Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Z Ochotnicy, 20 l., ob. łac., stanu wolnego, uczeń gimnazjum, każdy na 4 dni aresztu w sztokhauzie, skazany przez c.k. sąd wojenny w Krakowie za ukrywanie cudzoziemców niemogących się wylegitymować.

Garbowski. Bez zatrudnienia. Miejsce stałego zamieszkania podaje Lwów ul. Łyczakowska 18 na 2 piętrze – tymczasowo. Urodził się dnia 13 grudnia 1840r. w Pustopedzi gub. Suwalska. Stanu wolnego, wyznanie rzym-kat. Stosunki rodzinne – żadnych. Przed powstaniem był klerykiem w Klasztorze Ojców Karmelitów w Warszawie na Krakowskim Przedmieściu. W powstaniu był klerykiem. Z polecenia Rządu Narodowego zajmował się rozszerzaniem propagandy wolności wśród naszych Polaków znajdujących się w wojsku moskiewskim namawiając ich do wstępowania w szeregi powstańcze. W nowy rok 1864 został zesłany w Nerczyńskie zawody Zabajkalskiej oblast (powiat) do robót. Odnośnie posiadanych dokumentów, podaje , że tu we Lwowie jest naocznym świadkiem ksiądz Laurenty Drozdys Karmelita (za jedną sprawę). Dalej ksiądz Jubilat Jan Gronkiewicz. W Milatynie – ksiądz Ignacy Klimowicz, w Wielkich Oczach – ksiądz Wincenty Grodzicki proboszcz parafii Kruźlowej za Tarnowe. Dowody jakie posiada, ma wydane przez władzę moskiewską, świadectwo zwrócone praw. 1874r. 9 stycznia i pasport wydany w Permie. Wpisowego zapłaci 1 florent, a składkę roczną 3 zł. Bez podpisu, data 21 stycznia 1897 roku.

Z Jezierzan, l.20, obrządku łacińskiego, stanu wolnego, kmieć w Narajowie. Sądzony przez Sąd Wojenny w Złoczowie za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej. Obciążony przekroczeniem przez nieprawne posiadanie broni, prócz utraty skonfiskowanej amunicji i broni skazany na 1,5 miesiąca więzienia.

