Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.
Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.
Zbiórka przez Pomagam.pl

Program gromadzenia wiedzy o genealogii rodziny Wolski

Program jest cząstką działań Fundacji odtwarzania polskiej tożsamości kulturowej, historycznej i patriotycznej. Społeczna aktywność rodzinna jest łączona z ogólnymi programami Fundacji, angażując zarówno fascynatów jak i naukowców.

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy
Wyniki wyszukiwania. Ilość: 89
Strona z 3 < Poprzednia Następna >
Walerian Wolski
Walerian Salezy Franciszek Sariusz Wolski, h. Jelita, ur. 14.10.1842 Strykowice Błotne[1] (sandomierskie), zm. 25.4.1911 Lwów. Syn Kajetana (syn Adama, pochodzącego ze Sławna w woj. łódzkim i Elżbiety Grabkowskiej) i Eleonory Widerakiewicz (c. Błażeja i Antoniny Jarzembiewicz)[2] (rodzeństwo: Julia Rozalia, Aleksander - powstaniec i Rajmund Błażej).Jego ojciec był właścicielem Strykowic Błotnych (Dolnych), zaś chrzestnym bł m.in Błażej Widerakiewicz dziedzic Odechowa.Uczył się w gimnazjum w Kielcach. Stamtąd wsyszedł do Powstania walcząc w kawalerii w oddziale Czachowskiego. Awansowany do wachmistrza szwadronu, a po bitwie pod Zwoleniem porucznikiem. Walczył pod Grabowcem, Siennem i Stefankowem. Następnie był w oddziale Rudowskiego, a potem Eminowicza, po którego zdegradowaniu przez Bosaka, wraz z kawalerią pod dowództwem Antoniego Wielobyckiego i Denisiewicza przybył do oddziału Chmielińskiego. W bitwie pod Bodzechowem został ranny. Po wyleczeniu się, mianowany został naczelnikiem żandarmerii powiatu opoczyńskiego. Będąc ścigany przez Moskali wyjechał do Galicji w końcu roku 1864 r., gdzie jakiś czas ukrywał się w szpitalu oo. Bonifratrów jako chory. Po powstaniu przez lat pięć uczył się ceglarstwa w Krzanowie, a następnie pracował jako rządca w dobrach Helclów, około Tarnowa. Przeniósł się do Lwowa gdzie pracował w Wydziale Krajowym. Pochowany we Lwowie, na Łyczakowie w kwaterze powstańczej.Żona: Honorata Kuchanowicz (córka powstańca 1831)Dzieci: Jan, Zofia, Jadwiga
Strona z 3 < Poprzednia Następna >