Ludwik Lubiński

h. Pomian, ur. w Demence r. 1840, syn Eugeniusza rotmistrza 4-go pułku ułanów z r. 1831, słuchacz praw, służył w oddz. Grekowicza (pod Szklarami), Jeziorańskiego (pod Kobylanką). W drugiej potyczce wydarł sztandar z rąk nieprzyjaciela, lecz ciężko ranny w nogę. został wzięty do niewoli i osadzony w cytadeli warszawskiej , gdzie pozostawał pół roku. Później był przez rok więziony we Lwowie. Jako doktor praw, a następnie akwokat brał zawsze czynny udział w życiu społeczno-narodowem. Zdolny obrońca wsławił się szeroko w czasie procesu "Olgi Hrabar" i współtowarzyszy r. 1882. Jako młodzieniec, a później jako dojrzały mężczyzna, pisywał wiele tak poważniejszych, jak i drobnych, ulotnych utworów na tle gorąco patryotycznem. Podczas więzienia w.murach warszawskiej cytadeli, ułożył tęskną 19 piosenkę "Ostatni mazur" do której muzykę dorobił Tymolski. Umarł r. 1893.