ur. w r. 1835 w Kipiaczce z ojca Michała, kawalera legii honorowej i porucznika wojsk Napoleońskich i matki Herberty z Małachowskich. W r. 1857 osiadł na gospodarstwie w pobliżu Odessy, które rozwinął wzorowo w ciągu lat kilku. Gdy wybuchło powstanie styczniowe opuszcza dzierżawę i z kilku tysiącami rubli w kieszeni udaje się na Kiszyniew przez Nowosielicę do Czerniowiec, gdzie spotkał się z Mieczysławem Borkowskim z Mielnicy. Poinformowy o przygotowaniach do powstania i wstępnej akcyi zbrojnej powziął Janicki niezłomne postanowienie współdziałania w akcyi organizacyjnej i w tym też celu udał się do Komitetu Rządu Narodowego, gdzie z powodu tego, iż znał kilka języków i byl w posiadaniu paszportu uzyskał początkowo misyę przewiezienia pieniężnej sumy do Gałaczu, później jednak zmieniono powyższe zarządzenie i polecono mu odbyć podróż informacyjną z Gałaczu do Tulczy i Bukaresztu. Pozyskawszy pewne informacye u Dra Gracowskiego w Gałaczu, zajmującego się tamże pracami organizacyjnemi, udał się do Tulczy, gdzie zgłosił się u Polaka, Cholewińskiego, naczelnika urzędu telegraficznego, pracującego również w organizacyi. Cholewiński udzielił Janickiemu żądanych informacyi, z któremi powrócił do Gałaczu, gdzie uzyskał polecenie udania się do Bukaresztu. W mieście tem pozyskał informacye u Polaka, Dra Gliicka, lekarza nadwornego ks. Kuzy. Informacye te dotyczyły składek na rzecz organizacyi powstańczej, nastroju wobec ruchu powstańczego, kwestyi różnych zaciągów. Z Bukaresztu wyjechał Janicki na Jassy do Lwowa, gdzie należący do organizacyi Michał Mrozowicki zawiadomił go, że postanowioną jest misya do Włoch celem pozyskania dla sprawy powstania poparcia ze strony Garibaldiego, bawiącego podówczas na Kaprerze. W Komitecie misyę tę powierzono Janickiemu z tem, by przybrał sobie bawiącego we Florencyi Zygmunta Sarneckiego, który zbiegiem okoliczności był kuzynem Janickiego. Sprawa misyi dotyczyła formowania oddziału ochotników włoskich. Zaopatrzony w papiery wyjechał Janicki do Włoch, we Florencyi porozumiał się z Sarneckim i obaj ruszyli do Genui, gdzie konferowali z Komitetem, organizującym oddział ochotników włoskich. W oddziale tym, jaki miał wylądować w Odessie, powierzono Janickiemu funkcye komisarza wojennego. Serdecznie przyjęci przez Komitet w Genui udali się następnie obaj do Garibaldiego, by zyskać poparcie jego dla sprawy. Z Magdaleny ruszyli łodzią na wyspę Kaprerę, gdzie podówczas bawił Garibaldi. Zastali go złożonego ciężką chorobą a gdy mówić mu wzbroniono, pisał na kartce na przemowę Sarneckiego. Garibaldi zachęcał do wytrwania i wobec obu polskich kuryerów zachował się bardzo uprzejmie, przyrzekł moralne poparcie powstaniu i obiecał wyjednać zezwolenie na uformowanie oddziału oficerów włoskich dla celów ruchu zbrojnego. Z polecenia ojca towarzyszył obu kuryerom w ich drodze powrotnej na wyspę Magdalenę syn jego Menotti Garibaldi, odnoszący się ze szczerem uznaniem dla powstania styczniowego. Na wyspie tej ofiarował Menotti Garibaldi z polecenia ojca lawetę dużego kalibru na rzecz powstania. Janicki przewiózł ją do Genui, skąd wysłał dar Garibaldiego do Krakowa. Garibaldi przedstawiał delegatom, że powstanie polskie budzi wśród włoskiego społeczeństwa wielką sympatyę, której dowodem miało być formowanie oddziału ochotników włoskich w Genui. Przez Turyn i Wiedeń wrócił Janicki do Krakowa. We Lwowie omal nie wpadł w ręce policyi i uniknął więzienia jedynie z tego powodu, że spisane na cienkiej bibule informacye w ostatniej chwili przed mającem nastąpić aresztowaniem połknął. Janicki po przybyciu do Lwowa udał się do Komitetu, któremu złożył obszerną relacyę ze swej misyi bo Włoch. Niebawem otrzymał Janicki nową misyę bo Obessy, bezwłocznie wyruszył w brogę, otrzymawszy papiery, które miał obbać w ambasabzie angielskiej w Konstantynopolu. Z paszportem wyrobionym bla siebie i furmana wyruszył Janicki w drogę, podczas której umożliwił ucieczkę Józefowi Krajewskiemu, naczelnikowi powiatu konstantynowskiego, któremu groziło aresztowanie — a uczynił to w ten sposób, że mimo ścisłej rewizyi przewiózł Krajewskiego przebranego za furmana swego bo Konstantynopola. W półtora boby przybyli bo tego miasta. W Konstantynopolu zgłosił się Janicki w Komitecie, w którym obok ks. Czartoryskiego zasiadali Tomasz Kwiatkowski, zegarmistrz, — Sokulski i inni. Janicki złożył informacye, podane przez Komitet lwowski i oddał papiery w ambasadzie angielskiej. Wobec możliwości pozyskania ochotników włoskich, zakupiono w Konstantynopolu statek, który miał im umożliwić przejazd. W ambasadzie angielskiej przyjęto Janickiego uprzejmie i zapewniano go o sympatyach bla ruchu zbrojnego polskiego a powziąwszy ob niego informacye o dotychczasowym stanie rzeczy zaznaczono, że odpowiedź będzie przesłaną Komitetowi przez konsulat w Odessie. Janicki udał się następnie Dunajem bo Wiednia a później bo Krakowa. Polki z Konstantynopola ofiarowały na rzecz powstania kwotę 5.000 fr., którą Janicki wręczył Komitetowi krakowskiemu, poczem udał się bo Lwowa. Tu powziął plan wstąpienia bo oddziału i został mianowany komisarzem w oddziale Miniewskiego. W Środopolcach, w żółkiewskim powiecie, przez dwa dni czekał w bomu P. Stecknich na ów oddział, który zbierał się w lasach. Po poświęceniu chorągwi odebrał imieniem Rządu Narodowego przysięgę ob oddziału, który następnie ruszył w kierunku na Radziwiłłów. Po rozbrojeniu oddziału przez wojsko austryackie objechał Janicki bo Środopolec 30 a stamtąd do Lwowa, gdzie przez czas pewien złożony był chorobą. Gdy powrócił do zdrowia czekała nań nowa misya z ekspedycyą polską do Konstantynopola. Tworzyli ją Tadeusz Oksza Orzechowski, Dr Jan Zaleski, T. Zawadyński z Ukrainy, Puchała z Królestwa i kilku innych. Ekspedycya wyruszyła w ośmiu przez Tryest do Konstantynopola, gdzie Orzechowski prowadził ciągłe konferencye z Wielkim Wezyrem, z krajem w ustawicznej też pozostawał korespondencyi. Janickiego wysłano do stacyi kolejowej Kistendże z poleceniem ukrycia broni, jaka miała nadejść statkiem a następnie wysłania jej do Odessy. W miejscowości owej przebywał Janicki przez przeciąg trzech tygodni, nie doczekał się jednak oczekiwanej broni. Tymczasem w kraju szło coraz gorzej. Janicki otrzymawszy urlop przez Odessę powrócił do Lwowa a gdy powrót w okolicę Odessy był już niemożliwy, osiadł na roli w kraju w majątku własnym, w Berezowicy Wielkiej pod Tarnopolem. Współpracował w organizacyi z tytułem komisarza województwa bracławskiego.

