Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Urodzony w Swiniarach, województwa podlaskiego, w 19-tym roku życia, jako uczeń instytutu leśnego w Broku, powiatu ostrołęckiego, wszedłem w szeregi strzelców Władysława Wilkoszewskiego, działającego pod nazwiskiem Wiriona (tenże Wirion poległ w bitwie pod Myszyńcem, w powiecie łomżyńskim, d. 9. marca r. 1863.). Walczyłem pod Mężeninem, Czyżewem, Ostrowem, Feliksowem i Brokiem. W chwili, gdy w ostatniej bitwie złożyłem broń przy oku do strzału, nieprzyjacielska kula trafiła mnie w lewą rękę, strzaskała obie kości i ugodziła w bok... Padłem omdlały na ziemię i długo leżałem bezprzytomny. Do odzyskującego powoli czucie i pamięć, lecz bezsilnego i o wyglądzie trupim, przystąpili plądrujący pobojowisko moskale i zadali mi kilka pchnięć bagnetem w rękę prawą — ot tak — dla pastwienia się nad bezbronnym. Następnie rzucono mnie w stronę trupów, których miano pochować w wspólnym grobie. Pod wpływem jednak nieopowiedzianego bólu i zimna, wróciłem po jakimś czasie do przytomności — ocalałem. Teraz należało poddać się podwójnej amputacyi: odjęto mi mianowicie około łokcia rękę lewą, którą straciłem słusznie, gdyż walczyłem wówczas z nieprzyjacielem — odjęto mi również dłoń ręki prawej, którą, jak stale twierdzę, straciłem niesłusznie — li z bestyalstwa dziczy, pastwiącej się już nad bezbronnym i omdlałym. Aczkolwiek bez obu rąk — zupełny kaleka — oddałem się sztuce malarskiej... Wkładałem pędzel w bransoletę, opasującą prawą rękę i w ten sposób malowałem. A życie upływa — goi wszelkie rany i kalectwa... tylko jednej, najgłębszej i najboleśniejszej rany duszy, uleczyć nie zdoła. Więc na nic zdał się ów cały ogrom młodzieńczej siły i nieogarnionego zapału, na który w tym stopniu potęgi i mocy raz tylko jeden w życiu człowiek jest zdobyć się w stanie?! A potem dola żołnierza-rozbitka, żołnierza-tułacza. I dusza moja błądzi odtąd ciągle po ukochanych ugorach rodzinnej ziemicy, biednej, nie wolnej — i spowiada jej swoje najszczytniejsze, a niespełnione sny i pragnienia, i błogosławi za ból, za rany, za łzy, i szepcze: »Jeszcześ nie zginęła!« Czas idzie... Ze »Smutno mi Boże« — żaliłem się kiedyś w pieśni mojej Tobie, o, Przedwieczny! Że »Smutno mi Boże* — skarżyłem się kiedyś przed Tobą, o, Wszechmogący! Ty jeden pojmujesz stokrotny ból mój i przemożne pragnienie, zawarte w słowach modlitwy Narodu mojego: »Ojczyznę, wolność, racz nam wrócić, Fanie!* Przeto bądź miłościw Prometejom, przykutym przez Los zły do skały szarego, niewolnego życia i zbaw ich i rozbudź i opromień! Czas idzie...

rodem z Ostrowia, zginął pod Myszyńcem 8 Marca 1863 r. mając lat 25.

(Roman, Zameczek), uczestnictwo w potyczkach: grodzieńskie: Suraż 23.01.1863, augustowskie: Wyso­kie Mazowieckie 24.01.1863, (Mężenin 25.01.1863), płockie: Czyżew 27.01.1863, grodzieńskie: Siemiatycze 6.02.1863, Siemiatycze 7.02.1863, (augustowskie: Warek 15.02.1863), płockie: Przetycz 28.02.1863, Dąbrowa 8.03.1863, Myszyniec 9.03.1863, Zeńbok 15.03.1863, Radzanów 21.03.1863, (augustowskie: Nowogród 26.03.1863), płockie: Gałomin 10.11.1863, Osówka 14.10.1863

lat 22 liczący, uczeń klassy VI gimnazyum w Łomży, służył w oddziale jenerała Zygmunta Padlewskiego, zginął pod Myszyńcem w powiecie Ostrołęckim 9 Marca 1863 roku.

