Powstanie Styczniowe - uczestnicy

szlachcic

obywatel Austrii

Rolnik

kapitan wojsk rosyjskich przeszedłszy do wojsk narodowych, został szefem sztabu naczelnika wojennego powiatu Łęczyckiego w województwie Mazowieckiem. Następnie jako oficer pełen zdolności wojskowych mianowany został naczelnikiem wojennym powiatu Gostyńskiego. W przejeździe z powiatu Gostyńskiego do Łęczyckiego, napadnięty niespodzianie przez kozaków w Śleszynie lub pod wsią Bydzewem, nie widząc dla siebie ocalenia postanowił drogo sprzedać swoje życie, stawiając mężny opór moskalom. Trzech położył trupem i dwóch ranił, sam nareszcie ulegając przemocy, zabity został dnia 28 Września 1863 r. Śmierć jego wielką była stratą dla województwa Mazowieckiego, bo to był dzielny żołnierz i oficer znakomity, prawdziwy partyzant. (Chwila Nr. 9 w nekrologu podpje Orłowskiego jako Władysława Stefana, jnne źródła podają jako Ignacego, i że wystrzałem z rewolweru sam sobie życie odebrał, nie chcąc się dostać do niewoli. Dziennik powszechny Nr. 220 zamieszczając raport o tej potyczce, donosi, że miała miejsce 25 t. m. koło Byszewa na południe od Strykowa, nie podając żadnych bliższych szczegółów)

wieku lat 28, urzędnik sądownictwa w Warszawie, szeregowiec pod dowództwem Ozaohowskiego, zginął w górach Święto-Krzyskich, w Marcu 1863 r.

major, napadniety prze Moskali, odebrał sobie życie pod Strykowem

uczeń szkoły głównej z Warszawy, służył w oddziale Dworzaczka jako szeregowiec strzelców, poległ w bitwie pod Dobrą w powiecie Rawskim dnia 24 Lutego 1863 r.

informacja taka sama jak rekord nr 25951

informacja taka sama jak rekord nr 25952

udział w potyczkach: mazowieckie: Kutno 1.07.1863, Ktery 9.07.1863, Żdżary 23.09.1863, Galków 25.09.1863, Skoszewy 25.09.1863, Byszewy 26.09.1863 poległ

udział w potyczkach: mazowieckie: Dobra 24.02.1863 poległ

Antonow, mężcz. 22 lata w 1865 r., szlachcic , zesłany administratiwno na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, rodziny nie posiadał

wiek: 20. Skazany do ciężkich robót w fortecach syberyjskich na lat: 11

wiek: 20 lat, akademik skazany na 12 lat cieżkich robót w fortecy

gmina/wieś Kossaki Kossaki Borowe, przestępstwo: był w bandzie Grzymkowskiego

ppro. (1838) Mława

Ur. 1846 Glinowieck, miejscowość w 1923: Brzeziczki, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-997

naczelnik sekcji straży narodowej

ur. w Warszawie 1-go kwietnia 1835 r. W roku 1860 uzyskał stopień prowizora farmacji, poczerń wstąpił na medycynę do Akademji Medyko-Chirurgicznej w Warszawie i jako stu dent brał czynny udział w powstaniu, za co był ze słany na Sybir.

ur. r. 1841 w Brzozowie, murarz, służył jako szereg, w oddz. Zapałowicza, Wierzbickiego i Wróblewskiego. Walczył pod Tyszowcami, Tuczępami, Uścimowem itp.

zatrudniony jako majster murarski. Zamieszkały w Brzozowie. Urodził się 31 lipca 1841r. (Brzozów). Żonaty, ojciec ośmiorga dzieci. Przed powstaniem był murarzem. W powstaniu walczył jako szeregowiec. W czasie powstania walczył w oddziale pułkownika Zapałowicza w bitwie pod Tuczempami i w Tyszowcach, dalej pod pułkownikiem Wierzbickim w bitwie pod Uścimowem. Na koniec po rozbiciu oddziału Wierzbickiego dostał się do oddziału Wróblewskiego a po bitwie pod Herbolową Wolą i po rozbiciu oddziału przyszedł na powrót do Galicji. W czasie walk nie odniósł ran. Dokumentów nie posiada żadnych lecz powołuje się na świadectwo p: Ludwika Krajeskiego, Leopolda Suchodolskiego i Stanisława B? Zarządcę z Jasionowa z którym wspólnie walczył. Oświadczenie o przystąpieniu do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisał osobiście 11 listopada 1894r.

