Powstanie Styczniowe - uczestnicy

mężcz. warunki zesłania nieznane, przebywał w tomskiej guberni, w 1865 r. zmarł

żonaty, ogrodnik, wieś Mochowo pow. mławski. 25.7. wywieziony z Warszawy (nocą) do pułków orenburskich karnych.

Walczył pod dowództwem Czachowskiego, pod Rybnicą i Jurkowicami, brał udział w bitwach pod Żyrzynem, Kockiem i wielu jeszcze innych. Po powstaniu zamieszkał w Piotrkowie.

Ur. 1846, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IV-338

Bez profesyi, z Poznania, lat 33. W marcu 1864r. sądzony przez sąd wojenny w Krakowie za posiadanie cudzych dokumentów legitymacyjnych (zapewne w związku z powstaniem). Skazany na 14 dni aresztu w sztokhauzie zaostrzonego 2-razowym postem w każdym tygodniu i odosobnieniem przez pierwsze 8 dni.

ppro. (1847) Piotrków

gmina/wieś Lubotyń Rząśnik, przestępstwo: był w bandzie Jasińskiego, data zarządzenia: 14.03.1863

gmina/wieś Zambrów Wdziękoń, przestępstwo: wrócił z bandy, data zarządzenia: 14.03.1864

uczestnictwo w potyczkach: mazowieckie: Walewice 14.08.1863

dziedzic Targowej Górki. Oskarżony w wielkim procesie politycznym, rozpoczętym 7.7.1864 przed Trybunałem w Berlinie dla 149 powstańców.

Leczył się w szpitalu w Krzeszowicach. W dzienniku chorych zapisano: Pneumonia.

szlachcic, w miejscowości Oszmianie, w ostatnich dniach listopada 1863r.,poniósł śmierć męczeńską za udział w powstaniu

stracony Olszany 18.11.1863

syn Kazimierza "jednodworzec", pow. Oszmiańskiego. Skazany na mocy konfirmacji Wojennego Naczelnika m. Oszmiany. Rozstrzelany w m. Olszanach 6 listopada 1863 r., za przebywanie w oddziale powstańczym, wojenne działania w nim z orężem w ręku przeciw wojskom, a po rozbiciu się oddziału, odłączenie się z kilkoma powstańcami i wzięcie udziału z nimi w powieszeniu odnodworca Jana Nosewicza.

zm. 1863.11., Oszmian, powstaniec

Proboszcz w Dmeninie. Wymieniony w spisie uwięzionych lub wywiezionych na Sybir z diecezji kujawsko-kaliskiej.

Ksiądz, członek organizacji powstańczej, powieszony w Piotrkowie 22.2.1864

ksiądz zachęcał włościan do powstania, 22 lutego 1864 r powieszony w Piotrkowie.

Ksiądz.Na początku jesieni, kiedy Romuald Traugut objął rządy Tajemnej Dyktatury, ks. Ignacy Mosiński, proboszcz parafji Omenin, pow. Radomskiego za nieutajony patrjotyzm dla Polski, został w Dmeninie aresztowany - związanego i pobitego, odstawiono do Radomska, a stąd do Piotrkowa do cytadeli. Po paru miesięcznym śledztwie, znanym prawie wszędzie z martyrologii powstańczej, wydano nań wyrok śmierci przez powieszenie.Po przywiezieniu skazanego na miejsce kaźni, wikary kościoła farnego ks. Kozłowski wyspowiadał skazanego. Powiadają, że po spowiedzi przystąpił do ks. wikarego oficer i prosił o zdjęcie ze skazanego orderów, czemu jednak ks. wikary oparł się i ks. Mosińskiego powieszono z odznaczeniami na piersiach. Przed śmiercią ostatnie słowa ks. Mosińskiego były: "Raduje się dusza moja, że schodzę z tego świata dla dobra Ojczyzny". Umierał pogodnie i mężnie, jak pogodną i mężną była dusza jego. .W parę dni po straceniu, grabarz z cmentarza katolickiego Józef Łopaciński powziął zamiar wydobycia zwłok ks, Mosińskiego i Błeszyńskiego i przeniesienie ich na cmentarz. W tym celu dobrał sobie do pomocy paru mieszczan: Tomasza Silę, Mateusza Ciesielskiego i z nimi udał się w nocy na błonie. Ciało ks. Mosińskiego wydobyto, ułożono na wozie, przykryto piaskiem i odesłano na cmentarz przez Bijaka.

10 kwietnia przybyła do obozu pod Radoszewnicami przywożąc prowiant i broń złożone we dworze. Znalazła się jednak w ogniu walki i dzielnie biła się z innymi. Gdy chorąży został ranny wzięła sztandar i dzierżyła go do końca bitwy. Polki w Dreznie nosiły na paskach wyryty jej wizerunek.

ksiądz kanonik w Sokołowie. Więziony przez moskali, a następnie wypędzony z kraju, zmarł w Mikołajowie nad Dniestrem jako miejscowy proboszcz.

ur. w Zelochowie r. 1844, student, służył jako szereg, później żandarm, w oddz. Cieszkowskiego, Langiewicza, Czachowskiego i Taczanowskiego. Po powstaniu uwięziony przez rząd austr. wstąpił do korpusu meksykańskiego. Po śmierci cesarza Maksymiliana, pozostawał na .Martynice, skąd po długiej pielgrzymce na angiel. okręcie 21 jako palacz przybył do Triestu. W Galicji poświęcił się gorzelnictwu.