Dütwald (Dytfald) – przed powstaniem urzędnik kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Poległ pod Myszyńcem. Istnieje też wersja podana przez krakowski „Czas”, że zmarł 19 t.m. (Chądzyński; „Czas” )

b. urzędnik drogi żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, poległ pod Myszyńcem 9 Maja 1863 r. (Czas N. 137 podaje, że 19 t. m. zginął.)

Były urzędnik drogi żelaznej warszawsko-wiedeńskiej. Poległ pod Myszyńcem 9 maja 1803 r.

herbu Sokola, ur. w 1844 roku Wiłkowyszkach, syn Piotra i Weroniki z Milanowskich. Pochodził z rodziny o tatarskich korzeniach. W wieku 14 lat został sierotą. W kwietniu 1862 roku wstąpił w szeregi organizacji powstańczej, w której miał pełnić funkcję setnika. Pod koniec stycznia 1863 roku zaciągnął się do oddziału Karola Jastrzębskiego. Występował pod pseudonimem „Zarzecki”. Jako podoficer kosynierów brał udział w bitwie pod Czystą Budą (2 lutego), gdzie partia została rozbita. Po klęsce udał się w Płockie i tam służył pod rozkazami Zygmunta Padlewskiego. Walczył pod Myszyńcem (9 marca) i Drążdżewem (11 marca). Po rozwiązaniu oddziału wstąpił do partii organizowanej w okolicach Ostrołęki przez . W tym czasie brał udział w starciach pod Białaszewem (31 marca) i Jaświłami (2 kwietnia). Po przejściu przez Brzozówkę i Biebrzę oraz oderwaniu się powstańców od ścigających ich Kozaków, skrajnie wyczerpany uzyskał dwutygodniowy urlop z poleceniem tworzenia nowej partii. W drugiej połowie kwietnia, w pobliżu leśniczówki Choszczewo sformował 70-osobowy oddział strzelców, z którym udał się do obozu płk. Konstantego Ramotowskiego. Tam z nominacji Jana Andruszkiewicza, naczelnika wojskowego województwa augustowskiego, został jego tymczasowym dowódcą. Niedługo potem dowodzenie przejął Władysław Brandt, oficer zbiegły z armii carskiej, który powiększył stan liczebny oddziału do 110 żołnierzy piechoty i 18 jazdy. Już jako kapitan, Dziadulewicz brał udział w bitwie pod Kadyszem (21 maja). Niedługo potem zachorował i przez sześć tygodni był wyłączony z działań powstańczych. Po powrocie do zdrowia wstąpił ponownie pod rozkazy Brandta i walczył pod Wincentą (18 września). Po starciu, dowódca w obawie przed okrążeniem przez przeważające oddziały carskie, rozpuścił piechotę. „Zarzecki” przyłączył się wówczas do uczestniczącego w tej bitwie mjr. Konstantego Micewicza. Po rozwiązaniu partii udał się na emigrację do Drezna. Ciężkie warunki materialne zmusiły go do powrotu. W 1864 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił na Wydział Filologiczno-Historyczny Szkoły Głównej, którą ukończył pięć lat później. Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny. Należał do kręgu znajomych Stanisława Moniuszki, który był ojcem chrzestnym jego syna Stanisława. W wolnych chwilach oddawał się ukochanej sztuce. Obdarzony pięknym i silnym głosem urządzał koncerty wokalne. Od 1882 roku prowadził chór „Duda” Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, a od 1887 roku śpiewał w znanym chórze „Lutnia”. Ponadto pisywał artykuły do prasy warszawskiej i pracował nad biografią Moniuszki, której jednak nie ukończył. Z małżeństwa z Józefą z Nieprzeckich (zm. 11 kwietnia 1933 roku) miał troje dzieci: Stanisława (zm. w 1943 roku), profesora gimnazjalnego, historyka, heraldyka, autora Herbarza rodzin tatarskich; Wacława, prokurenta Banku Handlowego oraz córkę Janinę. Zmarł w 1901 roku w Warszawie. Został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 33. W 1919 roku został pośmiertnie zweryfikowany jako oficer weteran. Na obelisku upamiętniającym wydarzenia 1863 roku, wystawionym współcześnie we wsi Krasnybór nad Biebrzą, obok nazwisk dowódców działających na tym terenie, wyryte jest również nazwisko Bonifacego Dziadulewicza. Jako ciekawostkę warto podać, że formowanie przez Dziadulewicza oddziału na Grzędach niesłusznie przypisuje się Konstantemu Ramotowskiemu „Wawrowi”

urodził się w powiecie Łomżyńskim z tak zwanej zagonowej szlachty, uczeń klasy VI Gimnazyum w Łomży. Służył w oddziale Zameczka, zginął pod Myszyńcem, mający lat 20.

