Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ekspedytor pocztowy, zesłany do Ołoniecka. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Członek "białego" tajnego komitetu utworzonego w połowie 1862r. w Kamieńcu Podolskim.

z Biały,oficer strzelców w Janowie, oddział Rogińskiego

z Białej Rusi, lekarz wychowaniec moskiewskiego uniwersytetu, ożenił się z sybiraczką wyznania wschodniego, potem pracował przy kopalniach złota jako lekarz.

W Usolu między 1866-68 - z Białej Rusi, lekarz.

gmina/wieś Zambrów Krajewo Białe, kara: nadzór policyjny i sądowy, przestępstwo: był w bandzie Grzymały, data zarządzenia: 19.08.1864

Szlachcianka, zesłana na osiedlenie do guberni tobolskiej, bez pozbawienia praw stanu, za komunikowanie się z powstańcami i pranie im bielizny. Zarejestrowano jej pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Ksiądz, za wspieranie postania zesłany do ciężkich robót. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Z Białego Kamienia, 27 lat, izraelita, żonaty, wyrobnik. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Złoczowie (prawdopodobnie w związku z działaniami powstańczymi), za przestępstwo przeciwko zarządzeniom publicznym, skazany na 10 dni aresztu w sztokhauzie.

Czeladnik szewski z Warszawy. Należąc do organizacji narodowej miał polecone wykonanie wyroku śmierci na osobie majora Rotkircha członka komisji śledczej i pomocnika dyrektora kancelarii do szczególnych spraw wojennych. Zadawszy mu dwie rany sztyletem wśród białego dnia 22 grudnia 1863 r., Schindler zdołał ujść, ale schwytany został później i powieszony.

Został zamordowany przez Kozaków w majątku Biała koło Kalisza w 1863 roku.

Ur. 1842 Biała Podlaska, miejscowość w 1923: Biała Podlaska, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: powstaniec, stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XIII-41

Hipolit von Siegern-Korny, skazany do ciężkich robót. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Władysław von Siegern-Korny, skazany do ciężkich robót. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Włościanin. Skazany na zesłanie do gub. astrachańskiej. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie wraz z bratem Wawrzyńcem i rodzinami - razem 13 dzieci od 3 do 18 lat.

brat Jana, zesłaniec - wraz z rodziną.

syn Atanazego, szlachcic i mieszkaniec Słobody Biały Brzeg w powiecie radomyskim

mularz, Prądnik Biały nr domu 14 dom p. Romanowskiego, urodzony w Rymanowie w 1848 roku, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64 r. podał, iż przed powstaniem był praktykantem, a w trakcie powstania szeregowcem. Walczył w oddziale pułkownika Czachowskiego w bitwach pod Rybnicą i Jurkowicami, gdzie dnia 21 października 1863 roku został ranny od kuli w nogę, był także ranny w pierś i głowę od bagnetu piki i pałasza. W deklaracji powołuje się na Mikołaja Smorogiewicza, kapitana Bogowicza, nadporucznika Zwolejskiego.

z Galicji, zginął w utarczce pod Białą we wrześniu 1863 r. ugodzony kulą w czoło. Zwłoki pochowano w Jędrzejowie.

z Galicji, zginął w utarczce pod Białą ugodzony kulą w czoło we wrześniu 1863 r., zwłoki pochowano w Jędrzejowie. Wieku lat 28, urodzony w Muszynie. Po kilkuletniej nauce w instytucie technicznym w Krakowie wstąpił do 20. pułku liniowego piechoty austriackiej królewicza pruskiego i dosłużył się stopnia wachmistrza i w tym stopniu wstąpił do powstania i wnet otrzymał rangę porucznika w bitwie pod Przedborem w ostatnich dniach czerwca 1863 r., gdy Zaborowski jako dowódca oddział opuścił nie zostawiwszy żadnych rozkazów. Skąpski pierwszy ze swą kompanią przeszedłszy most pod Przedborem innych do takiego kroku ośmielił i do ocalenia się oddziału przyczynił. Potem walczył pod dowództwem Mosakowskiego, a potem u Chmielińskiego. Walczył w bitwach w 13 bitwach pod , Białą, itd. i w sierpniu został mianowany kapitanem. Zginął w bitwie pod wsią w bliskości Jędrzejowa 22 września 1863 r. Kula nieprzyjacielska w chwili, gdy odbierał rozkaz od naczelnika oddziału strzaskała mu głowę.

