Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w trakcie przebudowywania.

Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.

Program gromadzenia wiedzy o genealogii rodziny Popiel

Program jest cząstką działań Fundacji odtwarzania polskiej tożsamości kulturowej, historycznej i patriotycznej. Społeczna aktywność rodzinna jest łączona z ogólnymi programami Fundacji, angażując zarówno fascynatów jak i naukowców.

Opis Drzewa genealogiczne (...) Biografie (...) Czytelnia (...) Właściciele ziemscy (...) Katalog oficjalistów (...) Powstańcy styczniowi (...) Bitwy (...) Leksykon genealogiczny (...) Portrety (...) Dokumenty (...) Mogiły (...)

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Mapa - Szlak 1863
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Dziękujemy za wspieranie naszej pracy

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 26

udział w potyczkach: krakowskie: Uniejów 6.08.1863

Aleksander Popiel

Powstaniec figurujący w Archiwum ks. Ruczki

Aleksander Popiel

Weteran 1863, ur. 20.2.1835, zm. 28.05.1906, poch. Dąbrowa Górnicza - cmentarz parafialny kościoła p.w. Świętej Barbary, ul. Starocmentarna.

Aleksander Popiel

Ekspedytor pocztowy, skazany do ciężkich robót. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Aleksander Popiel

Powstaniec, zesłaniec, w pocz. 1867 przeniesiony do Usola z gorzelni Aleksandrowskiej

Aleksander Popiel

20.02.1835-20.05.1906, powstaniec, pochowany Dąbrowa Górnicza Cmentarz przy ul. Starocmentarnej

Aleksander Popiel

Ur. w 1865r. Walczył pod rozkazami Langiewicza. Uczestniczył w bitwie pod Miechowem, gdzie został ranny nogę. Więziony przez półtora roku w Cytadeli warszawskiej. Zesłany do ciężkich robót do Nerczyńska. Później był na osiedleniu w m. Usollje koło Irkucka. Przebył na Syberii do 1875r.

Aleksander Popiel

Ur. 1835 Góra Kalwarja, zm. przed 1919, żona: Bronisława, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IX-76

Alexander Popiel

W Usolu między 1866-68 - Sądzony za udział w Powstaniu Zabajkalskim.

z Grąziowy, cyrkułu sanockiego, 27 sierpnia 1863 był w Lubelskiem pod Lelewelem. Nie ma o nim wiadomości

Pochodził ze wsi Grąziowa w Podkarpackim. Walczył w oddz. Borelowskiego, wziął udział we wszystkich 30 bitwach. Po bitwie pod Batożem dołączył do Leniewskiego a później Heydenreicha "Kruka". Poległ w jednej z bitew.

obyw. z Sanockiego 34 lat liczący, pochodził z zamożnej starodawnej i dobrze krajowi zasłużonej rodziny, która od dawnych bardzo czasów w ziemi Sanockiej i Przemyskiej osiadła i rozmaite tamże piastowała urzędy. Śp. Antoni odebrawszy majątek ziemski na siebie, gospodarował pilnie, a zbierane plony obracał po największej części na cele ojczyste, jużto hojne datki przesyłając na wsparcie biednej emigracyi naszej, już to zakładając szkółki i wspomagając uczącą się młodzież. Pojął za żonę córkę emigranta, lecz niedługo cieszył się szczęściem rodzinnem, bo żona ukochana niebawem przeniosła się do wieczności zostawiając mu dwoje dzieci. Posmutniał też od czasu tego ś. p. Antoni i nie dzielił już więcej zabaw sąsiadów, zawsze wesołych i ochoczych Sanoczan. Zamknął się w domu oddawszy się pracom umysłowym, i niekiedy tylko odwiedzał swego sędziwego ojca w Przemyślu lub braci swych starszych. Skoro powstanie powoływało synów ojczyzny w szeregi i Antoni był mu posłuszny pomimo obowiązków ojca i zbyt krótkiego wzroku. Uporządkowawszy interesa swoje wyruszył z Marcinem Lelewelem, biorąc udział we wszystkich potyczkach jako prosty żołnierz, po nieszczęśliwej bitwie pod Batożem, w ogólnem rozproszeniu, był jednym z tych niewielu, co zamiast dążyć ku Galicyi, udał się w głąb kraju i tamże przyłączywszy się do oddziału Leniewskiego a później jenerała Kruka, w jednej z utarczek z nieprzyjacielem ranny, w kilka tygodni potem w prywatnym domu życia, dokonał. Towarzysze broni jego opowiadali, że ciągle był czynnym i że z jednego oddziału rozbitego do drugiego się przenosił, nie chcąc w raz z rozbitkami schraniać się do Galicyi i że wszędzie w każdej potyczce z moskalami nadzwyczaj mężnie się potykał, gardząc wszelkiem niebezpieczeństwem. Mieszkańcy i sąsiedzi Sanoka stracili zacnego i pracowitego obywatela, Ojczyzna szlachetnego syna, a rodzina kochanego ojca, brata i stryja.