ur. r. 1841 w Mierzęccu król. Polsk. medyk, służył jako żołnierz i walczył pod Siemiatyczami, Myszyńcem i Drążdżewem.

dezerter wojsk moskiewskich, w bitwie pod Przetyczą za odznaczenie się, mianowany podoficerem, zginął pod Myszyńcem.

uczeń wydziału technicznego w Warszawie, syn obywatela, przyjechawszy do rodziców na święta Bożego Narodzenia, gdy usłyszał o tworzących się oddziałach, zabrawszy z domu rodziców dubeltówkę, pospieszył w szeregi. Pierwiastkowo służył w oddziale Jankowskiego, później w oddziale Lelewela, a w końcu jenerała Padlewskiego, brał udział w kilku bitwach, zginął pod Myszyńcem w pierwszych dniach Marca 1863 r.

właściciel dóbr, zamieszkały w Babicach, powiat Babice nad Sanem. Urodził się 15 marca 1845 roku we wsi Ruś Stara, wyznania rzymskokatolickiego, żonaty, ojciec czworga dzieci. Przed powstaniem był uczniem gimnazjalnym. W powstaniu walczył jako podoficer najpierw oddziale Podlewskiego, później w kawalerii litewskiej Kobylińskiego a następnie pod dowództwem Wróblewskiego. Ranny w szyję w bitwie pod Myszyńcem. Powołał się na świadectwo Antoniego Tyszki i Łukasza Podbielskiego. Zobowiązał się do wpłacenia wpisowego w wysokości 2 złotych reńskich i corocznej składki w wysokości 5 złotych reńskich. Zobowiązanie podpisał w Przemyślu 7 lipca 1894 roku.

ur. r. 1845 w Busi star., uczeń gimn. służył jako dowódca plutonu w oddz. Zameczka, Padlewskiego i Kobylińskiego. Walczył pod Myszyńcem i Drążdżewem.

vel Jesionowski, wieku lat 20, uczeń [gimnazyum, służył jako żołnierz w oddziale jenerała Padlewskiego, pod Myszyńcem ciężko ranny nie chcąc się dostać do niewoli, rewolwerem śmierć sobie przyspieszył w pierwszych dniach Marca 1863 r. Pochowany na polu bitwy.

Urodził się w Ciskach pow. Pułtusk, gm. Somianka. Brat Jana Jastrzębskiego, który również zginął w tym powstaniu. Zginął w Powstaniu Styczniowym prawdopodobnie pod Myszyńcem lub

wieku lat 26 z Pułtuskiego, praktykant leśny w Feliksowie (Czurąju), brał udział przed powstaniem w organizacyi. Służył w oddziale jenerała Padlewskiego, zginął pod Myszyńcem 8 Marca 1863 r.

Urodzony w Warszawie w 1840 r. Przed powstaniem studjował medycynę w Warszawie. W powstaniu brał czynny udział w partji pod dowództwem Padlewskiego w potyczkach pod: Myszyńcem, Chorzelami, Drążdżewem, Radzanowem i Szreńskiem. Był skazany na zesłanie na Syberję na 7 lat. Pracował jako lekarz w Bilczy (na Podolu), potem w Sanockiem jako lekarz kolejowy, w końcu w Krakowie. Zmarł w Kra­kowie 3/IV 1919 r.

zginął w bitwie pod Myszyńcem jako podporucznik.

ur. w Kamieńczyku r. 1836, zarządca dóbr, należał do organiz. oddz. w Pułtuskiem i Ostrołęckiem, wstąpił potem do oddz. Padlewskiego jako wachmistrz szwadronu, i służył następnie pod dowódz. Fryczego, Mystkowskiego i Jesieńskiego. W miesiącu wrześniu 1863 został zamianowany dowódcą oddz. konnych strzelców w pow. Ostrołęckim. Walczył pod Myszyńcem, Małkinią, Łączką, Naguszewem, Zambro wem, Drążdżewem, Komarowem i Różańcem. Działając samodzielnie, alarmował miasta, gdzie stały garnizony, zabierał prowiant i poczty, a pod Ostrowem rozbił oddział kozaków, prowadzący prowiant dla wojska i zabrał kilkanaście wozów mąki. Po powst. pry w. urzędnik.

