GOŁASZEWSKI, Gołaszewscy, Gołasze- poszukuję informacji

W latach międzywojennych miał w Warszawie cukiernię Feliks Gołaszewski. Był prawdopodobnie synem felczera, ale nie poszedł w ślady ojca. Pierwsze kroki w słodkim zawodzie stawiał w 1905 r. u Bliklego, który zlecił mu wytwarzanie pod swoją firmą niektórych asortymentów. Obrotny i przedsiębiorczy nie chciał długo pracować na cudzy rachunek. Uzyskał dyplom mistrza cechu cukierników i około 1922 r. otworzył własną pracownię i cukiernię przy ul. Świętokrzyskiej 26, w domu zwróconym frontem do pl. Napoleona (dziś Powstańców Warszawy). Sama lokalizacja prowokowała do nazwania lokalu „Napoleonką”. I tak też się stało, i już pozostało do końca. O dziwo, nawet w czasie okupacji hitlerowskiej, Niemcy bardzo wrażliwi na samo wspomnienie Napoleona, nie zwrócił uwagi na imię sławnego patrona.

Kamienica przy Świętokrzyskiej 26, w której w latach międzywojennych mieściła się „Napoleonka”.
(Fot. z portalu Architektura Przedwojennej Warszawy)

Dekoracja tortu z czekolady i karmelu wykonana przez warszawskich cukierników.
(Fot. Z. Kapuścik)

Lokalizacja cukierni Gołaszewskiego była doskonała. Samo centrum, w pobliżu Poczta Główna, ale przede wszystkim sklep z rowerami Bolesława Wehrena, do którego ściągali zarówno młodzi, jak i starsi zwolennicy tego modnego wówczas sportu. Najsłynniejsze w lokalu i znane w całej Warszawie były oczywiście „Napoleonki”. Sam szef pilnował, aby jakość ich była najwyższa. W 1930 r. właściciel otworzył I filię lokalu przy Nowym Świecie 53 (róg Wareckiej) w miejscu dawnej „Kresowej”. Interes kręcił się coraz lepiej. Wkrótce, wraz ze swym wspólnikiem Kamińskim, uruchomili piekarnię cukierniczą przy Chmielnej 35 i II filię „Napoleonki” przy Puławskiej 3. W czasie okupacji zatrudniali jako kelnera popularnego śpiewaka operetkowego Juliana Maszyńskiego (brat Mariusza – aktora). Nie chciał on, jak wielu innych ludzi teatru, występować na koncesjonowanych przez okupanta scenach.
Firma Feliksa Gołaszewskiego istniała do wybuchu powstania warszawskiego, ale tylko lokal przy Puławskiej 3 nie ucierpiał w czasie działań wojennych. Jako jedna z pierwszych na Mokotowie w 1945 r. otworzyła swe podwoje. Po upaństwowieniu działała pod nazwą „Kawiarnia Mokotowska”. Co się stało z właścicielem, niestety nie wie nawet i środowisko.

Dom przy Puławskiej 3 w Warszawie, w którym wśród gruzów odrodziła się "Napoleonka" Gołaszewskiego.
(Stan z 2010 r.)

Jerzy Gołaszewski (1903 – ok. 1940), aktor i reżyser. Urodził się w Warszawie jako syn Stanisława i Heleny z Schefferów. Ukończył Korpus Kadetów w Modlinie a potem Szkolę Sztuk Zdobniczych w Warszawie. W 1920 jako ochotnik walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Później wykładał na Uniwersytecie Robotniczym im. A. Skwarczyńskiego. Coraz bardziej jednak utwierdzał się w przekonaniu, że sztuka jest jego przeznaczeniem. Początek kariery scenicznej przypada na sezon 1928/29, gdy w Teatrze Polskim w Warszawie otrzymuje kilka epizodycznych ról. W sezonie 1929/30 przenosi się do zespołu Teatru Polskiego w Katowicach. Już na początku 1932 współpracuje z Teatrem im. Żeromskiego w Warszawie, gdzie reżyseruje m.in. Białe fartuszki.
W sezonie 1932/33 pracował jako aktor i reżyser w Teatrze Miejskim we Lwowie, reżyserując tu m.in. Weimar, Tak było i będzie oraz Samum. W 1933 r. objął kierownictwo Teatrów Miejskich w Sosnowcu i na tym stanowisku pozostał do marca 1938 r., występując tu również jako aktor i reżyser. Grał m.in. Posła w Samuelu Zborowskim F. Goetla i Konstabla w Operze za trzy grosze B. Brechta.
Zginął podczas wojny.