obywatel ziemski, jeden z najgorliwszych pracowników na polu narodowem i społecznem, więzień stanu za sprawę ojczystą, brał w r. 18t>3 udział w pracach organizacji jako obwodowy samborski. Uwięziony wywieziony r. 1864 razem z Mieczysł. Pawlikowskim do fortecy Ołomunieckiej, pozostał tamże aż do chwili amnest. która mu otworzyła wrota więzienia.

urodzony w 1806 r., po ukończeniu szkół stanął w 1831 r. w szeregach narodowych i odbył całą kampanię w stopniu oficera artylerii. Rok 1848 powołał go znów do czynnej służby parlamentarnej i wojskowej, ale już w Wiedniu. Pamiętną jest dla stolicy państwa austriackiego bohaterska walka, którą tam Janko stoczył z wojskami Windischgratza i Jelaczyca dowodząc artylerią obywatelską na Jaegerzeile. Więzienie przerwało mu zawód gospodarski, do którego powrócił z barykady. W 1863 r. pełnił znowu z całą gorliwością obowiązki w organizacji narodowej, co również przypłacił dłuższym więzieniem. Zmarł w majątku swym w Hoszanach w powiecie rudeckim w Galicji 9 grudnia 1887 r.

na wieść o wybuchu przybył z Petersburga wprost do powstania, służył w oddziale Ostoi, jako oficer kosynierów, zgibął w bitwie nad Wilejką pomiędzy wsiami Łubki i Iźa w 1863 roku odznaczywszy się męztwem. Pozostawił żonę.

Dzielny partyzant, który z rolnika stał się żołnierzem, zajął Okuniew, posunął się pod rogatki Pragotów (?) alarmował Lublin i Krasnystaw. Wraz z Zielińskim pobił 18 lipca pod Janowem w powiecie stanisławowskim Rosjan i popędził ich aż do Mińska.