Matwieiew, mężcz. austriacki poddany, zesłany na osadzenie, przebywał w omskim okręgu

Powstaniec figurujący w Archiwum ks. Ruczki

Zesłaniec. Prawd powstaniec styczniowy. 1866 została mu przesłana kwota 5 rubli

W 1891 delegat wydziału przemyskiego na zjeździe Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania 1863/4 we Lwowie.

ur. r. 1838 w Krakowie, lekarz, służył jako lekarz przy szpitalach polow. od października 1868 do lipca 1864, a to w bitwach oddz. Kurowskiego, Grekowicza, Mossakowskiego i Oksińskiego. Ranny pod Koniecpolem kulą w lewe biodro, zabrany do Kielc, po wyleczeniu w szpitalu, był intern, w Bodzentynie. Po powst. naczelny lekarz szpitala powszech.

Powstaniec z oddziału dr Dworzaczka poległ w bitwie pod Dobrą 24 lutego 1863

dr., powstaniec styczniowy, poch. Przemyśl

(1839 – 1891), student V roku studiów medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie pod kierunkiem prof. Józefa Dietla. Na wieść o powstaniu w Królestwie przerwał studia i pośpieszył wraz z innymi na pole walki. Zorganizował szpital w Pieskowej Skale. Jako lekarz szpitala polowego uczestniczył w wyprawie wojennej Władysława A.Mossakowskiego. Po klęsce pod (24.04.1863) z częścią oddziału dotarł do oddziału Józefa Oxińskiego (1840-1908). Ranny w lewe biodro w potyczce pod Koniecpolem (25.05.1863) został zabrany do Kielc, do szpitala św.Aleksandra. Po klęsce pod Jeziorkiem gen. K. Czengery polecił zwieźć rannych z pól bitewnych do Bodzentyna i przychylił się prawdopodobnie do zdania kieleckiego lekarza Stefana Łuszczkiewicza i wyraził zgodę na (skierowanie) „internowanie” Orłowskiego do Bodzentyna. Do Bodzentyna przybył ze S. Łuszczkiewiczem, który przystąpił niezwłocznie do przeprowadzenia skomplikowanych operacji i zabiegów. W listopadzie pomocy medycznej rannym udzielił dr Władysław Stankiewicz z Warszawy. Misja medyczna Orłowskiego skupiła się na trosce o rannych i chorych w podległym mu lazarecie, oraz opiece nad powstańcami ukrywanymi ze względu na ich bezpieczeństwo po okolicznych dworach, oraz mieszczańskich i chłopskich domostwach. On także operował rannych, tym bardziej, iż miał otrzymać od Rządu Narodowego „w darze francuskie narzędzia chirurgiczne.” Rosyjskie oddziały wojskowe wizytowały szpital i dokonywały aresztowań wśród podleczonych pacjentów. W 1864 było w lazarecie 6 pacjentów(ciężej chorzy, inwalidzi). Dnia 22.05.64 r. odebrano od nich przysięgę lojalności. W ciągu lata 1864 r. pochodzących z Królestwa odesłano do domów. Natomiast poddani austriaccy zostali przeniesieni do szpitala św. Mikołaja w Busku, później do więzienia w Kielcach, skąd odesłano ich do Austrii. Aresztowania i represje wobec uczestników powstania uświadomiły Józefowi Orłowskiemu, iż pora pomyśleć o własnym bezpieczeństwie. Zapewne z pomocą miejscowych, a także przy współudziale lekarza S. Łuszczkiewicza potajemnie opuścił Bodzentyn (ok.16.06.1864) i przekroczył graniczny kordon. Możliwe, że ucieczkę „ułatwił mu kapitan rosyjski, którego wyleczył z ciężkiej choroby.” Jesienią 1864 kontynuował przerwane studia, a 31.05.65 r. Wydział Lekarski UJ dopuścił go do promocji. Jako dyplomowany chirurg pracował w szpitalu miejskim w Przemyślu (lekarz prymariusz w latach 1873 –1891).

Medyk z Krakowa. Razem z Suchorzewskim i Zuzanną Czaplicową organizowali szpital powstańczy w Pieskowej Skale.

umarł 26. kwietnia 1863 r. w Krakowie z ran otrzymanych pod , gdzie go kula na wskroś przeszyła.

kapucyn, uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: 5.04.1863 ranny

duchowny katolicki, zesłaniec w roku 1862 miejsce wysyłki: wołyńska, miejsce zsyłki: tambowska, zesłanie prawdopodobnie związane z wydarzeniami powstańczymi

zapewne ziemianin z Ukrainy

gmina/wieś Szumowo Ostrożne, przestępstwo: wrócił z bandy Mystkowskiego, data zarządzenia: 14.03.1865

1835-1914, poch. Lublin, cm. przy ul. Lipowej