Jerzy Gołaszewski, dyrektor teatru Miejskiego w Sosnowcu (1933 – 38). Ze zbiorów NAC

Jerzy Gołaszewski był żonaty z Marią z d. Sawczenko, znaną na scenie jako Mira Gołaszewska (ślub 1928). Jako młoda aktorka (1935) obok Fertnera zagrała w Teatrze Słowackiego w Krakowie w sztuce B. Shawa Nigdy nic nie wiadomo. Ale rozwój jej talentu przypada na pracę w Sosnowcu, u boku męża. Tu występowała m.in. w sztukach Muzyk na ulicy i Sobowtór oraz Towariszcz i Stefek J. Devala. W 1938 r. zagrała gościnie rolę Infantki w Cydzie Corneilla w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu. Odtąd związała się z Teatrem Miejskim im. E. Orzeszkowej w Grodnie. Jeszcze przed zajęciem miasta przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 r. przedostała się do Warszawy. W 1943 obok E. Bonackiej, Z. Rakowieckiego i J. Węgrzyna zagrała w Teatrzyku Miniatury komedię muzyczną Miecz maltański, a w 1944 w Teatrze Komedia wystąpiła w roli Olimpii w Damie Kameliowej Dumasa. Po wojnie związała się z Teatrem Miejskim w Częstochowie. Już od 1946 r. grywała na obydwu scenach, rolę Żony doktora W małym domku Rittnera; Regi w sztuce Pensjonat we dworze S. Kiedrzyńskiego; Liki Oleskiej w Zamachu T. Brezy i Żony w Ich czworo G. Zapolskiej. W epoce stalinowskiej wystąpiła w kilku produkcyjniakach: Ulica zielona A. Surowa (1949) i Tai Yang F. Wolffa. W 1957 r. zagrała jeszcze rolę Pani Męckiej w wodewilu Żołnierz królowej Madagaskaru w reżyserii i choreografii Barbary Fijewskiej.
Czy potem jeszcze gdzieś występowała i kiedy zmarła? Nie udało mi się ustalić.

Mira Gołaszewska, aktorka Teatru im. Elizy Orzeszkowej – zdjęcie wykonane w Grodnie (1938). Ze zbiorów NAC

Zespół Teatru Miejskiego w Sosnowcu (1933). Jerzy i Mira Gołaszewscy zaznaczeni czerwonymi kółkami. Ze zbiorów NAC

A tu jeszcze link do powiększenia
http://foto0.m.onet.pl/_m/7d02c80b41845 ... 1,19,0.jpg

Copyright © by andrzej_b2
Kopiowanie i przetwarzanie tekstu mojego dot. Gołaszewskich w jakiejkolwiek formie, tylko za zgodą Autora (z wyjątkiem fot.).

Józef Gołaszewski (budował młyny) Osiedlił się w Gończycach (koło Garwolina). Tam wybudował Młyn, Tartak, dom.

Józef Gołaszewski miał sześciu braci. Wszyscy byli rozwodnikami. Niestety nie znam imion.
Józef Gołaszewski był mężem Emilii Lucyny Witulskiej. Miał również drugą żonę, (imienia i nazwiska nie znam).

Ojciec Józefa Gołaszewskiego był młynarzem w miejscowości Naruszewo (między Płońskiem a Czerwińskiem nad Wisłą). Miał tam wiatrak.

Dzieci Józefa Gołaszewskigo: Lucjan Gołaszewska, Barbara McDermott (zd. Gołaszewska), Stenia Szałas (zd. Gołaszewska)

Oprócz Golaszewskich-cukierników, Gołaszewskich-artystów, mam jeszcze w zanadrzu kilku Gołaszewskich- biskupów i Golaszewskich-ziemian. Czyżby te postaci były poza sferą zainteresowań?

Jak najbardziej interesują, próbuję to wszystko do kupy poskładać, nie tylko swoją gałąź rodziny ale i inne, bo można się ciekawych rzeczy dowiedzieć.

Też tak myślę.

Jak najbardziej interesują, próbuję to wszystko do kupy poskładać, nie tylko swoją gałąź rodziny ale i inne, bo można się ciekawych rzeczy dowiedzieć.

Też tak myślę.

Nigdy nie wiadomo kiedy w czasie zgłębiania genealogii krąg powiązań rodowych zamknie się i może wykazać, że dotąd obce sobie postaci mają powiązania rodzinne.