Z Meduchy, l.20, stanu wolnego, syn kmiecia. Sądzony przez Sąd Wojenny w Złoczowie za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej. Skazany na miesiąc więzienia.

dzielny partyzant, który z rolnika stał się żołnierzem. Zajął Okuniew w czerwcu i podsunął się aż pod rogatki praskie. Połączywszy się następnie z Zielińskim 18 lipca pobili dwie kolumny rosyjskie od Janowem w powiecie stanisławowskim i pędzili za nimi aż do Mińska. Dowodząc na Mazowszu i Podlasiu okazał znakomite zdolności partyzanta i zasłynął rycerskim swoim postępowaniem z pobitym nieprzyjacielem. Stoczył 42 bitwy. Moskale bali się go okrutnie, a dla jego szczęścia w boju nazwali go Wołszebnikiem – czarownikiem. W końcu stycznia 1864 r. dostawszy się do niewoli na rozkaz Berga powieszony został 14 lutego 1864 r. Został schwytany pod Błoniem przez zdradę. Odstawiony do Cytadeli Warszawskiej, gdzie go zawyrokowano na śmierć i 12 lutego 1864 r. powieszony na stoku Cytadeli, a pod stryczkiem jeszcze całą piersią zawołał Niech żyje Polska. Był rodem z płockiego, synem obszarnika ziemskiego, lat miał trzydzieści kilka, ukończył instytut agronomiczny na Marymoncie, z chwilą wybuchu został naczelnikiem wojennym powiatu stanisławowskiego.

budowniczy, należał do Komitetu Centralno-Narodowego, na którego czele stał Zygmunt Padlewski, zaś w Rządzie Narodowym w końcu 1863 r. był naczelnikiem głównego sekretariatu.

Paulina Janowska z/d Tolkmit, żona Józefa, archit. i radnego Lwowa, 1/X. + w maj. rodzinnym na Podlasiu w 1832. * Mąż był w czasie powst. 1863 sekr. stanu rządu nar. Po tym uszli do Paryża. Wrócili najprzód do Pozn., nast. w 1874 do Lwowa. Czynna na polu społ. (nr 230)

Z Sokala, lat 18, stanu wolnego, stelmach. W kwietniu 1864 sądzony przez lwowski sąd wojenny, pod zarzutem zbrodni zaburzenia spokojności publicznej. " (zapewne w związku z udziałem w działaniach powstańczych). Uwolniony z braku dowodów.

ur. r. 1834 w Babinku, kapitan wojsk rosyj. ozdobiony orderami S-tej Anny i S-go Stanisława, później dzierżaw, dóbr, zorganizował oddział, połączył się z Chranickim i dowodził w tym oddz. kosynierami. Pod Miropolem ranny, wzięty do niewoli, zesłany do kopalń srebra w Nerczyńsku na lat 20, przykuty do taczek, pracował w kajdanach. Za interwencyą rządu Stanów zjednoczonych półn. Ameryki uwolniony r. 1881 w celu wyjazdu do Ameryki, osiadł we Lwowie. Umarł r. 1904.

Z Malawy, 23 lat, rz-kat. stanu wolnego, parobek. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Rzeszowie, za przestępstwo przeciwko zarządzeniom publicznym (zapewne w związku z wydarzeniami powstańczymi), skazany na 2 miesiące ścisłego aresztu.

Ze Lwowa. Szewc, 25 lat, stanu wolnego. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Przemyślu na 2 miesiące więzienia za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne za udział w powstaniu).

Z Przecławia, stanu wolnego, 20 lat, czeladnik szewski. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Tarnowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku działaniami powstańczymi), skazany na 1 miesiąc więzienia.

Chłop z powiatu kobryńskiego, studiował w Uniwersytecie Moskiewskim porzucił studia, mieszkał w Mińsku, następnie w Pińsku, podejrzewany o bytność w oddziale. W grudniu 1864, decyzją gen. Potapowa, trybunał adm. wysłał go na osadzenie do guberni tomskiej.

Szlachcic kobryńskiej guberni, miejsc. Leżatkowicze. Wcielony do wojska z utratą praw stanu i konfiskatą majątku.