Geometra. Ur. we wsi Ługinie z. Augustowskiej. Walczył pod dwództwemm Padlewskiego w bi­twach pod Myszyńcem, Drążdżewem, Ząbkami i Szreńskiem. Pod Szreńskiem dostał się do niewoli i został uwięziony w Mo­dlinie. Wywieziony na Sybir do Turuchanska na Jeniseju, gdzie przebył 5 łat.

terminator garbarski, (podobno) z Warszawy, służąc pod dowództwem Padlewskiego, ranny w bitwie pod Myszyńcem, po przyjściu do zdrowia zaciągnął się do oddziału Lelewela, w bitwie pod Krasnobrodem powtórnie ranny, poległ w bitwie pod Lutym d. 29 Marca 1863 r. i tam pochowany.

prywatny oficjalista. Zamieszkały we Lwowie Podzamcze 7. Urodzony w Warszawie 1 października 1844r. Wyznania rzymskokatolickiego, żonaty, ojciec czworga małoletnich dzieci. Przed powstaniem uczeń szkół agronomicznych w Wawrzyszewie. W powstaniu w stopni wachmistrza. „Wstąpił do oddziału Skowrońskiego, z którym brał udział w bitwie pod Myszyńcem na granicy pruskiej, Później dostawszy się do oddziału Zameczka był w bitwie w Wąchocku. Po rozbiciu oddziału Zameczka udał się do Żychlińskiego. Był w bitwie pod Oxą, gdzie został wachmistrzem żuawów, pod Brynicą, gdzie oddział został rozbity. Następnie służył w oddziale Sokołowskiego, był w bitwie w Dańkowie (Dalkowie?), Korytkowie. Po rozpuszczeniu oddziału wstąpił znowu do oddziału Żychlińskiego, gdzie był aż do rozbicia oddziału pod Żelazną. Potem przeszedł do oddziału Wróblewskiego. Był w 3 bitwach. Po powstaniu siedział w Königsgratzu a potem służył w Meksyku. Był ranny w rękę w Korytkowie. Załącza uwolnienie ze służby wojskowej i metrykę. Powołuje się na p. Mieczysława Darowskiego, ul. Ossolińskich, na swego dowódcę Żychlińskiego we Lwowie i na Stanisława Piwko, który z nim służył w oddziale Wróblewskiego, ul. Źródlana l. 4”. Zobowiązał się do wpisowego 1 florena i składki rocznej w wysokości 3 florenów, płatnej co miesiąc po 25 centów. Oświadczenie podpisał we Lwowie 24 maja 1888r. Na członka czynnego przyjęty 25 czerwca 1888r.

ur. w Warszawie r. 1844 agronom, służył jako szereg, później wachmistrz w oddz. Skowrońskiego pod Myszyńcem, Zameczka pod Wąchockiem, Żychlińskiego pod Ossą, Brynicą i Żelazną, Sokołowskiego pod Dalkowem i Korytkowem, ostatecznie Wróblewskiego w 3-eh bitwach. Internowany w Koniggratzu, wstąpił do wojska meksykańskiego.

ur. r. 1836 w Płocka, poeta, wcielony jako 16-to letni student w szeregi wojskowe, brał później przez całych 10 miesięcy czynny udział w partyzantce. Służył jako podkomendny w oddziale majora Jasińskiego, później Lasockiego, przez pewien czas zaś operował własnym małym oddziałem. Walczył między innemi pod Nagoszewem. Drążdżewem, Zambrowem, Wrząśnikiem, Magnuszewem, (gdzie został ranny) Myszyńcem, i Porębą (gdzie został powtórnie ranny). Po powst. emigrował do Paryża z nominacyą na kapitana wojsk polskich. Z Paryża podążył do Włoch, do legii cudzoziemskiej jener. Ponińskiego, lecz doznawszy tam zawodu powrócił do Paryża, później zaś do Warszawy, gdzie umarł r. 1873.

ur. r. 1838 w Majach, urz. Magistr.. służył jako adjutant kawaleryi w odclz. Nemethego, Padlewskiego, Trąbczyńskiego i Nowickiego. Walczył pod Myszyńcem, Drążdżewem, Radzanowem i Różanem. Po powst, dietaryusz Wydziału krajowego.