zob. Rudnicki Władysław

pseud. zob. Rudnicki Władysław

Antonina Popiel

Antonina Staniczek. Ur. 1820, zm. 6.1.1906 Lwów. Córka Łukasza i Katarzyny Wnuk. Żona Antoniego Waleriana Popiela (od 1854).[2] Była to kobieta niezwykłych cnót i zalet, zarówno serca, jak umysłu, prawdziwa polska matrona, jedna z tych, które są i pozostaną chlubą naszego narodu. Natchniona gorącą i ofiarną miłością Ojczyzny, całym życiem składała wymowne tej miłości dowody. W pamiętnym roku 1863 brała czynny udział w ruchu narodowym. Bawiąc wówczas w Sierosławicach, jako żona kontrolera cłowego, ułatwiała przeprawę powstańcom przez granicę i ukrywała przed pościgiem władz, darząc ich iście rodzicielską opieką. Wspomagała bardzo często biednych i w potrzebie udających się do niej. Dzieci: Starszy syn, Tadeusz, wsławił się, jako znakomity malarz, młodszy, Antoni, znany artysta-rzeźbiarz, twórca pomnika Mickiewicza we Lwowie i wielu innych głośnych dzieł, profesor lwowskiej politechniki. Najstarsza córka Ludmiła zamężna z radcą sądowym Piotrem Maksymowiczem, najmłodsza Stefania zamężna ze znanym lekarzem dr. Mazankiem w Złoczowie.[1] Inne dzieci: Stanisław Grzegorz (1858), Władysław (1859), Kazimiera (1867) zmarły młodo [3]

Powstaniec figurujący w Archiwum ks. Ruczki

powstaniec z terenu zaboru austriackiego, w niewoli rosyjskiej, upoważniony do powrotu rozkazem z dnia 18.5.186?

(Chościakiewicz, Chrościkiewicz, Kościukiewicz), uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: Komarów 20.06.1863, Uniejów 6.08.1863

Chościakiewicz - Poległ w walce pod Komarowem 20. czerwca 1863.

Chościakiewicz. Poległ pod Komorowem 20 Czerwca 1863 r.

Artykuł | Pseud. Chościak, Chościakiewicz (od przydomka rodzinnego). Herbu Sulima. Ur. 1836 Kurozwęki, zm. 1911 Wójcza, syn Pawła i Emilii Sołtyk, brat Pawła i Wacława (również powstańca), ziemianin, oficer w służbie austr. później papieskiej, jako inżynier wojskowy w Weronie, walczył pod Solferino. W 1863 r. kapitan powstańczy. W wyprawie dowodził jednym z oddziałów (375 piechoty, 50 jazdy) Pod 20.06.1863 oddział kilka godzin znajdował się w ogniu, po czym Popiel poprowadził do ataku garstkę 20 czy też 30 ochotników. Zginęli prawie wszyscy, co pociągnęło za sobą rozsypkę oddziału. Popiel cudem ocalony błąkał się po okolicy, udało mu się wykupić od niewoli z rąk Kozaków, wreszcie z pomocą ojca wydostał się za kordon do Galicji. Na początku sierpnia stanął na czele 100-osobowego oddziału jazdy, który udał się w kierunku Wolbromia. Unikając konfrontacji z przeważającymi i nacierającymi ze wszystkich stron oddziałami moskiewskimi poniósł porażkę zamienioną w ucieczkę pod 6.08.1863. Po powstaniu był na emigracji w Rzymie, Hiszpanii, osiadł w Galicji w Wysocku, po czym przeniósł się do Wójczy. Poseł z okręgu krakowskiego. Pisał liczne artykuły do prasy polskiej. Pochowany: Biechów Żona Jadwiga Dunin-Borkowska. Dzieci: Michał, Teresa, Róża - zam. Karol Hubert Rostworowski

(pseud. Chościakiewicz) (1836-1911), ziemianin, oficer w służbie austr. później papieskiej, w 1863 r. kpt. powst. W woj. krakowskim

Ekonom z miasta Łuczyniec. Na podstawie znalezionych zapasów żywności, broni, drzewek, za pomoc w przygotowaniu powstania objęto go śledztwem. Skazano go na katorgę.

należał do partii białych, pan zamożny, zwany później ekscelencją, przewodnik konserwatystów domniemanych, co to podali tak zwaną „szturmpetycję” do rządu austriackiego w r. 1864 o zaprowadzenie stanu oblężenia w Galicji, by szkodzić powstaniu.

(1807—1892), konserwatywny polityk galicyjski, współzałożyciel (1848 r.) "Czasu". Przeciwnik powst. styczniowego

Ur. ok. 1842. Czwarty syn Pawła Popiela i Emilii Sołtyk, a brat Jana - dowódcy w Powstaniu Styczniowym. Brał udział w walkach oddziału brata pod Uniejowem - uznany za zmarłego, przekradł się do Krakowa i powrócił do domu. Niedługo potem przeziębił się i zmarł 9.4.1868. Pochowany w kaplicy rodzinnej w Kurozwękach.