Szlachcic kobryńskiego powiatu, Leżatkowicze, skazany na utratę praw stanu i majątku

Z Mikołajowa, 21 lat, stanu wolnego, czeladnik stolarski. W kwietniu 1864 sądzony przez lwowski sąd wojenny, pod zarzutem zbrodni zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z udziałem w działaniach powstańczych). Skazany na 3 miesiące więzienia.

szeregowiec, Kaporskiego pułku piechoty.Skazany na mocy konfirmacji Wojennego Naczelnika Oddziału Augustowskiego, z 11 kwietnia 1864 roku, pod Nr. 2114. Rozstrzelany w Sejnach, 11 kwietnia 1864 roku, za drugą ucieczkę ze służby i wstąpienie do oddziału powstańczego, a tem samem zdradę obowiązku służby i złamanie przysięgi wiernopoddańczej

Z Potoka. Czeladnik kuśnierski, stanu wolnego, 20 lat. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Złoczowie na 1 miesiąc więzienia za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne za udział w powstaniu).

h. Topór, syn Franciszka kapit. polsk. ułanów z r. 1812 i Emilii z Bogdanowiczów, ur. r. 1842 w Pachaczowie. Po ukończeniu szkół śred. w Lublinie, odbył kurs szkoły wojskowej w Paryżu u jen. Mierosławskiego. Rząd naród, mianował go setnikiem. Dnia 21/22. stycznia 1863 zebrawszy garstkę ochotników z pomiędzy włościan wsi swoich, stanął na ich czele i odtąd nieopuszczał prawie obozu pod rozkazami Rutkowskiego. Pod otrzymał 32 ran i skutkiem tego utracił prawą rękę. Po utracie rodzinnego majątku, zebrawszy resztę fortuny, kupił willę w Nałęczowie, gdzie oddawał się hodowli kwiatów. Umarł r. 1903.

W Wiśniowczyka, 21 lat stanu wolnego, bez zatrudnienia. W II poł. 1864 sądzony przez Sąd Wojenny w Samborze za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej, zapewne w związku z działaniami powstańczymi. Skazany (prócz aresztu śledczego policzonego za karę) na 8 tygodni więzienia, zaostrzonego założeniem kajdan i 1 razowym postem o chlebie i wodzie w każdym tygodniu.

(12.10.1845 Bełchatów-Grocholice - 11.07.1923 Łódź) - weteran Powstania Styczniowego pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi [1] Urodzony 12.10.1845 roku w Bełchatowie, syn Dominika Jaśkiewicza (stolarza) i Marianny Tylowskiej małżonków [3] Zmarł 11.07.1923 roku w Łodzi w domu przy ul. Radwanskiej 47, weteran lat 78, syn Dominika i Marianny małżonków Jaśkiewiczów, urodzony w Ruinicy (?) powiatu piotrowskiego, stały mieszkaniec gminy Bełchatów powiatu piotrowskiego, pozostawił owdowiałą żonę Annę z Kaczmarskich. [2]

szlachcic. Skazany na mocy konfirmacji Wojennego Naczelnika Oddziału Augustowskiego. Powieszony w Suwałkach 20 listopada 1863 roku, za bytność w liczbie konnych strzelców powstańczych, których obowiązkiem było bezwarunkowe wykonanie rozkazów, wydawanych przez Komitet Rewolucyjny, przymusowe wymaganie na folwarku Sosnowy Grunt, pod groźbą śmierci, dla siebie i innych powstańców wyżywienia, podpiłowywanie słupów telegraficznych i odebranie przysięgi Rządowi Rewolucyjnemu od 2-ch włościan we wsi Zaboryszkach

Handlowiec. Ur. 1837r. w Leszczanach p. kobryńskiego. W powstaniu walczył w oddziałach Narbutta i Wróblewskiego w Grodzieńszczyźnie. Wzięty do niewoli, został uwięziony w Grodnie. Zesłany na osiedlenie do oddalonych miejsc Syberii. Do powstania wstąpił porzucając służbę rządową. Wykazany przez Państw. Arch. w Wilnie: Księ­ga, zawierająca alfabetyczny wykaz osób biorących udział w po­wstaniu 1863r. Oddział Sądowy Sztabu rok 1864 Nr. 194 (Arch. Murawjewa).

wiek: 77 lat, zm. 1922.02.03, weteran 1863 r. cm. Garnizonowy księgi Stanu Cywilnego