Był wikariuszem w Wyszogrodzie, miał 28 lat. Dziekan wyszogrodzki powiadomił konsystorz płocki, że 21 lipca 1863 r. wojsko aresztowało ks. Marcinkowskiego i odesłało go do twierdzy modlińskiej. Oskarżony był o to, że utrzymywał stosunki z agentami Komitetu Powstańczego należał do powstania. Na wniosek Polowego Audytoriatu namiestnik Królestwa Polskiego skazał ks. Marcinkowskiego na zesłanie do jednej ze środkowych guberni cesarstwa. Wysłano go 29 stycznia 1864 r. do Kołogrywia w guberni Kostromskiej. W grudniu 1879 r. po 16 latach powrócił z wygnania i zamieszkał przy rodzinie w Myszyńcu, a potem przywrócony został do mszalnych obowiązków

ur. r. 1832 w Jaśle, agronom, służył jako wachmistrz kawaleryi w oddz. Padlewskiego. Walczył pod Myszyńcem, Chorzelami, Drążdżewem, Radzanowem, Szreńskiem, Chromakowem, Kuczborgiem itd.

wieku lat 21, syn majora wojsk polskich z 1831 roku, uczeń klasy VI Gimnazyum Łomżyńskiego, wstąpił jako szeregowiec do oddziału Zygmunta Padlewskiego, brał udział w bitwie pod Siemiatyczami gdzie za odznaczenie się mianowany feldfeblem, poległ w bitwie pod Myszyńcem dnia 31 Marca 1863 roku, pozostawił ojca starca 80cio letniego. Podług innych poległ w bitwie pod Magnuszewem w przed dzień Bożego-Ciała t. j. d. 7 Czewca 1863 r.

brat Ludwika uczeń klasy Vej gimnazyum Łomżyńskiego, służył w oddziale Zameczka, zginął w bitwie pod Myszyńcem dnia 9go Marca 1863 roku mając lat 16. Podług innych miał zginąć wraz z bratem w bitwie pod Dumblem.

wieku lat 33, rodem z Mławskiego, nauczyciel matematyki przy gimnazyum w Łomży, przed powstaniem czynny członek organizacyi, jako nauczyciel miasta Łomży i ajent komitetu Centralnego, w powstaniu szeregowiec w oddziale Padlewskiego, poległ w bitwie pod Myszyńcem dnia 8 Marca 1863roku.

podług innych źródeł Mielczarski czy Milczer-'ski Aleksander wieku lat 27, syn burmistrza z Pułtuska, po ukończeniu gimnazyum w Radomiu, pracował jako aplikant w Zarządzie komunikacyj lądowych i wodnych w Warszawie skąd z początkiem 1861 roku delegowany na pomocnika inżyniera do Pułtuska, w organizacyi przedpowstańczej pracował z całą gorliwościąi zapałem aż do chwili wybuchu, po czem wszedł w szeregi powstańcze do oddziału pierwiastkowo pod dowództwem Zameczka,następnie pod dowództwem Padlewskiego zostającego, tu biorącudział w kilku pomniejszych potyczkach, poległ w bitwie pod Myszyńcem dnia 8go Maja 1863 roku jako podoficer 2gi sekcyi strzelców, dawszy dowody znakomitej odwagi.

Ksiądz - proboszcz w Myszyńcu, za ukrywanie powstańców i broni został aresztowany 12 grudnia 1864 roku,został zesłany na Syberię.

Był proboszczem w Myszyńcu, miał wówczas 52 lata. Aresztowany został w kwietniu 1865 r. Oskarżono go o to, że był członkiem zarządu powstańczego w Myszyńcu i brał udział wraz z powstańcami w napadzie na dąbrowski kordon straży pogranicznej. Jak zeznał Żyd Keller, u księdza proboszcza Mierzyńskiego zbierali się dowódcy powstańczych partii, stamtąd wydawano różne rozkazy na jego podwórzu stały konie powstańców, koło jego domu znaleziono skład broni. 1 maja 1865 r. Audytoriat Polowy skazał go na wywózkę na Syberię, wyrok ten zatwierdził namiestnik. Na zesłanie został wysłany 15 maja 1865 r. Po 10 latach powrócił z wygnania w 1875 r. i był wikariuszem w Skępem

pochodził z Warszawy. Uczeń Szkoły sztuk pięknych. Poległ pod Myszyńcem.

rodem z Warszawy, uczeń Szkoły sztuk pięknych (z budownictwa), zginął w bitwie pod Myszyńcem.

ur. w 1843r. w os. Konorzatka pow. pułtuskiego. Walczył pod dowództwem Padlewskiego, Zameczka i Rynarzewskiego. Brał udział w bitwach pod Sępami Zarębami, Myszyńcem, Żelazną, Karaską, Tyczkiem. W bitwie pod Karaską został ranny pierwszy raz i pod Tyczkiem po raz drugi. Za udział w powstaniu skazany na śmierć. Wyrok ten jednak został zmieniony na zesłanie na Sybir.