" - [/psi]58013|Konstantego Ramotowskiego[/psi] - usiłował wymknąć się z obławy zorganizowanej przez rosyjskiego naczelnika wojskowego guberni suwalskiej, księcia Emila de Sayn Wittgensteina. Wittgenstein zgromadził ogromne, liczące kilka tysięcy żołnierzy siły, którymi otoczył Puszczę Augustowską, będącą głównym rejonem działania "Wawra", zamykając powstańcom drogę ucieczki. W starciu pod Berżnikami poniosła porażkę przednia straż "Wawra", złożona z oddziałów Hłaski, Czempińskiego i Kołyszki. Powstańcy cofnęli się w głąb puszczy. 28 czerwca "Wawer" pobił duże siły Rosjan pod Gruszkami, następnego dnia jednak jego oddział został otoczony i rozbity w swoim obozie w uroczysku Kozi Rynek.

ur. w 1842 roku w miejscowości Magdalenów (Magdalenowo ?). Walczył w oddziale . Był ranny w bitwie pod Kozim Rynkiem. Po powrocie do domu został aresztowany i skazany na 8 lat katorgi. Odbył połowę kary. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 1006/1920. W latach 20. mieszkał w Sejnach. Zmarł w 1928 roku. Został pochowany na cmentarzu w Sejnach

ur. w 1828 roku we wsi Rudawka w powiecie augustowskim. Służył w partii . Pełnił funkcję żandarma, a także dostarczał żywność do obozu. W czasie jednej z potyczek został ranny, wzięty do niewoli i zesłany na katorgę, gdzie przebywał 8 lat. Zmarł przed 1919 rokiem. Pensję weterańską pobierała wdowa Paulina

ur. w 1844 roku w Lipsku nad Biebrzą. W powstaniu walczył pod dowództwem , w bitwach pod Gruszkami, Kozim Rynkiem, Rygolem i innych. Był ranny. Po rozbiciu oddziału, jesienią 1863 roku, ukrywał się w lasach, a następnie u swojego brata, gdzie 5 stycznia 1864 roku został ujęty przez naczelnika lipskiego oddziału. Został zakwalifikowany do II kategorii przestępców i 26 lutego 1864 roku odesłany do Moskwy, a następnie skazany na osiedlenie w cesarstwie. Zmarł prawdopodobnie przed 1919 rokiem

ur. w 1847 roku. Służył w partii . Przez 6 miesięcy był więziony w Wilnie, a następnie zesłany do centralnej Rosji. Po powrocie pracował jako maszynista kolejowy. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 1247/1920. W latach 20. mieszkał w Suwałkach. Zmarł 11 października 1930 roku w Białymstoku. W Kwaterze Powstańców 1863 roku na warszawskich Powązkach znajduje się tablica poświęcona jego pamięci

ur. 28 lutego 1843 roku w Kadyszu. Uczęszczał do gimnazjum w Suwałkach. Jako uczeń VII klasy zaciągnął się do oddziału . Był więziony. W 1864 roku wstąpił do Szkoły Głównej Warszawskiej na wydział Matematyczno-Fizyczny. Studia ukończył w 1868 roku, obronił pracę magisterską pt. Teoria matematyczna ruchu wirowego ciał stałych. Drukował artykuły w „Niwie”. Wkrótce przyjął obowiązki w zarządzie Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1882 roku Rada Zarządzająca powierzyła mu opracowanie ustawy „Kasy Przezorności z zabezpieczeniem od nieszczęśliwych wypadków dla rzemieślników i robotników”, a także ustaw Kasy Wsparć. Miał również istotny wkład w opracowywaniu przepisów emerytalnych. W 1893 roku powierzono mu zorganizowanie Wydziału Kontroli Rozchodów, awansując na stanowisko naczelnika, które sprawował do 1911 roku. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 1560/1920. Był odznaczony Krzyżem Walecznych. Zmarł po długich cierpieniach 25 sierpnia 1925 roku i został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 1. Był żonaty z Aleksandrą z Otwinowskich, zmarłą 6 marca 1933 roku, z którą miał pięcioro dzieci: Marię (po mężu Ossowska), profesor socjologii i etyki; Irenę (niezamężną), nauczycielkę; Zbigniewa, inżyniera mechanika, zmarłego tragicznie podczas powstania warszawskiego; Stanisława, lekarza chirurga zamordowanego w Katyniu oraz Witolda, prokurenta Banku Handlowego (zm. 15 września 1924 roku)

ur. w 1841 roku w Augustowie. Walczył w oddziale . Był więziony w Augustowie. Zmarł przed 1919 rokiem. Pensję weterańską pobierała Józefa z Pieniążków (?). Oboje spoczywają na cmentarzu Bródzieńskim w Warszawie (kwatera 52-E). Znajdujące się na nagrobku daty śmierci są nieczytelne