Właściciel dworu w miejscowości Kiełczyna. Przez okres powstania było to miejsce gdzie leczono rannych, organizowano pomoc, przerzucano materiały. ''Zmieniwszy parę razy konie, zajechaliśmy do pp. Antoniów Jawornickich w Kiełczynie, z którymi Eminowicz zaprzyjaźnił się poprzednio w czasach swego pobytu w tych stronach. Dom pp. Jawornickich był przykładem do jakiej biedy dochodziły pod koniec powstania zamożne rodziny obywatelskie. Na każdym kroku, z każdego kąta wyglądała tu ruina — tylko nie wiem, czy wszędzie było tyle ofiarności, tyle poświęcenia. Kiełczyna była ostoją rozbitków, szpitalem rannych i chorych, spiżarnią głodnych oddziałów, a cmentarz tamtejszy — miejscem spoczynku poległych lub zmarłych z ran wybitniejszych powstańców, sprowadzonych przez pp. Jawornickich i tu grzebanych. Niezwykle przyjazny w tych czasach stosunek z wsią ułatwiał pp. Jawornickim ich działalność — nie tylko nie obawiali się zdrady, co zresztą już się nie trafiało, lecz mieli wszelką pomoc od chłopów. Sołtysem był podoficer 4-go pułku piechoty b. wojska polskiego, starzec jeszcze czerstwy, który w chwilach krytycznych występował śmiało w charakterze urzędowym, z blachą na piersiach, i odwracał grożące niebezpieczeństwo. W Kiełczynie zastaliśmy prócz kilku innych rekonwalescentów, jednego z dawniejszych podkomendnych Eminowicza, Niemca Lengschmidta, wyleczonego świeżo z ran (...) We trzech ruszyliśmy do najbliższego oddziału Rembajły (...), obozującego u podnóża gór Ś-to-Krzyskich, w lasach Cisowskich. Przy rozstaniu, na pożegnanie otrzymaliśmy od pp. Jawornickich zapewnienie, że w razie niepowodzenia czeka nas w Kiełczynie dla żywych — przytułek, dla poległych cmentarz.''