Ur. 05.06.1844r., Żelochow, gorzelnik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był w szkole, natomiast w czasie powstania służył jako żołnierz, później żandarm. Służył pod Cieszkowskim, Langiewiczem, Czachowskim i Taczanowskim. Deklarację podpisał 20.05.1894r.

służył w oddziale Kołyszki, w skutek ran otrzymanych w bitwie, zmarł w Dynaburgu w końcu Kwietnia lub w początkach Maja 1863 r. czy 1864 r. (Czas Nr. 124).

informacja taka sama jak rekord nr 25110

Latowicz, urodzony 2. 02. 1825r., syn Henryka i Heleny z Gortatów Zginął w powstaniu, miejsce pochówku nieznane

Jednodworzec

szlachcic ksiądz

duchowny katolicki, zesłaniec w roku 1864 miejsce wysyłki: lubelska, miejsce zsyłki: archangielska, zesłanie prawdopodobnie związane z wydarzeniami powstańczymi

ur. 1821 r. Jak widać z wykazu ze stycznia 1881 r. kapłanów, wysłanych przez rząd na wygnanie z Kr. P. do Rosji, ksiądz E. O., wik. par. Kurów, pow. pułw., gub. lubi., był skazany na to wygnanie w 1864 r. „za nieprawomyślność polityczną”, a przedtem siedział w cytadeli. 1 Specjalna Kancelarja nmka Kr. P. 6 (18) paźdz. 1867 r. powiadamia zarządzającego spr. d. obc. w. Kr. P., że ksiądz E. O., jak wykazało śledztwo, ściągnął na siebie silne podejrzenie o udział w powstaniu, dlatego nmk Kr. P. 8 (20) lut. 1868 r. na skutek raportu Komisji Czas. Wojn. Śledczej wysłał go do jednej z półn.-wschód, gubernij Rosji i że obecnie jest pod dozorem policji w gub. archangelskiej. Wreszcie — że starania jego brata ks. Onufrego Osińskiego i siostry Eleonory Wilksyckiej nmk pozostawił bez skutku, choć ksiądz On. Os. złożył deklarację, że ksiądz E. O. będzie miał, gdy wróci do kraju, własne środki utrzymania. 2 Z korespondencji gbra archangelskiego, nadesłanej do zarządzającego spr. d. obc. w. Kr. P. 22 wrz. (4 paźdz.) 1867 r. widać, że ksiądz E. O. mieszkał w m. Chełmo- gdry, gub. archangelskiej, a przedtem w m. Mezen. 3 Kancelarja nmka Kr. P. 23 paźdz. (4 list.) 1868 r- donosi do zarządzającego spr. d. obc. w. Kr. P., że ksiądz E. O., wysłany z wik. Kurów, diec. lubi., może wrócić do kraju i zamieszkać w Warszawie, wszakże z warun kiem, że, nietylko nie może zająć żadnego stanowiska parafjalnego, ale nie wolno mu będzie wykonywać żadnych obrzędów religijnych.

Karmelita trzewiczkowy, następnie kapłan w diec. lubelskiej. Ur. 21 listopada 1821 r., wyświęcony na kapłana w 1846, sekularyzował się w 1860. Od roku 1861 wikariusz w Kurowie. Władze ustaliły, że przez następne dwa lata zamieszkiwał nieoficjalnie w Warszawie i „często nie nocował u siebie", stąd ściągnął podejrzenie władz śledczych, że należał do rewolucyjnego ruchu. Aresztowany 11/23 lutego 1864 r., w domu nr 875 i osadzony w Cytadeli, a następnie decyzją administracyjną skazany na zamieszkanie pod nadzorem w guberniach północno-wschodnich Rosji. Odprawiony z Warszawy 15/27 lutego w 21. partii do gub. archangielskiej do Mezenia; w lipcu 1866 przeniesiony do szpitala w Archangielsku. W 1867 r. starali się o jego uwolnienie brat ks. Onufry Osiński (administrator parafii przy ul. Leszno w Warszawie, karmelita trzewiczkowy) i siostra Eleonora Wilksycka; o. Eliasz mieszkał wtedy w Chełmogorach. 5 lutego 1868 r. władze rządowe donosiły administratorowi archidiecezji warszawskiej, że Eliasz Osiński, „mając środki dla utrzymania siebie, zrzeka się w przyszłości wszelkiej posady duchownej i życzy sobie mieszkać jako osoba prywatna". Na tej chyba podstawie w listopadzie 1868 r. władze zgodziły się, by powrócił do kraju i osiadł w Warszawie, ale zabroniły mu zajmować jakiekolwiek stanowisko w parafiach oraz wykonywać posługę religijną. Pozostawał tam stale bez żadnego stanowiska kościelnego i zajęcia, mieszkał u krewnych w domu nr 875. Zmarł w Warszawie 6/18 maja 1893 r. E. Jabłońska-Deptuła, J. Gawrysiakowa (Materiały, s. 193,154) omyłkowo uznały także za zesłańca o. Onufrego Osińskiego.

duchowny, zesłany na Syberię w związku z wydarzeniami powstańczymi 1863-6 przejeżdżający przez Petersburg

Ur 6.3.1841rw Sycanowie syn Tomasza Osińskiego i Tekli Śpiewakowskiej.W 1863 brał udział w powstaniu. Zesłany na Syberię. Na zesłaniu poślubił Mariannę Oleszczak. Powrócił w 1870 roku do Gorczyna.

ur. r. 1840 w Płocku, urzęd. rządu gubern., później uczeń szkoły wojsk, w Cuneo, pracował jako organizator w Płockiem i walczył jako pułk. dowódca oddziału w Kaliskiem w kilku bitwach tamże, tudzież pod Przedborzem. Po powst. inżynier Wydz. kraj. we Lwowie.

mężcz. zesłany na osadzenie, przebywał w iszymskim okręgu, w 1869 r. zmarł

Handlowiec