Skąpski Franciszek, wieku lat 28, urodził się Muszynie i tam początkowe pobierał nauki, następnie uczęszczał do szkoły normalnej i realnej w Nowym Sączu, wreszcie do Instytutu technicznego w Krakowie. Po paroletniej nauce w tym Instytucie, czując od najpierwszej młodości pociąg do stanu wojskowego, wstąpił do 20-go liniowego pułku piechoty austryackiej królewicza pruskiego /nie do Armii Pruskiej/, i po kilku latach dosłużył się stopnia wachmistrza. W r. 1861 uzyskawszy urlop na własne żądanie, pracował przy urzędzie powiatowym w Starym Sączu. Powstanie oderwało od spokojnej biurowej pracy dawnego żołnierza, pobiegł gdzie mu być przystało, gdzie go ojczyzna wołała. Wstąpiwszy jako wachmistrz w szeregi powstańcze, walecznością swoją i karnością dosłużył się wnet rangi porucznika. W pierwszej bitwie pod Przedborzem w ostatnich dniach Czerwca 1863 r. gdy Zaborowski jako dowódzca, oddział swój opuścił, nie zostawiwszy żadnych rozkazów — a kapitanowie swe kompanie osobno w ciemną noc podczas ulewnego deszczu pod ogniem Moskwy, przeprowadzać musieli, Skąpski pierwszy z swą kompanią przeszedłszy most pod Przedborzem, innych do takiegoż kroku ośmielił i do ocalenia oddziału się przyczynił. Walcząc początkowo w oddziale Massakowskiego, w jednej potyczce ugodzony został kulą karabinową w piersi — ale kula natrafiwszy na medalion Boga Rodzicy, który zwykle nosił, odbiła się od niego, zatrzymawszy mu tylko na kilka minut oddech tak, że towarzysze mieli go już za umarłego. Przyszedłszy do siebie, powrócił jeszcze po skończonej potyczce do domu rodzicielskiego w Kamienicy w Sandeckiem. Nie długo jednak mógł wytrzymać zdała od ognia wojennego. W dalszym ciągu powstania brał udział w 13 potyczkach pod Rudnikami, Białą, Warzynem itd., był ulubionym oficerem Chmielińskiego, z którym organizował oddział i 31 Sierpnia 1863 r. został mianowany kapitanem. Zginął w bitwie pod wsią Ciernie w bliskości Jędrzejowa, dnia 22 Września 1863 r. Kula nieprzyjacielska, w chwili gdy odbierał rozkaz od naczelnika oddziału, strzaskała mu głowę. Pochowany w Cierniach.