(pseud. Jan Drewnowski). Jaworski Hipolit, jeden z piętnastu tego imienia na wychodźtwie, urodził się w Opocznem, w Sandomierskiem 1812 r. Młodziutki, jeszcze przed wybuchem listopadowego powstania zaciągnął sic do wojska i odbył kampanią 1831 r., po czem z innymi wyszedł za granicę, znalazł sic na wyspie Jersey, gdzie miał pojedynek, wszedł później do legionu w Portugalii jako podporucznik, a gdy się tam wszystko skończyło, stęskniony do swoich, zdał się na łaskę i niełaskę i do kraju powrócił. Uwięziony w Warszawie. przebywszy tam kilkomiesięczne śledztwo, osądzonym został w sołdaty na Kaukaz i drogę tam piechota, etapami odbył. Przybywszy na miejsce w 1835 r.. przeznaczony do pułku Apszerońskiego, mającego stałe kwatery w twierdzy Temirchanszura zwanej, należał do rozmaitych tam wypraw przeciw Czerkiesom, ale długo nie awansował, bo chociaż w ogólności w stosunkach łatwy i do życia obozowego wdrożony, z przełożonymi chętnie zadzierał i tein sobie zazwyczaj szkodził, zaledwo w 1841 r. był podoficerem, kiedy w boju pod Sołtan-Andiwot, gdy oficerów nie stało, objąwszy dowództwo kompanii, taką przytomność umysłu i zimną krew przy szturmie okazał, że go nareszcie na oficera awansowano. Kpledzy co go w ogniu widzieli, mówili, że wśród strzałów w najlepszy wpadał humor i zdawał sic w swoim znajdować żywiole, teraz i awanse szły już raźniej, nie chciał jednak być całc życie żołnierzem, i skoro tylko nadarzyła się możność, wziął dymisją i w 1846 roku jako kapitan do kraju powrócił, objeżdżając z kolei dawnych towarzyszy, już także do domów wróconych. — Obdarzony był z natury tak nadzwyczajna pamięcią, że jadać z Kaukazu z jednym z kolegów, poznawał po drodze i po imieniu nazywał żołnierzy, którzy go przed dziesięciu latami prowadzili pod strażą od etapu do etapu. Towarzysz podróży wprawdzie dowodził nm wtenczas, że to nieszczęście być skazanym na noszenie w swej głowie wszystkiego co się tylko spotyka, ale nie mniej dla tego pamięć ta nieraz mu w życiu była pomocni, i on sam wcale się na to nieszczęście nie skarżył. — Osiadłszy w Warszawie, postrzegł prędko, że nie będzie miał czem zaspokoić swych potrzeb, skorzystał więc z bytności tani cesarza Mikołaja, i ze swym stanem służby poszedł prosto do niego, prosząc o kawałek chleba za długa na .Kaukazie wojaczkę, słuszna i wojskowa postawa Jaworskiego przy łatwem wysłowieniu, podobała się Mikołajowi, kazał mu dać tak zwane wtenczas miejsce bau-adjutanta, to jest dozorcy cesarskich pałaców w stolicy. Służba była łatwą, a zabezpieczała potrzeby, Jaworski jeszcze ożenił się prędko i życie zaczęło mu płynąć pogodnie, spokojnie i nawet wesoło. W 1858 r. w Gazecie warszawskiej drukował pod imieniem Mieczysława Terlicy "Wspomnienia moje o Kaukazie" /Wspomnienia Kaukazu/. Zerwała to wszystko burza 1863 roku. Od 1862 r. należał on do organizacji narodowej, a gdy wybuchło powstanie, i Rudzki, który był naczelnikiem wojennym województwa Kaliskiego, w chwili aresztowania go przez Moskali zastrzelił" się, Rząd narodowy dawnego wojaka kaukazkiego następcą jego mianował, przyznając mu stopień pułkownika. — Udał się Jaworski na miejsce swego przeznaczenia, nic jednak ważnego tym razem nie dokonawszy, przeszedł za granicę, ustępując swych obowiązków Taczanowskiemu. W Paryżu doszły go rozmaite smutki, pozostała w kraju żona protestantka zażądała rozwodu, niedostatek nieraz dokuczał, pierwsze przebolał, drugiemu bronił się przedsiębiorczością i tą łatwością zawierania stosunków jaką posiada zawsze, brał się za rozmaite przedsiębiorstwa, raz zdawało mu się nawet że wynalazł nowy, a niezawodny środek czernienia włosów i na tem nadzieje znacznej fortuny budował. Wśród niepowodzeń wszelkiego rodzaju pogodny umysł zachować umiał, niewyczerpana pamięć dostarczała coraz nowych do opowiadań przedmiotów i zawsze był mile widzianym, zwłaszcza w męzkich towarzystwach, biesiadnikiem i towarzyszem. W 1871 r. przeniósł się do Belgii, gdzie mu lepiej poszło — osiadł w Bruxelli, i tam należał do spółki składu win, W interesach tej spółki parę razy Galicyą nawet odwiedził. Zajechawszy w wycieczkach swoich do Poznania, zachęcony przez J. K. Żupańskiego, przygotował do druku dawne Wspomnienia Kaukazu, które rozszerzone teraz, w trzech częściach 1877 roku wyszły. Umarł nagle, tknięty apopleksyą dnia 2 grudnia 1877 r. w Bruxelli. Pogrzeb odbył przyjaciel jego, ksiądz Hilary Podgórski, wikaryusz kościoła na Schaerbeek.

ur. ok. 1820, szlachcic z pow. lipnowskiego gub. płockiej. Za udział w powstaniu został pozbawiony wszelkich praw stanu 1 zesłany na osiedlenie na Syberii (konfirmacja namiestnika Królestwa Polskiego). Wyjechał 4 września I 864, 7 listopada przybył na podwodach do Tomska, a 30 listopada do Krasnojarska w gub. jenisejskiej, skąd został wysłany na miejsce zesłania do wsi Czernoreczeńskaja w pow. krasnojarskim. Na podstawie manifestu z maja 1874 przeniesiono go do gub. kazańskiej, do Jadrynia, gdzie mieszkał pod dozorem policji od 9 września 1874Otrzymywał zasiłek ze skarbu państwa. W grudniu 1882 został zwolniony z dozoru 1 uzyskał możliwość wyjazdu z guberni, z której skorzystał 4 sierpnia 1883.

Z Szufnarowej, 54 lata, stanu wolnego, wyrobnik. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Tarnowie, za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym par 570 (zapewne w związku działaniami powstańczymi). Skazany na 14 dni aresztu zaostrzonego 2-krotnym postem w każdym tygodniu.