Powstanie Styczniowe - uczestnicy

z Sącza , umarł w Tarnowie z ran otrzymanych w utarczce z Moskalami pod Gaczą dnia 20. czerwca 1863 r.

udział w potyczkach: (kowieńskie: Poniewież 12.10.1864)

Proboszcz z Wiśniewa. Wymieniony w spisie uwięzionych lub wywiezionych na Sybir z Diecezji Augustowskiej.

mieszczanin Wilno województwo

mieszczanin, uczestnik powstania, notowany: gromada Swirska

Gozd k. Dębego Małego, ur. 1836r. żonaty, jedno dziecko, aresztowany 7 września 1864r. w Goździe „za udział w rabunku Kozłowa”. W więzieniu od 14 października 1864r. Dn. 15 grudnia skazany na 3 lata rot aresztanckich. Dn. 21 grudnia odesłany do Warszawy

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Gózd, lat 28. Żonaty, ma jedno dziecko. Aresztowany 7 września 1864 r. w Goździe "za udział w rabunku Kozłowa". W więzieniu od 14 października 1864 r. 15 grudnia skazany na 3 lata aresztanckich rot. 21 grudnia odesłany do Warszawy. (P-77).

Powstaniec styczniowy z 1863 r. poległy w październiku w bitwie pod Bąkową Górą

Relacja rodzinna: Józef Piekarski, z zawodu był lekarzem chirurgiem i został naczelnikiem partii powstańczej na Nowogródczyźnie. Po upadku powstania jako przywódca został skazany na karę śmierci, która później została zamieniona na dożywotnią katorgę na Syberii. Przez osiem lat był przykuty łańcuchem do taczki, swojego narzędzia pracy na którym jadł i spał. Dziwny los sprawił, że jako lekarz uratował życie dziecka więziennego kacyka. To spowodowało, że w nagrodę pozwolono mu zostać w Irkucku na wolnej stopie i wrócić do swojego zawodu. Przez cały czas swojego nieszczęścia korespondował z miłością swojego życia Eweliną. Ta ciągle pozostając mu wierną, gdy wreszcie było to możliwe, opuściła w 1871 roku swoich rodziców i siostry i udała się w szaleńczą i długą podróż do narzeczonego. Podróż trwała pół roku. Józef na spotkanie kochanej wyjechał z księdzem, aby ten jak najszybciej pobłogosławił ich związek. Ewelina za swoją rodziną bardzo tęskniła a miała z nią tylko kontakt listowny. Urodziła w tym czasie dwoje dzieci, a z trzecim była w ciąży jak nadarzyła się okoliczność i możliwości powrotu do ojczyzny. Józef, tak mocno doświadczony przez życie i cierpienia był już ciężko chory. Długie okresy nostalgii, które nawiedzały go coraz częściej zamieniały się w ciężką chorobę psychiczną. Po długiej podróży do kraju przez Petersburg, gdzie urodziło się trzecie dziecko i z chorym już ciężko mężem przybyła Ewelina do Warszawy. Ten ucałowawszy ojczystą ziemię niedługo potem zmarł zostawiając żonę z traumą przeżyć i wspomnień. Pochowany jest na Powązkach.

uwięziony w Kownie

Ur. 1837, szlachcic, absolwent uniwersytetu w Moskwie, lekarz w pow. mińskim. W 1863 r. związany z organizacją narodową, walczył też w oddziale; skazany na 12 lat katorgi. Do Irkucka przybył 17 kwietnia 1865. Przebywał na katordze nerczyńskiej, następnie od wiosny 1866 w Usolu. Od 9 października 1867 do 1 kwietnia 1870 jako felczer kierował lazaretem w Ust'Kutskiej warzelni soli nad Leną; w październiku 1868 skierowany (czasowo?) do leczenia ludności wiejskiej w okręgu kireńskim (według innych danych: wyjechał dobrowolnie do Kireńska, gdzie był „lekarzem sanitarnym”). W 1869 r. otrzymał zgodę na praktykę prywatną. W 1871 r. starał się o pracę w Irkucku, otrzymywał też niezwykle pochlebne opinie o swojej wcześniejszej pracy w Ust'Kutsku. Od 1 grudnia 1871 ordynator szpitala Kuzniecowskiego w Irkucku; także i tu wysoko oceniany przez władze. 6 czerwca 1876 r. prosił o prawo powrotu do kraju, motywując to podeszłym wiekiem i niemożnością podołania obowiązkom rodzinnym; miał 3 córki i małoletniego syna. Zgody nie otrzymał. W styczniu 1878 uwolniony przez cara od nadzoru, z prawem do państwowej służby w Syberii. 26 stycznia 1879 MSW odesłało mu dyplom Moskiewskiego Uniwersytetu i świadectwo na lekarza powiatowego; cierpiał już wtedy na „rozstrój umysłowy” i w kwietniu tr. prosił o 6-miesięczny urlop do rodziny w Mińsku. 7 sierpnia 1879 r. wyjechał z Irkucka do Mińska. 19 maja 1880 r. uzyskał zgodę carską na stałe zamieszkanie w Mińsku, skąd żona przewiozła go do Warszawy i umieściła w szpitalu Jana Bożego. Zmarł w Warszawie 13 listopada 1881 r., pochowany na Powązkach.

obywatel ziemski, właściciel dóbr LesznoWola z przyległościami, rodem z Warszawy, lat 38, nader wątłego zdrowia, wzięty przez moskali 15 Października 1861 roku z kościoła w Warszawie i do Cytadeli zaprowadzony, przy inkwizycyi bity i policzkowany, w skutek tego po wypuszczeniu zapadł na suehoty a w parę tygodni życia dokonał zostawiając żonę.

ПЕКАРСКIЙ Iосифъ,szlachcic (дворянин),Były urzędnik Izby Cywilnej Sądu w Mińsku (бывший чиновник Минской палаты гражданского суда, уроженец Минского уезда),gubernia mińska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

Leopoldow, mężcz. mieszczanin grodzieńskiej guberni, zesłany na służbę wojskową, służył w 1 liniowym bat., potem żył w Omsku

mężcz. 20 lat na 1868 r., zesłany na osadzenie, z 1864 r. przebywał w marińskim okręgu, rodziny nie posiadał, kawaler

z powiatu bielskiego skazany w sołdaty wywieziony na Sybir 1863.10.09

Handlowiec Grodno woj.

dozorujący aresztem w Będzinie, sprzyjał powstańcom. W lutym 1863r. wypuścił wszystkich zatrzymanych w areszcie, za co odpowiadał przed sądem w czerwcu 1863r.

podług innych Piekosiński rodem z Nowego Sącza w skutek ran otrzymanych w bitwie pod Słupiem lub Gaczą zmarł dnia 21go Czerwca 1863 roku w Tarnowie, pochowany tamże.

(? - 20 VI 1863), pochodził z Nowego Sącza, zginął w bitwie pod Gacami