Alfred Piotr Skarbek Kozietulski - syn Władysława Skarbka Kozietulskiego herbu Habdank, pisarza X Departamentu Rządzącego Senatu (zm. w 1860 r.) oraz właściciela majątku ziemskiego Porady koło Białej Rawskiej, a także folwarku Zagóźdź leżącego obecnie w granicach miasta Warszawy koło Miedzeszyna Letnisko i Honoraty z Wierzejskich (zm. w 1887 r.). Urodził się w 1.08.1841 r. w Radzyniu lub Miedzyrzecu Podlaskim. W dniu 1/13 sierpnia 1850 r. został zapisany w Księgach Genealogicznych Szlachty Guberni Podlaskiej.[1] W 1864 był skarbnikiem gorzelni we wsi Żerań lub Żyrzacz albo Żerzeń (nazwa miejscowości zapisana niewyraźnie w dokumentach). Najprawdopodobniej należał do grupy powstańczej Jankowskiego w Białołęce. (Ta sugestia wynika z notatek dotyczących osób poprzedzających go w rejestrze skazańców). W dniu 29.08/10.09.1864 r. został skazany na osiem miesięcy kazamatów w twierdzy Nowogieorgiejewskiej (Twierdza Modlin) za otrzymanie nominacji na „żandarma wieszatiela” (żandarma w powstańczej Żandarmerii Narodowej) i za przewożenie rzeczy dla powstańców. Po dwóch miesiącach zwolniono go za poręczeniem.[2] Według przekazów rodzinnych poręczył za niego jeden z bardzo wpływowych arystokratów rosyjskich, który był przyjacielem z okresu studiów dr Feliksa Saxe – wuja Alfreda. Po Powstaniu Alfred pracował w Warszawie jako urzędnik kolejowy i jako geometra. Jego żoną była Aleksandra z Radeckich. Był bezdzietny. Zmarł w Warszawie w dniu 10.06.1898 r. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Karol Skarbek Kozietulski - syn Władysława Skarbka Kozietulskiego herbu Habdank, pisarza X Departamentu Rządzącego Senatu (zm. w 1860 r.) - właściciela majątku ziemskiego Porady koło Białej Rawskiej oraz folwarku Zagóźdź leżącego obecnie w granicach miasta Warszawy koło Miedzeszyna Letnisko, i Honoraty z Wierzejskich (zm. w 1887 r.). Urodził się w Warszawie w dniu 5.07.1846 r.[1] Zgodnie ze wzmianką zapisaną we własnym życiorysie przez Bolesława Skarbka Kozietulskiego – bratanka Karola - Karol walczył jako 17 letni młodzieniec w Powstaniu Styczniowym. Według wspomnień Jerzego Skarbka Kozietulskiego - wnuka Karola – Karol studiował w Instytucie Politechnicznym w Puławach (w owych czasach Puławy nosiły nazwę Nowa Aleksandria) i wraz z całym rokiem akademickim poszedł do Powstania do partii Langiewicza. Jego towarzyszem z partii powstańczej był Aleksander Głowacki (Bolesław Prus), z którym do końca życia utrzymywał kontakt listowny. Został ranny w walkach, po czym ukrywał się w majątku pp. Witwickich w okolicach Końskich (w trakcie pobytu tam okazało się, że Witwiccy są jego krewnymi). Ranny Karol został jednak aresztowany przez Rosjan i jako ranny znalazł się w szpitalu więziennym w Skierniewicach, skąd zbiegł korzystając z pomocy okolicznych ziemian - pp. Chądzyńskich, którzy wywieźli go z miasta jako ukrytego w powozie pod siedzeniem. Pod fałszywym nazwiskiem był podobno przez trzy lata więziony przez carat na Syberii. Jego historia powstańcza była największą rodzinną tajemnicą. Dopiero po jego śmierci – w dniu 27.12.1902 r. - jego żona i jednocześnie siostra cioteczna Celina z de Saxów Skarbkowa Kozietulska wyjawiła tę tajemnicę dorosłym już dzieciom.[1] Twierdziła przy tym, że metryka urodzenia Karola została sfałszowana po Powstaniu. Tego fałszerstwa dokonano, aby urzędnicy carscy sądzili, że był o trzy lata młodszy niż w rzeczywistości i nie mógł brać udziału w walkach powstańczych, gdyż w tym czasie był jeszcze dzieckiem. W obawie przed wykryciem tego fałszerstwa, nie mógł kontynuować studiów na państwowych uczelniach, ani też podjąć pracy w urzędach państwowych. Naukę kontynuował więc w prywatnej szkole kolejowej. Później pracował na Kolei Warszawsko-Terespolskiej – w owym czasie instytucji prywatnej. Możliwość nauki uzyskał dzięki protekcji hrabiego Zamoyskiego. Po wieloletnich poszukiwaniach udało się rodzinie odnaleźć metrykę urodzenia Karola. Okazało się, że faktycznie został wystawiona z dwu i pół letnim opóźnieniem. Władze carskie do końca życia podejrzewały Karola o udział w Powstaniu, ale nie potrafiły tego „przestępstwa” udowodnić, gdyż w czasie Powstania aresztowano i więziono go pod fałszywym nazwiskiem. Te podejrzenia powodowały, że zawsze otrzymywał policyjny nakaz opuszczenia okolic Skierniewic (mieszkał we wsi Krężce koło Makowa), kiedy do pobliskiego Zwierzyńca, który był carskim obszarem polowań, przyjeżdżał ktoś z rodziny carskiej.