Paciukanis (Pieciukanis) Antoni, ur. w 1844 roku. Walczył w kawalerii Wincentego Reklewskiego w partii . W bitwach pod Helenowem i Kozim Rynkiem był ranny. Trafił do niewoli, był więziony. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 1270/1923. W latach 20. mieszkał w majątku Hołny-Wolmera. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Zmarł 28 stycznia 1937 roku. Spoczywa na cmentarzu przy kościele pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Suwałkach

Urodził się w Sejnach 22 kwietnia 1843 roku w rodzinie Jana Wiktora i Karoliny z Kaufmanów.Karol Piotrowski przed wybuchem powstania styczniowego pracował jako ekspedytor na poczcie w Szypliszkach. walczył w oddziale i brał udział w bitwach pod Rygolem i Kadyszem. Później przeszedł do oddziału żandarmerii narodowej dowodzonego przez Jaskołda.Został skazany za to, że był konnym powstańczym strzelcem, czyli tak zwanym polskim żandarmem, którego obowiązkiem było bezwzględne spełnianie rozkazów Komitetu Rewolucyjnego.Straceny przez powieszenie 2 grudnia 1863 roku

pseudonim "Wawer" W uroczysku Konkas pod Berżnikami była potyczka, do której doszło 25 czerwca 1863 r. Liczący około 600 ludzi oddział słynnego "Wawra" - - usiłował wymknąć się z obławy zorganizowanej przez rosyjskiego naczelnika wojskowego guberni suwalskiej, księcia Emila de Sayn Wittgensteina. Wittgenstein zgromadził ogromne, liczące kilka tysięcy żołnierzy siły, którymi otoczył Puszczę Augustowską, będącą głównym rejonem działania "Wawra", zamykając powstańcom drogę ucieczki. W starciu pod Berżnikami poniosła porażkę przednia straż "Wawra", złożona z oddziałów Hłaski, Czempińskiego i Kołyszki. Powstańcy cofnęli się w głąb puszczy. 28 czerwca "Wawer" pobił duże siły Rosjan pod Gruszkami, następnego dnia jednak jego oddział został otoczony i rozbity w swoim obozie w uroczysku Kozi Rynek.

Syn Macieja, urodził się około 1830 roku we wsi Kołotyga w powiecie nikolskim guberni wołogodzkiej.Był wyznania prawosławnego, pochodził z włościan i był analfabetą.26 kwietnia 1863 roku uciekł z wojska z 1. roty 1. batalionu w Suwałkach i poszedł do powstania. Pod Lejpunami wstąpił do oddziału i po złożeniu przysięgi przebywał w nim przez cztery miesiące. Dziesięciokrotnie walczył przeciwko wojskom rosyjskim, między innymi pod Gruszkami i na Kozim Rynku. Został złapany w październiku 1863 roku pod Jedwabnem.Został rozstrzelany w Suwałkach 27 kwietnia 1863 roku.

ur. w 1842 roku. Służył w oddziale . Był więziony. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 1618/1923. W latach 20. mieszkał w Augustowie. Żył jeszcze w 1927 roku

ur. prawdopodobnie w Augustowie. Służył w partii . Został ranny w nogę w bitwie pod Gruszkami i dostał się do niewoli. Podczas przesłuchania został ciężko pobity. Spędził dwa miesiące w więziennym lazarecie, a następnie dwa miesiące w więzieniu. Po ucieczce na wiele lat zamieszkał w zaborze pruskim. Za rozprowadzanie literatury w języku polskim został zmuszony do wyjazdu. W 1912 roku był wzmiankowany jako mieszkaniec Tarnowa. Zmarł przed 1919 rokiem. Emeryturę pobierała wdowa Eleonora

ur. w 1844 roku. Po ukończeniu gimnazjum w Suwałkach uczył się w Zakładzie Praktyki Leśnej w Feliksowie koło Broku. Wstąpił do oddziału Władysława Cichorskiego „Zameczka”. Po rozpuszczeniu partii przeszedł pod dowództwo . Po tragicznej bitwie pod Staciszkami próbował połączyć się oddziałem . Został aresztowany i uwięziony w Suwałkach, a następnie skazany na osiedlenie we wschodniej Syberii. Po powrocie pracował m.in. na kolei Nadwiślańskiej i Wiedeńskiej. U schyłku życia mieszkał w Warszawie. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 1741/1923