Jan Popiel

Pseud. Chościak, Chościakiewicz (od przydomka rodzinnego). Herbu Sulima. Ur. 1836 Kurozwęki, zm. 1911 Wójcza, syn Pawła i Emilii Sołtyk, brat Pawła i Wacława (również powstańca), ziemianin, oficer w służbie austr. później papieskiej, jako inżynier wojskowy w Weronie, walczył pod Solferino. W 1863 r. kapitan powstańczy. W wyprawie Jordana dowodził jednym z oddziałów (375 piechoty, 50 jazdy) Pod Komorowem 20.06.1863 oddział kilka godzin znajdował się w ogniu, po czym Popiel poprowadził do ataku garstkę 20 czy też 30 ochotników. Zginęli prawie wszyscy, co pociągnęło za sobą rozsypkę oddziału. Popiel cudem ocalony błąkał się po okolicy, udało mu się wykupić od niewoli z rąk Kozaków, wreszcie z pomocą ojca wydostał się za kordon do Galicji. Na początku sierpnia stanął na czele 100-osobowego oddziału jazdy, który udał się w kierunku Wolbromia. Unikając konfrontacji z przeważającymi i nacierającymi ze wszystkich stron oddziałami moskiewskimi poniósł porażkę zamienioną w ucieczkę pod Uniejowem 6.08.1863. Po powstaniu był na emigracji w Rzymie, Hiszpanii, osiadł w Galicji w Wysocku, po czym przeniósł się do Wójczy. Poseł z okręgu krakowskiego. Pisał liczne artykuły do prasy polskiej. Pochowany: Biechów
Żona Jadwiga Dunin-Borkowska. Dzieci: Michał, Teresa, Róża - zam. Karol Hubert Rostworowski