Antonowicz gmina/wieś Zambrów Krajewo Białe, przestępstwo: nie wrócił z bandy, data zarządzenia: 27.01.1866

Antonowicz gmina/wieś Zambrów Krajewo Białe, przestępstwo: nie wrócił z bandy, data zarządzenia: 27.01.1866

gmina/wieś Zambrów Krajewo Białe, kara: nadzór policyjny, data zarządzenia: 17.11.1864

Ur. 18.04.1820r. w w Bendrach, syn Łukasza Józefa i Anny z Michniewiczów, Sybirak, powstaniec 1863r. Przed powstaniem działał w stronnictwie białych. W lipcu 1863r. został mianowany dyrektorem Wydziału Skarbu Rządu Narodowego. Odpowiadał wówczas za kasę główną, którą ukrył u swojej krewnej. Po objęciu władzy przez czerwonych we wrześniu 1863r. zrzekł się swojego stanowiska i wyjechał za granicę. Zmarł 19.06.1903r. w Dojnowie (pow. białostocki).

Kucharz na stacji Białe Błota (ob. Aleksandrów Kujawski), członek konspiracji narodowej w czasie powstania. W oparciu o donosy został aresztowany i osadzony w więzieniu we Włocławku.

(vel Słapczyński), z Prądnika Białego, 26 lat, czeladnik piekarski. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Krakowie, za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym (zapewne w związku z powstaniem). Skazany na 15 kijów.

syn Piotra, uczeń gimnazjum w Białej Cerkwi

"Po kilkugodzinnym pochodzie przybył oddział w pobliże majętności p. Śnieżki, sędziwego, 80-letniego starca - a wielce kochanego i w całej okolicy poważanego obywatela. (...) Kilka celnych strzałów walecznych kozaków, pozbawiły życia wszystkich dworskich ludzi, wybiegłych na ratunek swojego kolegi. (...) W chwili gdy żołdactwo z bronią do ataku rzuciło się do pałacu, p. Śnieżko siedział w swoim fotelu oczekując ich przybycia z rzadką rezygnacją. Nie widział wprawdzie i pojąc nie mógł co to oznacza, bo lokaj wysłany na zwiady, zabity - nie wrócił z odpowiedzią, zawsze atoli mógł spodziewać się wszystkiego najgorszego. Nie zawiódł się. Żołdaki wpadłszy do pałacu, raczej wywalili niż otworzyli drzwi do jego pokoju. Sędziwa, poważna postać białego starca, pogodne czoło, wyraziste oko jasne, szlachetne rysy twarzy, przytem wąs zawiesisty i biała broda spadająca aż na piersi, w pierwszej chwili wywarły na tych dzikich niemały wpływ i wznieciły uszanowanie. Chwilę sołdaci stali zdziwieni, zawstydzeni, nie mieli odwagi ani postąpić naprzód, ani przemówić słowa. Gdy jednak jeden z świeżo do pokoju przybyłych żołdaków zawołał: wot kakaja boroda! - eto wierojatno sam pierwyj miatjeżnik - wszyscy naraz rzucili się na niego, pochwycili za brodę i ciągnęli z pokoju, a że tak bardzo wiekowy staruszek nie zdołał pospieszyć tak raźnie, do szybszych więc kroków pobudzano go kłuciem bagnetami. Nieszczęśliwy! zanim dowleczono go na ganek pałacu, otrzymawszy przeszło czterdzieści ran bagnetem, wyzionął ducha.

Hrabia. Zesłany do guberni tobolskiej. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Radca izby skarbowej. Zesłany do Permu. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Uczeń z Wilna. Zesłany do wojska do batalionów syberyjskich. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie.

Rozstrzelany w Wiłkomierzu 20 lipca 1863 r. Rodem z Białej Rusi. Były sztabskapitan gwardii wojsk rosyjskich. Po wybuchu powstania wstąpił do szeregów narodowych jako dymisjonowany oficer. Służył w oddziale Sierakowskiego i miał udział w bitwie pod Birżami, po której został aresztowany i odstawiony do Wilna i skazany wraz z Kozakiewiczem na lat 20 ciężkich robót, który to wyrok zmienił Murawiew na rozstrzelanie. Egzekucja wykonana została w Wilnie 20 lipca 1863 r. Kozakiewicz trafiony w czoło przestał żyć od razu, ale Staniszewskiego na wpół żywcem wrzucono do dołu i zakopano.

(1826-1882), marszałek gub. grodzieński, działacz obozu białych na Litwie